က်ဳပ္ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ေဒသ

ေျပာၾကဦးစို႕.......က်ဳပ္အသက္(12)ႏွစ္မွာေမာ္လူး ဒကၡိဏာရာမဘုရာၾကီးေက်ာင္းကိုေရာက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ...

ေက်ာင္းတိုက္စည္းကမ္းကအမ်ားၾကီးမဟုတ္ဘူး၊

"ဆယ့္သံုးႏွစ္အထက္၊အက်င့္ပ်က္ႏွင့္၊
ေတာထြက္ေတာင္ျပန္ပုေနာကံ၊လက္ခံခြင့္မျပဳ။"တဲ့၊

ျပီးေတာ့...."စာအံစာက်က္၊၀တ္တက္ဆြမ္းခံ၊ဤသံုးတန္၊ဧကန္ျမဲရမည္"။တဲ့

ဆြမ္းစားေက်ာင္းက တပည့္ေတြရဲ့ ေအာင္လက္မွတ္ေတြခ်ိတ္တဲ့ေနရာမွာ..
အဲဒီေက်ာင္းတိုက္စဥ္းကမ္းဆိုတာကိုအတူတူခ်ိတ္ဆဲြထားတာေလ။ က်ဳပ္ရဲ့မယ္ေတာ္ၾကီးကဆြမ္းအုပ္ကေလးထမ္းျပီး၊
ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာေနထိုင္ခြင့္ေလ်ာက္ထားခဲ့တာေပါ့။.....
အဲဒီတုန္းကကိုရင္တင္ေထြးႏွင့္အတူေပါ့...
သူ႕ရဲ့ဘဲြ႕ေတာ့မွတ္မိေတာ့ဘူး။သူလဲသိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး၊
လူ၀တ္လဲသြားတာဆိုေတာ့ေလ။
အဲဒီမွာ...ရြာကေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ပါၾကီးတို႕ေမာင္စိုးတို့ရဲျမင့္တို့
ေမာင္ပိန္တို့ႏွင့္စေတြ႕တာပါပဲ။ရြာကအဖဲြ့ေတာင့္ေတာ့
က်ဳပ္တို့ရြာသားေတြကစြာတာေပါ့။
ထစ္ကနဲဆို ၀ိုင္းအံုတြယ္ၾကတာေလ။စာခ်ဆရာေတာ္ဦးသုန
္(ယခုျပည္ျမိဳ႕ စကုေက်ာင္းဆရာေတာ္)
ကၾကိမ္ႏွင့္တြယ္လဲခဏပါပဲ။မွတ္ဘူးဗ်။
ကေလးဘ၀ဆိုေတာ့လဲ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္ခ်စ္လိုက္ေပါ့။
ဆရာေတာ္ဦး၀ါယာမကက်ဳပ္တို့ရြာသား၊
ရြာသားဆိုျပီးမ်က္ႏွာသာေပးမယ္မထင္နဲ့ကိုယ့္လူ..
အျပစ္ရွိရင္ေတာ့ အျပစ္အတိုင္း၊တြယ္ေတာ့တာပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္က ရိုက္ခဲပါတယ္..
မ်ားေသာအားျဖင့္ ေရဒါဏ္ သဲဒါဏ္ေတြေပးတာမ်ားတယ္။
က်ဳပ္တို့ကဆရာေတာ္ကိုဘုန္းၾကီးလို့ပဲေခၚၾကတယ္...
က်ဳပ္တို့ကဘုန္းၾကီးဆို...မရုိတ္တတ္ေပမဲ့အလိုလိုေၾကာက္ေနၾကတာ၊
ဘုန္းၾကီးကကိုယ့္နာမည္ေခၚလိုက္ရင္ေျခမကိုင္မိ၊
လက္မကိုင္မိ၊ေယာင္တိေယာင္တေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။
ဘုန္းၾကီးကေတာ့...ကိုရင္ေက်ာင္းသားအားလံုးကိုေက်ာသားရင္းသား၊
အရင္းအဖ်ားမခဲြျခားဘူုးဗ်။
အားလံုးကိုတေျပးညီပဲ၊အဲတုန္းက..ကိုရင္ေက်ာင္းသားစုစုေပါင္း...အင္း.... (၃၀)ေလာက္ရွိမယ္။အခုအသက္ေလးနည္းနည္းကေလးၾကီးလာေတာ့မ
ွဆရာသမားဆိုတာဒီလိုျဖစ္ရမွာဆုိျပီးနားလည္တတ္လာတာ၊
ကိုယ့္ရြာသားကိုဦးစားမေပးရေကာင္းလားဆိုျပီးဟိုတန္းကေတာ့
အျပစ္ျမင္မိခဲ့ေသးတာေပါ့။ခုေတာ့ဆရာသမားရဲ့ ေမတၱာ
ကရုဏာ ေစတနာေတြကိုနည္းနည္းပါးပါး
နားလည္တတ္ခဲ့ပါျပီ။ဆရာသမားေတြရဲ့
ေက်းဇူးေတာ္ေတြကိုလဲ အျမဲ သတိရ ဦးခ်ကန္ေတာ့လ်က္ပါ။
က်ဳပ္သာဆိုရင္ ဆရာလိုမ်ိုဳးလိုက္လုပ္ႏိုင္၊လိုက္က်င့္ႏိုင္
မွာမဟုတ္ဘူးလို႕လဲေတြးတတ္ခဲ့ပါျပီ...
အဲ.......ဘယ္ေရာက္သြားလဲမသိေတာ့ဘူး၊ထားပါေတာ့....
ဘုရားၾကီးေက်ာင္းတိုက္ စာခ်ဆရာေတာ္ဦးသုန္ႏွင့္
ဆရာေတာ္ဦး၀ါယာမတို႕ထံမွာ (၃)ႏွစ္အထိ အေျခခံ သဒၵါ သုတ္စဥ္
သုတ္နက္၊ပရိတ္ၾကီး၊ေလာကနီတိစတာေတြသင္ယူခဲ့ရတယ္ေလ။
၁၃၄၉ခုႏွစ္မွာေတာ့ ပဲခူးၾကခတ္၀ိုင္းစာသင္တိုက္ၾကီးကို
ေရာက္တယ္ဆိုပါေတာ့...မူလတန္း၊ငယ္၊လတ္၊ၾကီး၊အဲဒီမွာပဲျပီးခဲ့တယ္၊
ရြာမွာသင္ခဲ့တဲ့သဒၵါသုတ္စဥ္၊သုတ္နက္ေတြ၊ရွင္က်င့္၀တ္ေတြက
ဒီက်မွ အသံုး၀င္ေတာ့တာပဲ။အပတ္စဥ္ ေက်ာင္းတိုက္စာေမးပဲြေတြဆိုတာ
က်ဳပ္အတြက္လြယ္လြန္းတယ္။
အဲဒီမွာေရာက္မွ...ဆရာသမားေတြကိုေက်းဇူးတင္တာ။ဦးခ်ကန္ေတာ့မိတာလဲ
အၾကိမ္ၾကိမ္ရယ္ပါ။ဒီအထဲမွ ေနာင္ေတာ္ဦးဥာဏိႆရ
(သာသနတကၠသီလာဓမၼစရိယ B.A(Buddhism)ကိုေက်းဇူးအတင္ဆံုးပါပဲ။
က်ဳပ္တိတ္တိတ္ေလးအားက်ခဲ့ရသူေပါ့။က်ဳပ္ဘ၀ကိုလဲ
လမ္းေလ်ာက္ရင္းလမ္းေပ်ာက္ေနလို့...
လမ္းေပၚကိုျပန္တင္ေပးခဲ့သူပါ။ႏုတ္၏ေစာင္မျခင္းေတြႏွင့္ေရာ
ကိုယ္၏ေစာင္မျခင္းႏွင့္ေတြပါ ကူညီလမ္းျပေပးခဲ့တာေလ။

အဲဒီမတိုင္ခင္က်ဳပ္က....ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္၊
ေပါက္ခ်င္တဲ့ေနရာေပါက္ဆိုျပီးလြင့္ခ်င္ရာလြင့္ေနခဲ့ေလ။ ဗိုလ္တေထာင္မွာ(၂)ႏွစ္...ၾကည့္ျမင္တိုင္မွာ(၂)ႏွစ္..ကမၻာေအး
သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ(၅)ႏွစ္၊အခန္းေျပာင္းရတာကေလးခန္း၊
အတန္းတန္းတက္ရတာကတတိယႏွစ္ဆိုေတာ့(၃)တန္းေပါ့.
ျပီးေတာ့ကမာရြကျ္မိဳ႕နယ္၊ေအာင္ေျမသာစည္ေက်ာင္းတိုက္မွာ
(၃)ႏွစ္ျဖစ္ေနလိုက္တဲ့ဘ၀ေတြ...
စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ႏွေျမာစရာေကာင္းတဲ့တန္ဘိုးရွိတဲ့
အခ်ိန္ေတြကိုစားသံုးပစ္ခဲ့တာေလ..
ခုေတာ့....ကုလားတိုင္းျပည္မွာေပါ့။နာလႏၵာတကၠသိုလ္မွာ
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္သားၾကီးဆိုပါေတာ့၊
ဒါလဲအထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ ဆရာသမားေတြရဲ့ၾကည့္ရွဳ့
ေစာင့္ေရွာက္လမ္းညြန္ျပသခဲ့လို့ပါ။
ဘာျဖစ္ျဖစ္ေက်းဇူးဆိုတာသိတတ္ဖို့လဲမလြယ္ဘူးေနာ္....
သိျပီးေတာ့ျပန္ဆပ္ဖို႕ဆိုတာလဲပိုခက္တယ္။
က်ဳပ္ဘ၀ရဲ့ေက်းဇူးရွင္ေတြကို ဘယ္လိုတုန့္ျပန္ေက်းဇူးဆပ္ရမလဲလို့....
အျမဲတမ္းေတြးေနတတ္တယ္။တစ္ေန့ေန့ေတာ့ဆပ္ႏိုင္ေအာင္
လုပ္ရမယ္ေလ။အဲဒီအခ်ိန္ကဘယ္အခ်ိန္လဲဆိုတာေတာ့
က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကမေရရာေသးပဲကိုး။
က်ဳပ္မွာေရွ့ဆက္ေထာက္ထားရမဲ့သူေတြ
ငဲ့ကြက္ရမဲ့သူေတြဆိုတာ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ဆရာသမားေတြပဲ။
အဲဒီေတာ့.. က်ဳပ္အတြက္အခ်ိန္ဆိုတာေရာက္လာဦးမယ္လို့ေမ်ာ္လင့္ရတာပါပဲ။
ကဲ..မိတ္ေဆြတို့လဲ......မိဘဆရာသမားတို့ရဲ့ေက်းဇူးကို ေအာက္ေမ့သတိရတတ္ျပီး၊ေက်းဇူးကိုျပန္လည္တံုံ့ျပန္ဆပ္ႏိုင္သူေတြ
ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကပါစို့ရဲ့.......