အရွင္ဇနက (ေမာ္လူး)

Sunday, July 1, 2012

လူရြင္ေတာ္ေတြရဲ့ဟာသျပက္လံုးေတြကို က်ဳပ္ၾကည့္ဖူး ၾကားဖူးတယ္...

"ပခံုးႏွစ္ဘက္ၾကားေခါင္းေပါက္ေနေပမဲ့ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ဆံုးျဖတ္တတ္ရမယ္ကြတဲ့..

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ဆံုးျဖတ္ေပမဲ့ ရင္ဘတ္ထဲကပါဖို႕ေတာ့လိုမယ္ကြတဲ့".....ဟုတ္တယ္..စကားလံုးလွလွေတြက နားေထာင္ရတာ

သိပ္ျပီးေတာ့ ကဏွသုချဖစ္ပါတယ္....ဒါေၾကာင့္ႏုတ္ခ်ိဳ သ်ိဳတပါးလို႕ေျပာၾကတာေပါ့...

က်ဳပ္တို့ ခင္ဗ်ားတို႕ စကားခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ ေျပာတတ္ေအာင္ေတာ့ သင္ယူၾကရေတာ့မယ္ေနာ္..

ခ်စ္ေစလို ခံတြင္းလက္ေလးသစ္၊ မုန္းေစလို ခံတြင္းလက္ေလးသစ္လို႕ ဆိုတာကိုလဲမေမ့သင့္ပါဘူး..

ေျခေခ်ာ္သည္ထက္ ႏုတ္ေခ်ာ္ခက္ လို႕လဲဆိုေသးတာကိုး......

စကားေျပာတယ္ဆိုတာအတတ္ပညာတခုပဲ၊ေဒါသ ႏွင့္ေျပာရင္..

.ေရရွည္မွာေအာင္ျမင္ဖို့ဆိုတာမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို့

က်ဳပ္တို႕လက္ခံထားရေတာ့မယ္..ဘယ္စကားကိုဆိုဆို ရင္ထဲကမပါရင္ေတာ့ နားေထာင္လို႕ေတာ့

ေကာင္းႏိုင္ပါတယ္...အတြင္းစိတ္ဓါတ္မမွန္ရင္ေတာ့ မစင္ထုပ္တဲ့အိတ္တစ္လံုးလို မသိခင္ေတာ့

ဖက္တြယ္ၾကလိမ့္မယ္...သိလာတဲ့ တေန့မွာ ဘယ္သူကမ်ားတန္ဘိုးထား သိမ္းဆည္းထားေတာ့မွာလဲ...

ဒါေပမဲ့....အခ်ိန္ေတာ့ မမီေတာ့ဘူးေပါ့.....ကုန္လြန္ခဲ့တာေတြကိုလည္း ေနာင္တေတြႏွင့္ နပမ္းလံုးၾကေပမေပါ့...ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတဲ့အရာကို ကိုယ္သိလ်က္ႏွင့္ မျမင္တတ္တာကေတာ့ က်ဳပ္တို့ ခင္ဗ်ားတို့ရဲ့ ညံ့ဖ်င္းမွဳေတြပါပဲ....လူေတြရဲ့သေဘာက အမ်ားေယာင္ရင္လိုက္ေယာင္တတ္ၾကတယ္။ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူး။

ဦးေအာင္သင္းကေျပာဘူးတယ္။မင္းစဥ္းစားေတြးေခၚမလား? ေသမလားဆိုရင္ ေသမယ္လို႕ေျပာမဲ့

သူေတြကအမ်ားၾကီးပဲ တဲ့။က်ဳပ္တို႕ေတြမွာ မ်က္စိတစ္ဆံုးမၾကည့္တတ္ၾကဘူးေလ။ဒီလိုသာ..

ဘာသိဘာသာဆက္သြားၾကရင္..အသာေန၊အသာေန ဒီကိစၥငါႏွင့္မဆိုင္ဘူး။သူလုပ္လိမ့္မယ္ဆိုျပီး

ေရသာခို၊အေခ်ာင္လိုက္ေနၾကမယ္ဆိုရင္....တစ္ေန႕ အဲဒီတစ္ေန႕ဆိုတာ မေဝးေတာ့ဘူး။သူကေတာ့

ေစာင့္ေနျပီ။ရင္ဆိုင္ဖို႕...သတၱိသာေမြးထားၾကေပေရာ။သူနာမည္က...လူတိုင္းသိတယ္...ေနာင္တ...

Monday, October 31, 2011

မွတ္လိုက..မွတ္ေလ

အိႏၵိယအေၾကာင္းဆက္ေရးပါဦးမည္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံသည္လူဦးေရသန္းေပါင္း(1.21)သန္းေက်ာ္ရွိသည္။

၂၀၁၁.အင္တာနက္စစ္တမ္းေဖာ္ျပခ်က္အရ(1,210,193,422)ဟုသိရ သည္။ဤမွ်ေလာက္မ်ားျပားလွေသာလူဦးေရအတြက္စားဝတ္ေနေရးကို

ေျဖရွင္းရန္မွာမလြယ္ကူေပ။သို႕အတြက္ေၾကာင့္ဆယ့္ႏွစ္ရာသီစိုက္ပ်ိဳး

ၾကရေပမည္။တစ္ေန႕တစ္ျခားလူဦးေရတိုးပြါးမ်ားျပားေနသည္ႏွင့္အမွ်၊

နည္းပညာမ်ားလည္းတိုးတက္ေခတ္မွီေအာင္ၾကံ ေဆာင္တီထြင္ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။လူတိုင္းလူတိုင္းလက္ကိုင္ဖုန္းသံုးစဲြ

ႏိုင္ေစရန္မိုလ္ဘိုင္းဖုန္းမ်ားကိုလည္းေစ်းႏွဳန္းခ်ိဳသာ၊သက္သက္သာ

ျဖင့္ေနရာတကာဝယ္ယူသံုးစဲြႏိုင္ ၾကသည္။အစိုးရတကၠသိုလ္ႏွင့္ေကာလိပ္ၾကီးမ်ား၊အထက္တန္း

ေက်ာင္းမ်ား၊ပရုိတ္ဗိတ္ေက်ာင္းမ်ားေနရာတိုင္းတြင္တည္ေထာင္ဖြင့္

လွစ္ထားၾကသည္။စားဝတ္ေနေရးအတြက္လူတိုင္းေခြ်တာစုေဆာင္းၾက

သည္။အစိုးရဘဏ္မ်ား၊ပုဂၢလိကဘဏ္မ်ားတြင္တိုးမေပါက္

ေအာင္ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး၍ေငြသြင္း၊ေငြထုတ္လုပ္ေနသူမ်ားမွာစေန၊

တနဂၤေႏြပိတ္ရက္မ်ားမွအပ၊ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ်ပင္။ေနစရာအိမ္တို႕ကို

မ်ားေသာအားျဖင့္ျပီးစီးေအာင္မေဆာက္လုပ္ၾက။ အေဆာက္အဦးျပီးလ်င္ႏိုင္ငံေတာ္ကိုအခြန္ေဆာင္ရသည္ဟုေျပာသံ ၾကားဖူးသည္။ေနအိမ္ကိုအုတ္မ်ားျဖင့္အၾကမ္းထည္သာတည္

ေဆာက္ထားတတ္ၾကျပီး၊အျပင္ဘက္ျခမ္းကိုေနာက္ခ်ီး(ႏြားခ်ီး)

အျပားေလးမ်ားကပ္ထားသည္မွာအိႏၵိယ၏ဟုမ္းတက္ကေရးရွင္း

တစ္ခုသဘြယ္။နံရံေဆးသုတ္၍ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္လုပ္ထားသည္ မ်ားမွာေနရာအႏွံ႕အျပားတြင္ေတြ႕ႏိုင္သည္။စားစရာအတြက္ဂ်ံဳမုန္႕

(အာသာ)ကိုေရႏွင့္အေလာေတာ္၊မနည္းမမ်ား၊ကြက္တိက်ေအာင္

ေရာသမ၍၊နယ္ျပီးလ်င္၊ဒယ္အိုးကင္းအျပားေပၚတြင္ဖုတ္ကင္ရေသာ

ရုိတီ(ေခၚ)ခ်ာပါတီကိုဆပၸဂ်ီေခၚေသာအာလူး၊ကုလားပဲ၊

မဆလာမ်ားမ်ား၊ငရုပ္သီးစပ္စပ္၊ဆီမပါဘဲခ်က္ထားသည့္သက္

သတ္လြတ္ဟင္းလွ်ာျဖင့္ျမိန္ရွက္၊ႏွစ္သက္စြာပဲြေတာ္တည္ေနၾကသည္မွာ၊ ျမင္သူသြားရည္က်စရာပါေပ။ျပီးလ်င္...

ေရတစ္ဖလားကိုေခါင္းေမာ့၍၊အာမထိလွ်ာမထိ၊တစ္ဂြပ္ထဲဂြပ္ခ်

လိုက္တတ္သည္။ကုလားထီးမ်ားကေတာ့၊ ခိုင္နီး(တန္ဗာကူ)ေဆးရြက္ၾကီးကိုေသးေသးျမင္ျမင္လွီးျဖတ္ ထားေသာအရာအား၊ဘယ္လက္ဝါးေပၚတင္၊ညာဘက္လက္မေလးျဖင့္၊

က်ဴနား(ထံုး)အနည္းငယ္ျဖင့္ႏွစ္မိနစ္ခန္႕ထိုးေျခပြတ္ႏွိပ္ျပီးလ်င္၊

ပါးေစာင္တြင္ထည့္ကာ၊ဆိုင္ရာအလုပ္ဆီသို႕ဒိုးၾကေလကုန္၏။

က်ာဝါးေခၚဆန္ထမင္းကိုေတာ့ည(၁၀)နာရီေနာက္ပိုင္းတြင္သာ

စားၾကသည္ကမ်ားသည္။စားျပီးလ်င္ေတာ့က်ိဳးေပေရာေပါ့။

ထူးဆန္တာတစ္ခုေတာ့ေတြ႕ရသည္။ ထိုအရာကားေစ်းမ်ားတြင္ကဗလာေခၚအဝတ္စားမ်ားႏွင့္

အန္ဓ(ၾကက္ဥ)ကလဲြရင္၊ မည္သည့္အရာျဖစ္ျဖစ္ခ်ိန္ခြင္ထဲခ်ိန္ေရာင္းတတ္ၾကသည္။

ဖရဲသီး၊ပန္းသီး၊ေဂၚဖီထုပ္၊သရက္သီး၊ေျမပဲဆံ၊ငရုပ္သီး၊

မုန္လာဥဘာျဖစ္ျဖစ္၊အလံုးလိုက္ေရာင္းသည္မရွိ။

ငွက္ေပ်ာသီးပင္အလံုးေရျဖင့္မေရာင္း၊ခ်ိန္ခြင္ႏွင့္ခ်ိန္ေရာင္းၾကသည္။

အုန္းတံတံျမက္စီး(နာလိယဂ်ာရူး) ကိုပင္ခ်ိန္ခြင္တြင္ခ်ိန္ေရာင္းသည္ မွာထူးဆန္းအံ့ဘြယ္ပါလားကိုကုလားတို႕ရယ္၊

အိႏၵိယသားကုလားမ်ားသည္အလုပ္လုပ္ရာတြင္၊ဘယ္ေသာခါမွ်၊ေရးႀကီးသုတ္ျပာ၊ အလ်င္စလိုျမန္ျမန္ဆန္ဆန္မလုပ္ၾကပါ။'ေအးရာေအးေၾကာင္း၊ဒါမ်ိဳးပဲေကာင္း၊"
ေဆာင္ပုဒ္လက္ကိုင္ထားေလသလားမသိ။ရုံးမ်ား၌Tomorrowသည္
တပတ္ေလာက္ၾကာခ်င္ၾကာတတ္ျပီး၊ႏွစ္ပတ္လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ဧမိနစ္(ခဏ)ဆိုလ်င္တစ္နာရီေလာက္ၾကာမည္ဟု။ ဂဏွာဟိ=မွတ္ေလေလာ့။မယံုမရွိေလနဲ့၊ကိုယ္ေတြ႕။

Saturday, October 29, 2011

ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ့စကား၊ကုလားျပည္မွာမွားခဲ့ျပီ

ျပဴတင္းေပါက္တံခါးကိုဖြင့္လိုက္သည္။AdmissionOfficeႏွင့္

SilbharaAramaHostelအၾကားျမက္ခင္းျပင္တြင္ကုလားမၾကီးသံုးေလး

ေယာက္ႏွင့္မူလတန္းအရြယ္၊ရွစ္ႏွစ္၊ကိုးႏွစ္ခန္႕ကေလးမေလး

ေလးေယာက္တို႕ႏြားစာအတြက္ျမက္ရိတ္ေနၾကသည္။

သူတို႕၏တံဇဥ္မွာဗမာတံဇဥ္လိုမဟုတ္၊လက္ကိုင္ေအာက္တြင္

တလက္မခန္႕နိမ္ျပီးျပဳလုပ္ထားၾကသျဖင့္၊ျမက္ရိပ္လွ်င္ေျမၾကီး

အထိကပ္၍ရိတ္ႏိုင္သည္။ရိတ္သူလက္ကိုမထိခိုက္၊မရွႏိုင္။

ကုလားျပည္တြင္အလကားလြင့္ပစ္လိုက္ရသည့္အရာကမရွိ

သေလာက္ရွားသည္။ေႏြရာသီတြင္ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕လြန္း

သျဖင့္သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားေၾကြခ်ိန္တြင္၊ဗမာျပည္ကဲ့သို႕

သန္႕ရွင္းေရးအလုပ္သမားမ်ား၊စည္ပင္သာယာဝန္ထမ္းမ်ား

အထူးမလိုအပ္ပါ၊ေၾကြေနေသာသစ္ရြက္မ်ား၊သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ား

ကိုေလာင္စာအတြက္အားလံုးေျပာင္သလင္းခါသြားေအာင္၊

ကုလားမၾကီးငယ္တို႕ကသိမ္းဆည္းသြားၾကသည္သာ။

ဌာနကတရားဝင္ခန္႕ထားေသာဝန္ထမ္းမ်ားကအနည္းငယ္

ၾကည့္ေကာင္းေအာင္လုပ္လိုက္ရံုသာ။ႏြားစာအတြက္ျမက္ရိတ္

ေနသူမ်ားကိုေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ေတြ႕ႏိုင္သည္။

စပါးခင္း၊ေျပာင္းခင္းႏွင့္ဂ်ံဳခင္းမ်ားကိုရိတ္သိမ္းၾက

လ်င္လည္းဗမာျပည္ကဲ့သို႕ရိုးျပတ္ေတာသည္က်န္သည္မရွိ။

ေျမၾကီးမွကပ္၍ရိတ္သိမ္းၾကသည္။ေကာက္ရိုး၊ေျပာင္းရိုး၊

ဂ်ံဳရိုးတို႕ကိုျဖတ္ေတာက္လွီးျဖတ္ခုတ္စဥ္း၍၊ဖဲြႏုတို႕ျဖင့္

ေရာသမေမႊကာႏြားစာ၊ျမင္းစာအျဖစ္အသံုးျပဳၾကသည္။

အိႏၵိယတြင္ႏြားမ်ားကိုတယုတယေမြးျမဴၾကသည္။

လယ္ယာလုပ္ငန္းႏွင့္ဝန္တင္ေဆာင္ရန္အတြက္၊

အဓိကထားျခင္းေတာ့မဟုတ္။ႏြားႏို႕အတြက္အဓိကထားေမြး

ျမဴၾကသည္ကမ်ားသည္။ႏြားေမြးျခင္းသည္အိႏၵိယ၏

လူမွဳေရးဇာတ္စနစ္ႏွင့္လည္းဆက္ႏြယ္ေနပါေသးသည္။

အိႏၵိယ၏မ်ားျပားလွေသာဇာတ္စနစ္ထဲတြင္နာမည္၏ေနာက္၌

(ပရာဆတ္၊ယာေတာ္)စသည္ျဖင့္မွည့္ေခၚထား

ေသာဇာတ္တစ္ခုရွိသည္။ထိုအႏြယ္ဝင္လူတို႕သည္

ႏိုင္ငံေတာ္သမတၾကီး၊ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ၾကီးပင္ျဖစ္လင့္ကစား။

အနည္းဆံုးႏြား တစ္ေကာင္ေတာ့ေမြးထားၾကရသည္ဟုၾကားဖူးသည္။

အိႏၵိယႏိုင္ငံသည္အလြန္ၾကီးမားက်ယ္ဝန္းျပီး၊လူဦးေရထူထပ္မ်ား

ျပားသည္။သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ဘာရတ(မဟာဘာရတ္)

ႏိုင္ငံသားမ်ားအျဖစ္ဂုဏ္ယူတတ္ၾကသည္။

ဒီမိုကေရစနစ္အျပည့္အဝအထြန္းကားဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္သည္။

လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ဘာသာေပါင္းစံု၊ကိုးကြယ္မွဳေပါင္းစံုႏွင့္

ဇာတ္စနစ္ေပါင္းစံုေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။ျမိဳ႕ျပႏွင့္

ေက်းလက္သည္ကြာဟမွဳၾကီးၾကီးမားမားမေတြ႕ရတတ္ေပ။

ျပည္တြင္းေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ား၊ဟိုက္ေဝးလမ္းမ

ၾကီးမ်ား၊မီးရထားမ်ားျဖင့္မိမိသြားလိုရာတႏိုင္ငံလံုးရွိျမိဳ႕ရြာေက်း

လက္ဇနပုဒ္အထိလြယ္ကူစြာသြားလာႏိုင္သည္။ဆက္သြယ္ေရး

စနစ္ေကာင္းမြန္သျဖင့္တယ္လီဖုန္းမ်ား၊မိုဘိုင္းမ်ား၊အင္တာနက္စနစ္

မ်ား၊ေကဗယ္စနစ္မ်ား၊ဝါယာလက္စနစ္မ်ားကိုလွည္းေန၊

ေလွေအာင္းျမင္းေဇာင္းမက်န္လူတိုင္းထိေတြ႕သိရွိႏိုင္

ျပဳလုပ္ထားသည္မွာအံ့ဘြယ္ပါေပ။ေနရာတိုင္းေသာက္ေရသံုးေရ၊

စိုက္ပ်ိဳးေရမ်ားရရွိေအာင္အစိုးရကျပဳလုပ္ေပးထားသျဖင့္၊

ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ၊ရာသီေပၚသီးႏွံမ်ားစိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ၾကသည္။

လယ္ေျမကြက္မ်ားသည္အျမဲတမ္းစိမ္းလန္းလ်က္၊သီးႏွံစိုက္ခင္း

မ်ားအျဖစ္ေတြ႕ျမင္ရသည္။မိုးရာသီမွစတင္၍စပါး၊စပါးျပီးလ်င္ဂ်ံဳ၊

ဂ်ံဳျပီးလ်င္အာလူး..ကုလားပဲ၊ခရမ္းခ်ဥ္.မံုလာဥစသည္စသည္ျဖင့္

တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးစိုက္ပ်ိဳးၾကသည္။စိုက္ပ်ိုးသေလာက္လဲအထြက္ႏွဳန္း

ေတြတိုးၾကသည္။ေခတ္မွီနည္းပညာမ်ား၊ဓါတ္ေျမၾသဇာမ်ား၊

သဘာဝဓါတ္ေျမၾသဇာ(လူခ်ီး)မ်ား၏အေထာက္အကူေၾကာင့္

လဲျဖစ္မည္ထင္သည္။ေက်းရြာမ်ားရွိလယ္ယာအခင္း၊ကံသင္း၊

လမ္းမမ်ားသည္သူတို႕၏အေပါ့အေလး၊အခင္းၾကီးအခင္းေလး၊

ေနာက္ေဖးေရွးေဖး၊သြားရာေနရာမ်ားျဖစ္၍ဗမာျပည္လိုေတာထိုင္

ျခင္းမဟုတ္၊လူျမင္ကြင္းတြင္ထိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ကြင္းထိုင္

ဟုပင္ေဝါဟာရကိုေျပာင္းရမလိုျဖစ္ေနသည္။

"ရွက္ျခင္းသည္မ်က္ႏွာကရွက္သည္။ဖင္ကမရွက္"ဟုေရွးအင္းဝေခတ္က

အရဲြ႕တိုက္တတ္ေသာဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီး၊ငယ္စဥ္ကိုရင္ဘဝက

ဆြမ္းခံသြားရင္းကုဋီတက္ခ်င္လာသျဖင့္၊လမ္းေဘးသပိတ္ေခါင္းစြပ္ျပီး

ကုဋီတက္ရင္းေအာ္ေျပာလိုက္ေသာစကားသည္မမွန္ေတာ့။

"ကုလားျပည္တြင္မွားခဲ့ျပီေကာဆရာေတာ္"..လို႕သာေလ်ွာက္ထားလိုက္

ခ်င္သည္။ယိုသူမရွက္ျမင္သူရွက္ဆိုေသာျမန္မာစကားပံုေတာ့

ကုလားတို႕တိုင္းျပည္တြင္ယေန႕အထိေသြးထြက္ေအာင္မွန္ကန္

ေနဆဲပါပဲေလ။ေနာင္လဲဆက္လက္မွန္ကန္ေနဦးမည္ထင္ရဲ့။

ဤလက္နက္သည္ကားကုလားတို႕၏လက္လြပ္ေရးတိုက္ပြဲတြင္၊

အစြမ္းထက္လွေသာလက္နက္ဆန္းၾကီးတစ္ခုအျဖစ္ပါဝင္ခဲ့သည္

ဟုဆိုသည္မဟုတ္လား။

Wednesday, October 19, 2011

ဘဝမွာဆရာအတင္မမွားေစနဲ႕

“အရွင္ဘုရားတို႕..ဒီေနရာဟာလြန္ခဲ့တဲ့..A.D5ရာစုခန္႕ကကမၻာေက်ာ္

နာလႏၵာတကၠသိုလ္အေဟာင္းၾကီးရဲ့ေနရာေပါ့။မဟာယာနရဟန္းေတာ္

အရွင္နာဂအဇၨဳနဆိုတဲ့သူကတည္ေထာင္သြားခဲ့တာေလ။

ေဟာဒီဘက္ကရြာကေလးကေတာ့ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့သာသနာမွာ

ပညာအရာမွာအေတာ္ဆံုး၊အသာဆံုး၊အျမတ္ဆံုး၊ဧတဒဂ္ရေတာ္မူတဲ့

အရွင္သာရိပုၾတာရဲ့ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမနာလရြာ(သို႕မဟုတ္)

နာလကရြာေလးေပါ့”…ဟုစသည္ျဖင့္နာလႏၵာတကၠသိုလ္မွရဟန္းေတာ္

တစ္ပါးကရွင္းလင္းေျပာျပေနပါသည္။စာေရးသူ၏စိတ္အစဥ္တြင္၊

အရွင္သာရိပုၾတာႏွင့္အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႕၏

ပံုရိပ္မ်ားကိုတစ္ျဖည္းျဖည္းျမင္ေယာင္လာမိပါေတာ့သည္။

မိမိ၏စိတ္အစဥ္သည္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း(၂၅၀၀)ေက်ာ္မွ

လက္ဝဲရံ၊လက်ာ္ရံအဂၢသာဝၾကီးမ်ားျဖစ္ေတာ္မူမည့္ဥပတိႆႏွင့္

ေကာလိတပုဏၰားလုလင္ငယ္ေလးတို႕၏အေၾကာင္းမ်ား၊သိဥၥည္းဆရာ

ၾကီးကိုဆရာအျဖစ္ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္နည္းခံေနပံုမ်ားအရွင္အႆဇိႏွင့္

ဆြမ္းခံရြာတြင္ေတြ႕ဆံုခိုက္…ေယဓမၼာေဟတုပၸဘဝါ..အစခ်ီေသာ

ဂါထာကိုေဟာျပရွင္းလင္းေနပံုမ်ား၊စသည္တို႕ကိုျမင္ေယာင္ရင္း

ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏ဘဝတစ္သက္တာတြင္၊ဆရာသည္အဓိကအခန္းက႑မွ

ပါဝင္လွ်က္ရွိေနေၾကာင္းေတြးေတာေနမိပါေတာ့သည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို့၏ဘဝတြင္လူတိုင္းလူတိုင္းမွာဆရာရွိခဲ့ၾကပါသည္။

"ဆရာကာျပန္၊အာေခါင္လွံစူး။ဆရာမ်ားသားေသ။ဆရာမျပ၊နည္းမက်."

စသည္ျဖင့္ဆရာႏွင့္ပတ္သက္၍စကားပံုမ်ားစြာရွိခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။

လူသားတစ္ေယက္၏ဘဝတြင္ဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႕ၾကံဳရေပမည္။

သင္ဆရာ၊ျမင္ဆရာ၊ၾကားဆရာစသည္ျဖင့္မ်ားစြာေတြ႕ရွိခဲ့ေပမည္။

ဆရာမရွိေသာသူဟူ၍၊ေလာက၌ရွိမည္မဟုတ္ပါ။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္…

'လက္ဦးဆရာ၊မည္ထိုက္စြာ၊ပုဗၺာစရိယ၊မိႏွင့္ဘ.'.

ဟုဆိုရိုးရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါ၏။

ကြ်ႏု္ပ္တို႕အားလူ့ေလာကသို႕ေမြးဖြားေပးလိုက္ေသာမိဘႏွစ္ပါးသည္

ပင္လက္ဦးဆရာမ်ားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပါတည္း။

ဤေနရာတြင္လက္ဦးဆရာမည္ေသာမိဘႏွစ္ပါးအေၾကာင္းကိုမတင္ျပလိုပါ။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႕အားအသိပညာ၊အတတ္ပညာမ်ားကိုသင္ၾကားပို႕ခ်ေပး

ေသာဆရာမ်ားအေၾကာင္းကိုသာတင္ျပေရးသားလိုပါသည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏ဘဝတြင္ဆရာသည္အေရးၾကီးေသာအခန္းက႑မွ

ပါဝင္ေနပါ၏။ထို႕ေၾကာင့္ဆရာသည္အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးတြင္ပါ

ဝင္လ်က္ ဘုရားႏွင့္တစ္ဂိုဏ္းတည္းထားခဲ့ၾကသည္။

သို႕ရာတြင္ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏ဘဝတြင္ဆရာတင္မမွားမိၾကေစဖို႕

အလြန္အေရးၾကီးလွေပသည္။ဆရာစစ္ဆရာမွန္ကိုကိုးကြယ္

ဆည္းကပ္မိဖို႕အထူးလိုအပ္ပါသည္။ အဇာတသတ္မင္းသားငယ္ေလးကိုၾကည့္ပါ။

အရွင္ေဒဝဒတ္ကိုကိုးကြယ္ဆည္းကပ္မိေသာေၾကာင့္မိမိ၏ဖခင္

အရင္းေခါက္ေခါက္ဗိမၺိသာရမင္းၾကီးကို ရက္ရက္စက္စက္၊ျပစ္မွားသတ္ျဖတ္ခဲ့ျပီး၊

ပိတုဃာတကကံၾကီးကိုပင္က်ဴးလြန္မိခ့ဲရေပသည္။

ယင္းအျပစ္အကုသိုလ္ကံ၏အက်ိဳးဆက္အျဖစ္၊ေသလြန္ေသာအခါ

၊ေလာဟကုမၻီငရဲ၌ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ေသာင္း၊

က်ေရာက္ျပီးဆင္းရဲဒုကၡမ်ားစြာေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရေပသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ဆရာဇီဝက၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ဆရာစစ္ဆရာမွန္၊ကိုးကြယ္ရာအမွန္၊

ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ေတြ႕ၾကံုဆံုဆည္းခြင့္၊တရားနာခြင့္ရခဲ့ေသာ္လည္း၊

"ကံတရား၌နာမ္စားမရွိေတာ့ျပီ။အနာသိေသာ္လည္းေဆးမရွိေတာ့။

အလာေကာင္းေသာ္လည္းအခါေႏွာင္းခဲ့ျပီ"

မဟုတ္ပါလား။အလားတူပင္အဟိသေခၚအဂၤုလိမာသည္၊ပင္ကိုယ္က

စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိသူေလးပင္ျဖစ္ပါ၏။ဒိသာပါေမာၡဆရာၾကီး၏

လွည့္ကြက္ေအာက္တြင္လူဆိုးလူမိုက္၊လူၾကမ္း၊ေတာပုန္းဓားျမၾကီးျဖစ္ခဲ့ရသည္။

လူမ်ားစြာကိုသတ္ျဖတ္လွ်က္မိမိ၏ေက်းဇူးရွင္ေမြးမိခငိကိုပင္သတ္ျဖတ္ဖို႕

ရန္အားထုတ္ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ျမတ္ဗုဒၶ၏အႏွိဳင္မဲ့ေမတၱာကရုဏာ

ေတာ္ေၾကာင့္သာ၊သူ၏ဘဝ၌ျပင္၍မရေတာ့မည့္အမွားကိုမက်ဴးလြန္

မိခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္ပါေတာ့၏။ဤသည္တို႕ကိုၾကည့္ေသာအားျဖင့္ကြ်န္ဳပ္တို႕၏.

.ဘဝတြင္ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္၊ဆရာစစ္ဆရာမွန္တို႕

ကိုေရြးခ်ယ္ရွာေဖြရေပရမည္။ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ရေပမည္။

ဆရာတိုင္းသည္ဆရာေကာင္း။ဆရာျမတ္မ်ားမျဖစ္ႏိုင္ၾကပါ။မိမိဘဝကိုေခ်ာက္ထဲတြန္း

ခ်သည့္အဂၤုလိမာ၏ဆရာမ်ိဳး၊

ဘဝသံသရာဝယ္အပါယ္ငရဲသို႕ပို႕ေဆာင္ေပးတတ္သည့္

အဇာတသတ္၏ဆရာအရွင္ေဒဝဒတ္တို႕လိုဆရာမ်ိဳးမ်ားလည္းမ်ားစြာရွိတတ္ေပသည္။

ဘဝတြင္ဆရာအတင္မွားၾကသူမ်ားလည္းရွိၾကပါလိမ့္မည္။

က်ြန္ုပ္တို႕၏ကိုးကြယ္ရာျမတ္ဗုဒၶသည္ပင္၊သစၥာေလးပါးကိုရွာေဖြစဥ္၊

အာဠာရႏွင့္ဥဒကရေသ့ၾကီးတို႕၏နည္းလမ္းအမွားလမ္းစဥ္အလဲြမ်ား

ကိုက်င့္သံုးလုပ္ေဆာင္ခဲ့ဖူးသည္။သမထလမ္းစဥ္ျဖင့္၊ကိေလသာ

မကုန္ခမ္းႏိုင္၊ဒုကၡအေပါင္းခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ၊နိဗၺာန္သို႕မေရာက္ႏိုင္ဟုသိသျဖင့္၊

ထိုဆရာၾကီးမ်ားထံမွအခ်ိန္မွီဖဲခြါခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္ေလာ။

အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႕သည္လည္း၊

သိဥၨည္းဆရာၾကီးထံမွဖဲခြါ၍၊

ဆရာစစ္ဆရာမွန္ျမတ္ဗုဒၶထံခ်ည္းကပ္ခဲ့ၾကေလသည္။

တရားထူးတရားျမတ္ကိုေတြ႕ရွိ

က်င့္ၾကံအားထုတ္ခဲ့သျဖင့္ဒုကၡခ်ဳပ္ျငိမ္းရာျဖစ္ေသာနိဗၺာန္သို႕

ပင္ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ကြ်ႏ္ုပ္တို႕သည္ဆရာသင္ၾကား၊

ဆိုဆံုးမသည့္အတတ္ပညာ၊အသိပညာတို႕ကိုမိမိတို႕၏

ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္ျဖင့္ဆင္ျခင္စဥ္းစားလွ်က္လုပ္ေဆာင္သင့္လွေပသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ပင္ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္

ကာလာမသုတၱန္၌မာသမေဏာဂရုဟူ၍၊ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။

ဆရာသည္လည္းပုထုဇဥ္လူသားေပမို႕အမွားႏွင့္မကင္းႏိုင္ၾကပါ။မိမိအားအသိပညာ၊

အတတ္ပညာမ်ားသင္ၾကားျပသေပးေသာဆရာသည္သပၸဳရိသူပနိႆယ

(စိတ္လည္းလွ၊ပညာလည္းျပည့္ဝသည့္)ဆရာဟုတ္မဟုတ္ကိုဆန္းစစ္ဖို႕

အလြန္အေရးၾကီးပါသည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႕သည္ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္ကိုရွာေဖြဆည္းကပ္ရာ၌၊ျမတ္ဗုဒၶ၏လမ္းညႊန္ခ်က္ကို

ဂရုျပဳသင့္ေပသည္။ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ၊သိဂၤါေလာဝါဒသုတ္၌

ဆရာဟူသည္မိမိတပည့္အား…

၁။အသိပညာ၊အတတ္ပညာမ်ားကိုသင္ၾကားပို႕ခ်ေပးရမည္။

၂။အျမဲဆံုးမသြန္သင္ေပးရေပမည္။

၃။မိမိ၏အတတ္ပညာ၊အသပညာမ်ားကိုအကုန္အစင္သင္ျပေပးရေပမည္။

၄။မိမိတပည့္အေပၚက်ေရာက္လာမည့္ေဘး၊အႏၱရာယ္မ်ားကိုတားဆည္း

ကာကြယ္ေပးရမည္။

၅။ပညာသင္ၾကားရန္သင့္ေတာ္ေလွ်ာက္ပတ္ေသာေနရာ႒ာနမ်ားသို႕

ေလြတ္အပ္ႏွံေပးရမည္။

အထက္ပါအခ်က္ငါးခ်က္ႏွင့္ျပည့္စံုသည့္ဆရာသည္ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္ဟု

မွတ္ယူရေပမည္။မိမိ၏ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ဘဝ၏လက္ေဆာင္ေကာင္းအျဖစ္

ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္မ်ားႏွင့္ေတြ႕ၾကံဳခြင့္ရခဲ့ေပသည္။

ဆရာေကာင္းကိုဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္သာလ်င္မိမိဘဝ

တသက္တာတြင္အိပ္မက္ပင္ျမင္မက္ခြင့္မရွိပါေသာႏိုင္ငံရပ္ျခား၊

တိုင္းတစ္ပါး၌ပညာသင္ၾကားခြင့္ကိုရခဲ့ေပသည္။

ဆရာသမားတို႕၏ကူညီေထာက္ပံ့၊ခ်ီးေျမာက္မွဳျဖင့္မေၾကာင့္မက်၊စိတ္ခ်မ္းသာ၊

ကိုယ္ခ်မ္းသာျဖင့္ေနႏိုင္ခြင့္ကိုလည္းရရွိခဲ့ေပသည္။အရွင္ေဒဝဒတ္လိုဆရာမ်ိဳး၊

အဂုၤလိမာလ၏ဆရာမ်ိဳးႏွင့္သာေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရပါမူ၊ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏ဘဝသည္

မေတြးဝံ့ေအာင္နစ္နာဆံုးရွဳံးမွဳမ်ား၊

ပ်က္စီးမွဳမ်ား၊ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားႏွင့္သာေတြ႕ၾကံဳဘြယ္ရွိေပသည္။ထို႕ေၾကာင့္ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏

ဘဝမွာဘဆရာအတင္မမွားရေလေအာင္ဆင္ျခင္တံုတရားလက္ကုိင္

ထားကာခ်ည္းကပ္၊ကိုးကြယ္သင့္ပါေၾကာင္းတင္ျပလိုက္ရေပေတာ့သည္။

Thursday, October 13, 2011

ဘေလာ့ဂ္ဂါသူငယ္ခ်င္းအတြက္

ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္အေနျဖင့္၊မိမိပိုစ့္ကိုအမ်ားသူငါဖတ္ဖို့ေရးမည္

ဆိုလ်င္ေအာက္ပါအခ်က္ငါးခ်က္ႏွင့္ျပည့္စံုရမယ္တဲ့။

(၁)ေခတ္အေျခအေန(situation)

(၂)စာေရးသူရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္၊ေစတနာ(intention)

(၃)အေၾကာင္းအရာ(matter)

(၄)ခ်ဥ္းကပ္နည္း၊သို႕မဟုတ္၊ေဇာင္းေပးျခင္း(approach)

(၅)အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ေရွ့ေနာက္ဆီေလွ်ာ္ျခင္း(consistency)

ဒါေတြႏွင့္ျပည့္စံုရမယ္တဲ့။စာဖတ္သူလဲ၊အဲဒီအခ်က္(၅)ခ်က္ကို

ရွာေဖြဖတ္ရွဳ့ရမယ္တဲ့။

အဲဒီငါးခ်က္ကေပၚေပၚလြင္လြင္၊ထင္ထင္ရွားရွားရွိမေနဘူး။

ေပၚေပၚလြင္လြင္ထင္ရွားရွားရွိေနျပန္လွ်င္လည္းေဒါသသင့္တယ္။

(ဦးေရႊေအာင္)

အထက္ပါစာပိုဒ္ေလးကိုဘေလာ့ဂ္တစ္ခုတြင္ဖတ္လိုက္ရေတာ့

က်ဳပ္ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာပိုစ့္တင္ဖို့လက္တြန့္သြားတယ္ဗ်ာ။တကယ္ပါ။

ကိုယ္ဖန္တီးစိတ္ကူးထားတဲ့စာကိုလူအမ်ားေရွ့ခ်ျပဖို့က၊

အဆင့္အတန္းမိီွတဲ့ပိုစ့္ျဖစ္ဖို႕ေတာ့လိုတယ္။

က်ဳပ္လဲအဆင့္မွီခ်င္တယ္ဗ်ာ။စာေရးျခင္းအတတ္ပညာကို၊

က်ဳပ္မက်ြမ္းက်င္ဘူး။ေဘာလ္ပင္ကိုင္ျပီးစာေရး

စားလို႕ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ထမင္းငတ္ကိန္းပဲ..

ဆိုတာေဗဒင္ေမးဖို႕မလိုဘူးေလ။

၀ါသနာတစ္ခုတည္းကိုအရင္းတည္လို့ ကိုယ္ေရးတတ္သလိုေရးတင္လိုက္တယ္။မဂၢဇင္း၊ဂ်ာနယ္

ေတြဆီပို့လိုက္ရင္ အယ္ဒီတာၾကီးေတြရဲ့လက္ခ်က္နဲ့ က်ဳပ္စာေတြေျမာင္းထဲေရာက္ကုန္မွာေပါ့။

ဒီေတာ့လဲ…ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ေလးဖန္တီးလို့၊ေရာက္တတ္ရာရာ၊

စာေလးေတြတင္လိုက္၊ေရးလိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ေရးစရာမရွိတဲ့အခါ၊

သူမ်ားစာေတြေကာ္ပီကူးျပန္တင္လုပ္ရတာေပါ့။

ေခတ္ၾကီးကလဲ ေကာ္ပီေခတ္ေလ။သီခ်င္းေတြလဲေကာ္ပီေတြ၊

ကခပ္မ်ားမ်ား၊မဟုတ္လား။ဒီေတာ့လဲ..ေခတ္မွီခ်င္တဲ့၊ က်ဳပ္လဲ၊ေကာ္ပီရေတာ့တာေပါ့၊နားလည္ေပးပါ…ပရိတ္သတ္ၾကီးရယ္.
.ေနာ္

ဇရာႏွင့္ယွဥ္ေသာသံေဝဂ

သင့္ရဲ့အသက္ေတြၾကီးေနျပီ၊

ေလာဘေတြၾကီးေနတုန္းလား?

သင့္ရဲ့သြားေတြက်ိဳးကုန္ျပီ၊

ေဒါသ..မန္မာနေတြက်ိဳးျပီလား?

သင့္ရဲ့နားေတြေလးကုန္ျပီ၊

ေမာဟေတြေလးေနတုန္းလာ?

သင့္ရဲ့ဆံပင္ေတြျဖဴကုန္ျပီ၊

စိတ္ဓါတ္ေတြျဖဴစင္ရဲ့လား?

သင့္ရဲ့အသားအေရေတြတြန့္လာျပီ၊

မေကာင္းမွဳေတြလုပ္ရမွာတြန့္ရဲ့လား?

သင့္ရဲ့အားအင္ေတြယုတ္ေလ်ာ့လာျပီ၊

ရာဂစိတ္ေတြေလ်ာ့ရဲ့လား?

သင့္ရဲ့မ်က္စိေတြမွဳန္၀ါးေနျပီ၊

နိဗၺာန္လမ္းကိုေလွ်ာက္ဖို႕မွဳန္ဝါးေနဆဲလား?

မင္းျမတ္ႏိုး(ကဒံုကနိ)

အပၸမာဒ၊အတဲြ(၄)၊အမွတ္(ဂ)။မွတ္သားဖို႕ေကာင္းလို႕ပါ။

ဒါေၾကာင့္ေကာ္ပီကူးတင္လိုက္တာ။ေနရာတကာေကာ္ပီမို႕

လို႕ေခတ္မွီေအာင္ေကာ္ပီလုပ္လိုက္တာ။

ဟုတ္တယ္…စဥ္းစားဆင္ျခင္စရာတစ္ခုပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္မသိတာထက္စာရင္သိထားတာေကာင္းတာေပါ့။

အသိမွာသတိကပ္ႏိုင္ရင္မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္အထိေတာင္ေရာက္ႏိုင္တယ္ေလ။

ကဲ…ပို့လိုက္ျပီဗ်ာ။ဂိတ္ဆံုး။မဆင္းတာေတာ့…ခင္ဗ်ာတို႕ရဲ့တာဝန္ပဲ။

က်ဳပ္ႏွင့္မဆိုင္ဘူး။

Thursday, October 6, 2011

မသိျခင္းရဲ့အျခားမဲ့

တြယ္တာျမတ္ႏိုးတိတ္တခိုးႏွင့္၊တဖက္သတ္တန္ဘိုးထားစဲြလန္းလို႕

အသဲကြ်မ္းမွ်ခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္သီရိရယ္၊တကယ္ေတာ့က်ဳပ္ကေတာမွာေမြး.၊

ေတာမွာၾကီး..ေတာမွာပဲေနေနတဲ့ေတာသားအစစ္၊ေရမေရာဘူးဗ်ာ။

ရာဇျဂိဳဟ္၊ေဝသာလီ၊သာဝတၳိ၊ဗာရာဏသီ…ဆိုတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးဆိုတာ

က်ဳပ္ၾကားရံုၾကားဖူးတာပါ။မေရာက္ဖူးလို႕ေရာက္ဖူးေအာင္ဆိုျပီးသြားဖို႕

လည္းက်ဳပ္ဘယ္တုန္းကမွအားမထုတ္ခဲ့ဘူး။လူတစ္ခ်ိဳ့ေျပာတာ

ၾကားဖူးပါရဲ့။ဘာတဲ့ဗ်ာ..ျမိဳ႕ၾကီးသူေတြဟာခႏၶာကိုယ္ပိန္ေသးေသး၊

ေဆးဆိုးပန္းရိုက္မ်က္ႏွာေတြနဲ့ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ေလးေတြကြတဲ့။

မယ္ေတာ္ပဲကဲသလား? ေမာ္ဒယ္ပဲဂဲလ္သလားေတာ့က်ဳပ္မသိပါဘူး။

သူတို႕ေျပာတာၾကားရေတာ့၊က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းျပံဳးမိေသးတယ္။

"အပ်ိဳပိန္ပိန္၊ေရမွာစိမ္ေတာ့အီၾကာေကြး၊အီၾကာေကြး"..လို႕

ကေလးေတြေအာ္သံကိုလဲၾကားမိလိုက္သလို၊အင္းပိန္ကပ္ကပ္ျပားခ်ပ္

ခ်ပ္ႏွင့္ဆိုေတာ့ဝါးျခမ္းျပားအဝတ္ပတ္ထားသလိုမ်ား

ျဖစ္ေနမလားေပါ့။ဒါေတြထားလိုက္ပါေလ…က်ဳပ္စိတ္မဝင္စားပါဘူး။

အလွအပႏွင့္အႏုအရြ၊သမုဒယဆိုတာေတြက

က်ဳပ္ဘဝႏွင့္မဆီေရးခ်မဆိုင္။

ေျပာဦးမယ္…က်ဳပ္အလုပ္ကနံနက္ေစာေစာထ၊ကိုယ္လက္သန္႕စင္၊

ျပီးတာႏွင့္တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့အရပ္မွာထိုင္ ႏွာသီးဝကထြက္ေလ

ဝင္ေလကိုမွတ္သား၊ျပီးေတာ့ရြာထဲဆြမ္းခံဝင္ေပါ့။ေျပာရင္ဆြမ္းခံ

ဝင္ေတာ့လည္းက်ဳပ္ကဟိုဟိုသည္သည္၊မၾကည့္ေလေတာ့

"ဘယ္သူ၊ဘယ္အခ်ိန္၊ဘယ္ေနရာမွာ၊ဘာလုပ္လုပ္လို႕၊ဘာေၾကာင့္၊

ဘာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့..ဘ.ေျခာက္လံုးကိုလည္းက်ဳပ္မသိခဲ့ပါဘူး"။

ေက်ာင္းျပန္ေရာက္လို႕ေန႕ဆြမ္းခ်ိန္ေစာေနေသးရင္၊ေက်ာင္းပတ္ဝန္း

က်င္တံျမက္လွဲမယ္။ေသာက္ေရသံုးေရေတြျဖည့္မယ္။

ေန႕ဆြမ္းစားျပီးရင္ေတာ့....

အင္း…ခဏေလာက္အနားယူတတ္တယ္ေပါ့။ျပီးရင္ေတာ့၊

တစ္ေန့လံုးစၾကၤံေလွ်ာက္လိုက္၊တရားမွတ္လိုက္၊တစ္ခါတစ္ခါစာ

အုပ္ေလးေတြၾကည့္လိုက္နဲ႕ေပါ့။အဲဒါက်ဳပ္ရဲ႕တစ္ေန႕တာလုပ္ငန္းပဲ။

က်ဳပ္ကတစ္ေယာက္ထဲေနသူဆိုေတာ့အေဖာ္မရွိ၊ေျပာစရာစကားလဲနတၳိ

၊ကဲ…က်ဳပ္ဘဝေလးဘယ္ေလာက္ေအးေဆးတည္ျငိမ္လိုက္ပါသလဲ။

က်ုပ္ဒီဘဝေလးမွာေပ်ာ္တယ္။က်ဳပ္ဒီဘဝေလးကိုျမတ္ႏိုးတယ္ဗ်ာ။

ေဟာ….ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဒီဇင္ဘာ(၉)ရက္ဆိုးခ်က္ကရင္နင့္စရာစရာလို႕

ေျပာရင္ေတာင္ရမယ္။ဟုတ္တယ္…အဲဒီေန႕ေပါ့။

က်ဳပ္ဘဝမွာေမ့ေပ်ာက္လို႕မရတဲ့ေန႕တစ္ေန႕၊က်ဳပ္အျဖစ္က

ဆန္းတယ္ေျပာမလားပဲ။ဆြမ္းခံရင္းငွက္သင့္တာမဟုတ္ဘူးဆရာ၊

ဆြမ္းခံျပန္မွာငွက္သင့္တာလို႕ဆိုရမလိုပါ။ခင္ဗ်ားသိပ္နားမရွင္းဘူးထင္ပါ့။

ဒီလိုဗ်ာ….ခါတိုင္းေန႕ေတြလိုပါပဲ၊ဆြမ္းခံရြာကအျပန္က်ဳပ္ရဲ့ရြာႏွင့္အ

ေဝးေတာေက်ာင္းေလးမွာအဂႏၱုကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးေရာက္ေနတယ္။

က်ဳပ္လည္းအာဝါသိကဝတၱရားအတိုင္းျပဳစုလို႕၊သာေၾကာင္းမာ

ေၾကာင္းႏုတ္ဆက္စကားဆိုၾကရင္း၊စကားေတြကစပ္မိစပ္ရာ

ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ေပါ့။ဟုတ္တယ္..စကားဆိုတဲ့သေဘာက?စ'မိရင္

ကားေရာပဲ။ဒါေၾကာင့္..စကားေခၚတာျဖစ္မွာ။အာဂႏၱုကိုယ္ေတာ္ၾကီးရဲ့

စကားေတြထဲမွာသာဝတၳိ၊ေဝသာလီ၊ဗာရာဏသီဆိုတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေတြဟာ

သိပ္ၾကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့အေၾကာင္း၊ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕ၾကီးကေတာ့ပို၍ပို၍

သာယာေၾကာင္း၊ဥယာဥ္ပန္းျခံေတြ၊ေခတ္မီမိုးပ်ံအေဆာက္အဦၾကီးေတြ

၊ေရွာ့ပင္းစင္တာၾကီးေတြႏွင့္နတ္ဘံုနတ္နန္းတမွ်ပါပဲတဲ့။

(ေတာ္ေတာ္သိတဲ့..ကိုယ္ေတာ္ၾကီး..ဒီလိုပဲေလွ်ာက္သြားေနသလား?

မသိပါဘူး)ျပီးေတာ့...အလွအပေတြေပါင္းစုလို႕၊လွခ်င္တိုင္းလွေနသူ

ကေတာ့ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ျပရဲ့အလွနတ္ဘုရားမေလးသီရိမာေကေလးပါပဲတဲ့။သူမရဲ႕အျပံုး၊သူမရဲ့အလွ

သူမရဲ့အျပဳစုအယုအယေတြေၾကာင့္အနယ္နယ္က.မင္း၊သူေဌး၊သူၾကြယ္၊

လူကံုထံကုန္သည္၊ပဲြစားေတြဟာသူမႏွင့္တစ္ညတာတစ္ခဏသာေပ်ာ္ပါး

ဖို႕အသျပာတစ္ေထာင္ကိုရက္ရက္ေရာေရာ၊ေရွာေရွာရွဴရွဴ၊ၾကည္ၾကည္

ျဖူျဖူေပးဝံံ့ၾကသတဲ့ေလ။ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ျပရဲ့ဂုဏ္သတင္းဟာလည္း

အလွနတ္သမီးေလးသီရိမာေၾကာင့္၊အိမ္နီးခ်င္းသာဝတၳိ၊ေဝသာလီ၊

ဗာရာဏသီ၊ေကာသမၻီႏွင့္မလႅာတိုင္းအစရွိတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေတြအထိ၊

အခ်င္းခ်င္းေမးလို႕သတင္းေမြးေနတယ္..ဆိုပါသေကာေမာင္...။

ဒါတင္ဘယ္ဟုတ္ေသးလို႕လဲ။သူကေလးကေန႕စဥ္သံဃာရွစ္ပါးကို

သူမအိမ္ပင့္ဖိတ္ျပီးကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ဆြမ္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းေသး

သတဲ့ဗ်။ရုပ္လွရုံမက၊စိတ္ေစတနာ၊သဒၶါတရားကလည္းသိပ္ျပီးျဖူစင္

လွပပါေပရဲ့......တဲ့။ဒီမွာ….က်ဳပ္အရမ္းစိတ္ဝင္စားသြားျပီ။

က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္သီရိေလးရဲ့အလွအပကိုခံစားၾကည့္ခ်င္လာတယ္။

သူေလးရဲ့အလွကိုစိတ္ကူးမွာပံုေဖာ္ေတြးၾကည့္မေနေတာ့ပဲ၊

ေျပးလို႕သာၾကည့္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။

"ကိုယ္ေတာ္….ဒီေတာေက်ာင္းမွာေခတၱခဏေစာင့္ေရွာက္ေနေပးပါလား?

တပည့္ေတာ္ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ၾကီးကိုသြားခ်င္တယ္၊

သိပ္ၾကာခင္တပည့္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္"…လို႕ကတိေပးစကားမွာ

ၾကားရင္းေက်ာင္းကေလးကို၊အာဂႏၱဳကိုယ္ေတာ္ႏွင့္လဲြထားခဲ့လိုက္တယ္။

ျပင္ဆင္စရာအထူးမရွိေလေတာ့၊သပိတ္တစ္လံုးသကၤန္းသံုးထည္နဲ့ပဲ၊

ရာဇျဂိဳဟ္ေရႊျမိဳ့ေတာ္ၾကီးဆီ၊က်ဳပ္..ၾကြခ်ီလို႕လွမ္းခဲ့တယ္ေပါ့။

ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ၾကီးကေတာ့တိုက္ျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြ၊

ဘံုခုႏွစ္ဆင့္ျပႆာဒ္ၾကီးေတြႏွင့္ျမင္းရွစ္ေကာင္.ကတဲ့ရထား၊ျမင္း(၁၂)က

တဲ့ရထားေတြႏွင့္။အို…လူေတြလူေတြ၊မ်ားျပားစည္ကားလိုက္ပံုက၊

ပုရြက္ဆိတ္အံု...တုတ္ႏွင့္ထိုးထားတဲ့အတိုင္းပါကလား။

ေတာသားက်ဳပ္အတြက္ေတာ့အံ့ၾသစရာေတြခ်ည္း၊

အထူးအဆန္းေတြခ်ည္းျဖစ္လို႕ေပါ့။

(၂)

ဒီလိုႏွင့္ေဝဠုဝန္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုေရာက္ခဲ့ပါျပီ။

ဆြမ္းစားေက်ာင္းဘုန္းေတာ္ဆီသြားျပီ၊က်ဳပ္နာမည္ကို

စာရင္းေပးသြင္းခဲ့တယ္။အာဂႏၱုဦးစားေပးစနစ္မို႕ထင္ပါရဲ့။

ေနာက္တစ္ေန့အရုဏ္ဆြမ္းစားစာရင္းရွစ္ပါးမွာက်ဳပ္နာမည္ပါ

လာခဲ့တယ္။

"အို…ေပ်ာ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း၊မနက္လင္းရင္

ခ်က္ျခင္းဆိုသလို၊ပက္ပင္းၾကီးကိုသီရိေလးႏွင့္ေတြ႕ရေတာ့မွာမို႕

သက္ျပင္းေတြေတာင္အခါခါခ်မိပါရဲ့"......။

အဲဒီညက.....တစ္ညလံုးက်ဳပ္အိပ္လို႕မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။

က်ဳပ္ရဲ့အေတြးကမၻာမွာသီရိသာေနရာယူလို႕၊ဟိုလိမ့္သည္လူး၊

စိတ္ကူးနဲ႕ရူးခဲ့ရတဲ့ညေပါ့။အာရုံမတက္ခင္ကတည္းကႏိုးထေနတဲ့

က်ုပ္ရယ္ေလ။သပိတ္သကၤန္းယပ္ေတာင္ေတြကိုျပင္ဝတ္ရံုျပီးက်ဳပ္

ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ေခါင္းေဆာင္မေထရ္ၾကီးႏွင့္အတူ..က်ဳပ္အပါအဝင္

ရွစ္ပါး၊ဆြမ္းစားဖို႕သီရိေဂဟာကိုေရာက္ခဲ့ပါျပီ။အိမ္ၾကီးကခမ္းနားၾကီး

က်ယ္လိုက္ပါဘိေတာင္း….။အိမ္ေရွ႕ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြထဲမွာ

ျဖူနီဝါျပာ၊ေရာင္စံုပန္းကေလးေတြႏွင့္အတူ၊လိပ္ျပာငယ္ကေလးေတြ

ပ်ားပိတုန္းေလးေတြက၊ဟိုသည္ပ်ံဝဲလို႕ေလ။ဟင္…က်ဳပ္ရင္ေတြခုန္ေန

ပါလား၊ကဗ်ာဆရာၾကီးေတြကဖဲြ႕ဆိုၾကတယ္။ရင္ခုန္ရင္အခ်စ္ပဲတဲ့…။

ဒါဆို…က်ဳပ္ကသီရိကိုမျမင္မေတြ႕ခင္ကတည္းက၊ရင္ထဲကေနသံေယာ

ဇဥ္ရစ္ခ်ည္လို႕ျဖစ္တည္ေနခဲ့ျပီလား။အိမ္ၾကီးထဲေရာက္ေရာက္တယ္

ဆိုရင္ပဲ၊က်ဳပ္လဲမသိမသာ..ဟိုဟိုဒီဒီစူးစမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။

ဆြမ္းဆက္ကပ္ဖို႕ျပင္ဆင္ေနသူအားလံုးကေတာ့ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ

အမ်ိဳးသမီးေတြခ်ည္းပါပဲ။ဒီအထဲမွာသီရိမ်ားပါေလမလားလို႕ေပါ့။

အသားျဖူနွာတံေပၚေပၚ၊သြားတက္ေလးႏွင့္ဟာေလးကသီရိလား?...။

ဟိုဘက္ကမ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းျပံဳးလိုက္တိုင္း၊ပါးခ်ိဳင့္ေလးႏွင့္ဟာေလးက

သီရိမ်ားလား..?။အားလံုးကေတာ့သူ႕အလွသူအလွကိုယ္စီရွိၾကေလရဲ့။

ဒါေပမဲ့…သိတယ္မဟုတ္လား။သူတို႕အလွေလးေတြကက်ဳပ္ရင္ခုန္သံ

ကိုမျမန္ေစခဲ့ဘူး။ဒါဆိုေသခ်ာတယ္၊သီရိမဟုတ္ဘူးေပါ့။သီရိဘယ္မွာလဲ?.

သီရီဘယ္မွာလဲ?.ဆိုျပီးက်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ေမးခြန္းေတြထုတ္ရင္းအလုပ္ေတြ

ရွဳပ္လို႕။ဒီလိုႏွင့္ဆြမ္းဆက္ကပ္ျပီးလို႕၊သပိတ္ထဲမွာလဲေကာင္းမြန္တဲ့ဆြမ္း

ဟင္းလ်ာေတြအျပည့္ေလာင္းလွဴအျပီး၊ေခါင္းေဆာင္မေထရ္ၾကီးက

ဆြမ္းအႏုေမာဒနာတရားေဟာၾကားေတာ့မယ္။

အဲဒီအခ်ိန္အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္တဲြလို႕အိပ္ခန္းအျပင္ဘက္ထြက္

လာတဲ့၊အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ….

"ဟာ..အားပါး…သိပ္လွပါလား။ကပိုကရို၊မဖီးမလိမ္း၊မခ်ယ္မသဘဲ၊

သဘာဝပင္ကိုယ္ပကတိအလွေလးပါလား။မက်န္းမာပံုရေပမဲ့၊ေန

ေလာင္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ႏွယ္။က်ဳပ္ရင္ခုန္သံေတြဆူညံကုန္ျပီကြယ္။

မင္းေလးရဲ့အလွဟာ၊မခူးမဆြတ္ရေသးတဲ့၊ဖူးပြင့္အစံုႏွင္းဆီငံုေလးလိုပါပဲ

။မေသြးမေထာက္၊အကြက္မေဖာက္ရေသးတဲ့၊ေက်ာက္ျမက္ရတနာ

အရိုင္းတံုးေလးတစ္လိုပါပဲ။မေသာက္မသံုးရေသးတဲ့၊လန္းဆန္းသစ္သစ္

ပ်ားသကာစစ္လိုပါပဲလား။က်ုပ္အသဲကြ်မ္းမတတ္၊စဲြလမ္းရပါျပီေကာ
သီရိေလးရယ္….။က်ုပ္ရင္ခြင္မွာ၊ထာဝရေထြးပိုက္လို့၊နမ္းရွို္က္ခြင့္ရ

ပါရေစလား။က်ဳပ္အျဖစ္ကိုဘယ္သူျမင္ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ၊

တဖက္သတ္အျဖစ္ႏွင့္၊အသက္မကခ်စ္မိခဲ့သူကက်ဳပ္ရယ္ပါ။”

(၃)

ေခါင္းေဆာင္မေထရ္ၾကီးရဲ့ဆြမ္းအႏုေမာဒနာတရား ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။

အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္၊ဘာေတြေဟာေျပာသြားတယ္ဆိုတာ.....

က်ဳပ္မသိလိုက္ဘူး။က်ဳပ္...အေတြးအာရုံထဲမွာႏွစ္ေမ်ာေနခဲ့တယ္ေလ။

ဆြမ္းကိစၥျပီးလို႕ေက်ာင္းေတာ္ကိုျပန္ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့..က်ဳပ္နွလံုးသားနွင့္

အသိစိတ္ေတြကေတာ့..သီရိေလးႏွင့္အတူသီရိေဂဟာၾကီးမွာက်န္ရစ္လို့

ေနခဲ့ပါျပီ။က်ုပ္ဆြမ္းကိုစားလိုစိတ္မရွိေတာ့သလိုအခ်င္းခ်င္းလဲစကားေျပာ

လိုစိတ္မရွိေတာ့ဘူး။သပိတ္ကိုအိပ္ယာေဘးအသာခ်၊အေပၚရုံသကၤန္း

ကိုေခါင္းျမီးျခံုျပီး၊က်ဳပ္အာရံုက်ဳပ္အေတြးမွာသီရိေလးဟာက်ုပ္ရဲ့

ကမၻာပဲေပါ့။က်ုပ္စိတ္ကူးက်ုပ္အိပ္မက္မွာသီရိေလးဟာေရႊမင္းသမီးေလ။

အရာအားလံုးကိုက်ုပ္ေမ့ေနခဲ့တယ္။

(တကယ္..အဟုတ္ေျပာတာ၊ခင္ဗ်ားရီနဲ့ဗ်။)

"ကိုယ္ေတာ္ထ…ထ။ျမတ္ဗုဒၶကရဟန္းေတာ္အားလံုးသီရိေဂဟာ

ကိုၾကြရမယ္လို႕အမိန့္ရွိလိုက္တယ္"…ဆိုတဲ့အနီးကရဟန္းတစ္ပါးရဲ့

လွုပ္ႏိုးသံကိုၾကားေတာ့မွေလးငါးရက္အစာမစားပဲေနခဲ့တဲ့က်ဳပ္၊

အလိုလိုခြန္အားေတြျပည့္လို႕..၊သီရိဆိုတဲ့အသံၾကားရံုႏွင့္က်ုပ္စိတ္ႏွင့္

က်ဳပ္ႏွသားေတြအလိုလိုလန္းဆန္းတက္ၾကြလို႕ပါလား။

အခ်စ္ရဲ့စြမ္းအင္သတၱိေတြထင္ပါရဲ့။က်ုပ္လဲရဟန္းေတာ္ေတြႏွင့္

အတူသကၤန္းကိုသပၸါယ္လို႕သီရိေဂဟာဆီ၊ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ေနာက္ေတာ္ပါးက

လိုက္ခဲ့ရတယ္ေပါ့။ေဟ….လူအုပ္ၾကီးကမနည္းပါလား။

အင္း..ဒီမွာဘာပူဇာ၊ဘာပဲြေတာ္မ်ားရွိပါလိမ့္?လူေတြကမ်ားျပားလွ

ခ်ည့္လား..လို႕က်ုပ္ေတြးေနမိတယ္။"ကိုယ္ေတာ္ေရဒီေန့ရာဇျဂိုဟ္ျမို့

ၾကီးရဲ့အလွက်က္သေရေဆာင္သီရိမာကြယ္လြန္ဆံုးပါးသြားတာ(၇)

ရက္ေျမာက္ေန့ေပါ့။သီရိမာရဲ႕ရုပ္အေလာင္းကိုတစ္ျမို႕

လံုးတစ္အိမ္တစ္ေယာက္မလာမေနရ။လာေရာက္ၾကည့္ရွူရမယ္။

မလာေရာက္သူကို......ရွစ္အသျပာဒဏ္ရိုက္မယ္လို႕

မင္းျမတ္ဗိမၺိသာရကအမိန့္ထုတ္ထားတယ္ေလ။

ဒါေၾကာင့္လူေတြအရမ္းမ်ားေနတာေပါ့ဘုရား"…

လို့ရဟန္းတစ္ပါးရဲ့တိုးတိုးေျပာသံကိုၾကားလိုက္မိတယ္။

အဲဒီစကားသံကက်ုပ္နားထဲကိုသံရည္ပူအလား၊ပူေလာင္ျပင္းရွစြာစီး

ဝင္သြားခဲ့တယ္။အို….သီရိေလးဆံုးပါးသြားျပီဆိုပါလား။

တကယ္မဟုတ္ပါေစနဲ့။က်ုပ္နားၾကားလဲြတာပဲျဖစ္ပါေစ..

လို့စိတ္ထဲ၊အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းေနမိခဲ့တယ္။

က်ုပ္ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့ပါဘူး။သီရိေလးကေတာ့........တမလြန္

မွာျငိမ္းခ်မ္းစြာအိပ္စက္ေနရွာေပါ့။

"က်ုပ္ရဲ့... စိတ္ကူးယာဥ္ကမၻာေလးျပိုပ်က္ခဲ့ရပါျပီ…

က်ုပ္ရဲ့ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလးလြင့္ျပယ္ပ်က္သုဥ္းခဲ့ရပါျပီ…

က်ုပ္အိပ္မက္ေတြအရည္ေပ်ာ္ကုန္ျပီ..အရည္ေတြေပ်ာ္ကုန္ပါျပီဗ်ာ"…

…က်ုပ္ရင္ထဲမွာငိုေၾကြးေနတယ္။က်ုပ္မ်က္ဝန္းမွာေငြေရာင္ပုလဲတို႕

ခေနတယ္။ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးခ်ာခ်ာလည္ေနသလိုပဲ။

က်ုပ္ဦးေဏွာက္အသိဥာဏ္ေတြမွားယြင္းစြာ..မူးယစ္ရီေဝေနခဲ့ပါျပီ။

ျမတ္ဗုဒၶကဗိမၺိသာရမင္းၾကီးကိုေခၚေတာ္မူလိုက္ျပီး…

ျမတ္ေသာမင္းၾကီး..သီရိမာရဲ့ရုပ္အေလာင္းကိုပရိသတ္အေပါင္းျမင္ႏိုင္

ေစရန္အလို႕ငွါရွစ္ေပခန့္ျမင့္တဲ့ေနရာမွာထားပါေလာ့…

လို့မိန့္ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။

မင္းၾကီးလည္းျမတ္ဗုဒၶေစခိုင္းခ်က္အတိုင္း..အားလံုးစီစဥ္ျပင္ဆင္ထား

လိုက္ပါတယ္။သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး..အသံတစ္ခုကထြက္ေပၚေၾကျငာ

ေနပါျပီ။

"ၾကြေရာက္လာတဲ့ပရိသတ္ၾကီးခင္ဗ်ား…ေက်းဇူးျပု၍နားဆင္ပါ။

အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း..ယခုသီရိမာေလးဟာအသက္ရွင္စဥ္က

သူမႏွင့္တစ္ညတာေပ်ာ္ပါးေနထိုင္ဖို႕အသျပာတစ္ေထာင္ေပးၾက

ရပါတယ္။ယခုအခါ..ေဟာဒီကသီရိမာနွင့္အျမဲတမ္းမခဲြတမ္း၊

ရာသက္ပန္ထာဝရအတူတကြေနထိုင္ဖို႕ရန္အတြက္မည္သူမဆို

အသျပာတစ္ေထာင္ေပးဝယ္၍..အျပီးအပိုင္လာေရာက္

ယူႏိုင္ပါျပီခင္ဗ်ား"
တဲ့။ပရိသတ္ၾကီးကေတာ့တုပ္တုပ္ပင္မလုပ္။

ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးေတြစီခ်ထားသလိုမလုပ္မယွက္ျငိမ္သက္လ်က္။

တိတ္ဆိတ္ျငိိမ္သက္ျခင္းကအပ္က်သံေတာင္ၾကားရမတတ္ပါပဲ။

ခဏအၾကာ..လူတစ္ခ်ိဳ့ကတီးတိုးတီးတိုးသဖန္းပိုးဆိုသလို…

ဒီလူအေသေကာင္၊မသာေကာင္၊အေလာင္းေကာင္အသုဘၾကီးကို

ဘာလုပ္ဖို႕အသျပာတစ္ေထာင္ႏွင့္ေရာင္းေနရတာလဲ။

ေသသြားမွေတာ့ေျမျမဳပ္လိုက္ေရာေပါ့၊မီးရွိဳ့လိုက္ေရာေပါ့၊

ဒါမွမဟုတ္လည္းျမစ္ထဲေမ်ာလိုက္ေရာ့ေပါ့…လို႕ဆိုသူကဆို

။ေလတစ္တစ္ခ်က္အေဝ့မွာေခြးေသေကာင္ပုတ္နံ႕လိုဆိုးဆိုးဝါးဝါး၊

ပုတ္အဲ့အဲ့၊စူးရွရွအနံတစ္ခု။တစ္ခ်ိဳ႕ကႏွာေခါင္းပိတ္သူပိတ္၊

ပ်ိဳ႕အန္သူေတြအန္လို႕…သီရိမာရဲ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚလြမ္းျခံဳထားတဲ့

ပိတ္ျဖဴၾကီးကိုခြါခ်လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ညိဳမဲဖူးေရာင္ပုတ္ပြေနတဲ့

အသုဘအေလာင္းေကာင္တစ္ခု။တစ္ခ်ိန္ကလိုခ်င္သူေတြဝိုင္းဝိုင္းလည္၊

ခ်စ္ခင္သူေတြမ်ားျပားခဲ့ဖူးသူသီရိမာေလး...

ခုေတာ့လဲ…အားလံုးကလွည့္လို႕ပင္မၾကည့္ခ်င္ၾကေတာ့ပါလား။

သီရိမာရဲ့ရုပ္အေလာင္းကိုအသျပာတစ္ေထာင္ေပးဝယ္လို

သူမရွိေတာ့အသျပာ(၅၀၀)၊အဲဒီေနာက္တစ္စတစ္စေလ်ာ့ခ်လာ

လိုက္တာအလကားအျပီးပိုင္ေပးပါမယ္ဆိုတဲ့အထိ။

လူခ်င္သူမရွိလက္ညိဳးေထာင္သူမရွိေတာ့။ပုတ္ပြနံေစာ္ျပီးမသထီစရာအနံံ႕

အဆင္းႏွင့္ပိုးေလာက္တို႕ကတစ္ဖြားဖြား၊လမ္းမေပၚကားတိုက္

ထားတဲ့ေခြးေသေကာင္ပုတ္တစ္ခုလိုတန္ဘိုးမဲ့ေနတဲ့သီရိမာရဲ့

ခႏၶာကိုယ္ၾကီးဘယ္သူကမ်ားႏွစ္သက္လိုခ်င္စဲြလမ္းေနေတာ့မွာတဲ့လဲ။

အလွအပဆိုတာထာဝရမဟုတ္၊ခဏတာတည္ျမဲျခင္းရယ္ပါလား။

ေၾသာ္….က်ဳပ္လား၊မေျပာပါနဲ့ေတာ့ဗ်ာ။ဒီေလာက္ပုပ္ပြနံေစာ္ေနတာၾကီး

က်ဳပ္လဲေဟာဒီကသီရိမာဆိုတာၾကီးကိုမလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

မရယူမပိုင္ဆိုင္ခ်င့္ေပါဘူးဗ်ာ။ဒီေတာ့ျမတ္ဗုဒၶက…

”ေဟာဒီက....သီရိမာေလးကိုၾကည့္ၾကကုန္ေလာ့...

ရွဳ႕ၾကကုန္ေလာ့၊အသက္ရွင္စဥ္တုန္းကရယူလိုခ်င္သူေတြသိပ္ေပါမ်ား

ခဲ့တယ္။ခုေတာ့..အလကားယူပါဆိုတာေတာင္လက္ညိဳးေထာင္

ေခါင္းညိတ္မဲ့သူမရွိေတာ့ဘူး။တကယ္ေတာ့ေဟာဒီကခႏၶာ

ကိုယ္အတၱေဘာၾကီးဟာငွက္ေျပာတံုး…လက္ပံတုံးၾကီးလိုပဲ၊

အကာအတိသာျဖစ္တယ္၊ျပင္ပကအလွအပေတြခ်ယ္သထားတဲ့

မစင္အိုးၾကီးတစ္လံုးႏွင့္သာတူေတာ့တယ္။ျပီးေတာ့....

"ဆံပင္၊ေမြးညွင္း၊ေျခသည္းလက္သည္း၊သြား၊အေရ၊အေၾကာ၊အရိုး

၊ျခင္ဆီ၊အညိွဳ႕၊ႏွလံုး၊အသည္း၊အေျမွး၊အဖ်ဥ္း၊အဆုပ္၊အူသိမ္၊အူမ၊

အစာသဏ္၊အစာေဟာင္း၊ဦးေဏွာက္၊သည္းေျခ၊သလိပ္၊ေခြ်း၊အဆီခဲ၊

မ်က္ရည္၊ဆီၾကည္၊တံေတြး၊ႏွပ္၊အေစး၊က်င္ငယ္…

လို႕ေခၚတဲ့ရြံရွာဖြယ္အရာေတြနွင့္ျပည့္နက္လို႕သာေနေတာ့တယ္။

ဒါေတြကိုျမင္ေအာင္ဥာဏ္မ်က္မ်က္စိႏွင့္ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရွဳ

ဆင္ျခင္ပြါးမ်ားၾကရမယ္၊ရုပ္နာမ္တို႕ရဲ့ပ်က္စီတတ္ျခင္းသေဘာ၊

မျမဲတဲ့သေဘာ..ကိုသိေအာင္အားထုတ္ၾကရမယ္။ျဖစ္ျပီးရင္ပ်က္စီးရမယ္

၊ေလာကမွာအျဖဴရွိရင္၊အမဲဆိုတာရွိမယယ္၊အလင္းရွိရင္၊အေမွာင္ဆို

တာရွိတယ္။ေသျခင္းရွိရင္၊မေသခ်င္းဆိုတာရွိတယ္။

အဲဒီမေသျခင္းကေတာ့၊အမတဆိုတဲ့နိဗၺာန္တရားပါပဲ…တဲ့။

မေသျခင္းဆိုတဲ့နိဗၺာန္ကိုကုသိုယ္တရားေတြအေပၚမွာ

မေမ့မေလ်ာ့တဲ့အပၸမာဒေခၚသတိတရားနွင့္သာေရာက္ႏိုင္၊

ရရွိႏိုင္တယ္”.......

စတဲ့တရားေတာ္ကိုေဟာၾကားလိုက္ပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕တရားစကားတိုင္းကေတာ့ပရိသတ္ၾကီးရဲ႕ႏွလံုးသား၊

အထူးအားျဖင့္က်ဳပ္ရဲ့ႏွလံုးသားတိုက္ရိုက္၊တည့္တည့္ၾကီးထိခဲ့ပါျပီေကာ။

ဟုတ္တယ္ဗ်…မသိမွဳအဝိဇၨာတရားေတြက၊က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လံုးဖံုးလြမ္း

ေနခဲ့တယ္ေလ။ခုေတာ့ဒါေတြကိုက်ဳပ္သိသြားျပီ။လိုခ်င္တဲ့တဏွာ၊

စဲြလမ္းတတ္တဲ့ဥပါဒါန္ေတြကို..က်ဳပ္အၾကြင္းမရွိလံုးဝ၊ျဖတ္ေတာက္ပစ္

လိုက္ျပီ၊မွားမွန္းသိခဲ့လို႕.....က်ဳပ္ပယ္ခြါစြန္႕ပစ္လိုက္ျပီ…

က်ဳပ္သီရိမာကိုမတြယ္တာေတာ့ဘူး၊မစဲြလမ္းေတာ့ဘူး၊

မျမတ္ႏိုးေတာ့ဘူး။ဒီအခ်ိန္မွာ....သီရိမာေလးကိုမွမဟုတ္ပါဘူး..

ဘယ္ပုဂၢိဳလ္..ဘယ္ေယာက်ာ္း…ဘယ္မိန္းမကိုမွမတြယ္တာ၊မျမတ္ႏိုး၊

မစဲြလမ္းေတာ့ပါဘူး။မုန္းသြားလို႕လား?…လို႕မေမးပါနဲ႕။

က်ဳပ္မွာ...ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းဆိုတာေတြ၊မရွိေတာ့ဘူးေလ။

အေျပာင္းအလဲြျမန္သူၾကီးရယ္..လို႕တမလြန္ကသီရိလး…

က်ဳပ္ကိုအျပစ္မတင္ပါႏွင့္ေတာ့။အရာအားလံုးရဲ့မျမဲတဲ့သေဘာ၊

ဆင္းရဲတဲ့သေဘာ၊အစိုးမရတဲ့သေဘာေတြကို

က်ဳပ္ရွင္းရွင္းလင္းလင္း၊ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ၾကီးကိုနားလည္

သိရွိခဲ့ျပီေလ။ဒါေတြ....က်ဳပ္မသိခင္ကလိုခ်င္တပ္မက္ခဲ့တယ္။ႏွစ္သက္

ျမတ္ႏိုးခဲ့ဘူးတယ္၊အခုေတာ့....

ျမတ္ဗုဒၶက…လမိုက္ညသန္းေခါင္ယာမ္မွာ၊မ်က္စိလည္လမ္းမွားလို႕

ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးထဲက်ေတာ့မဲ့..က်ဳပ္ကိုဓမၼအလင္းေရာင္ေပးျပီး၊

လမ္းမွန္ကိုညွြန္ျပခဲ့လို႕သာ၊က်ဳပ္ဘဝ..ဒုကၡႏွင့္နိဂုံးမခ်ဳပ္ခဲ့ရတာေပါ့။

က်ဳပ္ကိုလဲ..သံသရာဝဲဂယက္က၊ဆဲြထုတ္ကယ္တင္ခဲ့ျပီးျပီမဟုတ္လား။

သံသရာကိုဆဲြမဆန္႕ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

ကဲ…ဒါပါပဲဗ်ာ၊က်ဳပ္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး၊က်ဳပ္သြားေတာ့မယ္။

ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ၾကီးႏွင့္ေဝးရာ၊သီရိေလးႏွင့္ေဝးရာ၊ျပီးေတာ့အားလံုးႏွင့္

ေဝးရာကိုေပါ့။အဲဒီေနရာကေတာ့၊က်ဳပ္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့၊

ျမိဳ႕ျပႏွင့္ေဝးေသာ ေက်းလက္က..ေတာရေက်ာင္းေလးဆီကိုသာပါ...

ေနရစ္ခဲ့ေတာ့.ရာဇျဂိဳဟ္ေရႊျမဳိ့ေတာ္ၾကီးေရ...

ေနရစ္ခဲ့ေပဦးေတာ့….

မွတ္ခ်က္။…။(M.M.W.A.I)အ႒မႏွစ္၊ႏွစ္ပတ္လည္စာေစာင္တြင္ေဖာ္ျပီးျဖစ္ပါသည္။

အထင္မလြဲပါနဲ႕

ဆံုးျဖတ္ရဲသူကို ဇြတ္တရြတ္ဆန္တယ္လို႕၊ ခ်င့္ခ်ိန္တတ္သူကို သူရဲေဘာေၾကာင္တယ္လို႕၊ ရက္ေရာတတ္သူကိုလက္ဖြာတယ္လို႕၊ စည္းကမ္းႏွင့္ေပးသူကို ကပ္ေစးနည္းတယ္လို႕၊ ဦးေဆာင္ႏိုင္သူကို ေနရာယူလြန္းတယ္လို႕၊ ကြ်မ္းက်င္သူကို လည္လြန္းတယ္လို႕၊ အထင္မလဲြလိုက္ၾကပါနဲ႕။…. (ဓမၼဒူတ-အရွင္ေဆကိႏၵ)