ဘဝမွာဆရာအတင္မမွားေစနဲ႕

“အရွင္ဘုရားတို႕..ဒီေနရာဟာလြန္ခဲ့တဲ့..A.D5ရာစုခန္႕ကကမၻာေက်ာ္


နာလႏၵာတကၠသိုလ္အေဟာင္းၾကီးရဲ့ေနရာေပါ့။မဟာယာနရဟန္းေတာ္


အရွင္နာဂအဇၨဳနဆိုတဲ့သူကတည္ေထာင္သြားခဲ့တာေလ။

ေဟာဒီဘက္ကရြာကေလးကေတာ့ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့သာသနာမွာ


ပညာအရာမွာအေတာ္ဆံုး၊အသာဆံုး၊အျမတ္ဆံုး၊ဧတဒဂ္ရေတာ္မူတဲ့


အရွင္သာရိပုၾတာရဲ့ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမနာလရြာ(သို႕မဟုတ္)


နာလကရြာေလးေပါ့”…ဟုစသည္ျဖင့္နာလႏၵာတကၠသိုလ္မွရဟန္းေတာ္


တစ္ပါးကရွင္းလင္းေျပာျပေနပါသည္။စာေရးသူ၏စိတ္အစဥ္တြင္၊

အရွင္သာရိပုၾတာႏွင့္အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႕၏


ပံုရိပ္မ်ားကိုတစ္ျဖည္းျဖည္းျမင္ေယာင္လာမိပါေတာ့သည္။


မိမိ၏စိတ္အစဥ္သည္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း(၂၅၀၀)ေက်ာ္မွ

လက္ဝဲရံ၊လက်ာ္ရံအဂၢသာဝၾကီးမ်ားျဖစ္ေတာ္မူမည့္ဥပတိႆႏွင့္


ေကာလိတပုဏၰားလုလင္ငယ္ေလးတို႕၏အေၾကာင္းမ်ား၊သိဥၥည္းဆရာ


ၾကီးကိုဆရာအျဖစ္ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္နည္းခံေနပံုမ်ားအရွင္အႆဇိႏွင့္

ဆြမ္းခံရြာတြင္ေတြ႕ဆံုခိုက္…ေယဓမၼာေဟတုပၸဘဝါ..အစခ်ီေသာ

ဂါထာကိုေဟာျပရွင္းလင္းေနပံုမ်ား၊စသည္တို႕ကိုျမင္ေယာင္ရင္း

ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏ဘဝတစ္သက္တာတြင္၊ဆရာသည္အဓိကအခန္းက႑မွ

ပါဝင္လွ်က္ရွိေနေၾကာင္းေတြးေတာေနမိပါေတာ့သည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို့၏ဘဝတြင္လူတိုင္းလူတိုင္းမွာဆရာရွိခဲ့ၾကပါသည္။

"ဆရာကာျပန္၊အာေခါင္လွံစူး။ဆရာမ်ားသားေသ။ဆရာမျပ၊နည္းမက်."

စသည္ျဖင့္ဆရာႏွင့္ပတ္သက္၍စကားပံုမ်ားစြာရွိခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။

လူသားတစ္ေယက္၏ဘဝတြင္ဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႕ၾကံဳရေပမည္။

သင္ဆရာ၊ျမင္ဆရာ၊ၾကားဆရာစသည္ျဖင့္မ်ားစြာေတြ႕ရွိခဲ့ေပမည္။

ဆရာမရွိေသာသူဟူ၍၊ေလာက၌ရွိမည္မဟုတ္ပါ။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္…


'လက္ဦးဆရာ၊မည္ထိုက္စြာ၊ပုဗၺာစရိယ၊မိႏွင့္ဘ.'.

ဟုဆိုရိုးရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါ၏။


ကြ်ႏု္ပ္တို႕အားလူ့ေလာကသို႕ေမြးဖြားေပးလိုက္ေသာမိဘႏွစ္ပါးသည္


ပင္လက္ဦးဆရာမ်ားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပါတည္း။

ဤေနရာတြင္လက္ဦးဆရာမည္ေသာမိဘႏွစ္ပါးအေၾကာင္းကိုမတင္ျပလိုပါ။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႕အားအသိပညာ၊အတတ္ပညာမ်ားကိုသင္ၾကားပို႕ခ်ေပး


ေသာဆရာမ်ားအေၾကာင္းကိုသာတင္ျပေရးသားလိုပါသည္။


ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏ဘဝတြင္ဆရာသည္အေရးၾကီးေသာအခန္းက႑မွ

ပါဝင္ေနပါ၏။ထို႕ေၾကာင့္ဆရာသည္အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးတြင္ပါ

ဝင္လ်က္ ဘုရားႏွင့္တစ္ဂိုဏ္းတည္းထားခဲ့ၾကသည္။

သို႕ရာတြင္ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏ဘဝတြင္ဆရာတင္မမွားမိၾကေစဖို႕

အလြန္အေရးၾကီးလွေပသည္။ဆရာစစ္ဆရာမွန္ကိုကိုးကြယ္


ဆည္းကပ္မိဖို႕အထူးလိုအပ္ပါသည္။ အဇာတသတ္မင္းသားငယ္ေလးကိုၾကည့္ပါ။


အရွင္ေဒဝဒတ္ကိုကိုးကြယ္ဆည္းကပ္မိေသာေၾကာင့္မိမိ၏ဖခင္

အရင္းေခါက္ေခါက္ဗိမၺိသာရမင္းၾကီးကို ရက္ရက္စက္စက္၊ျပစ္မွားသတ္ျဖတ္ခဲ့ျပီး၊

ပိတုဃာတကကံၾကီးကိုပင္က်ဴးလြန္မိခ့ဲရေပသည္။

ယင္းအျပစ္အကုသိုလ္ကံ၏အက်ိဳးဆက္အျဖစ္၊ေသလြန္ေသာအခါ

၊ေလာဟကုမၻီငရဲ၌ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ေသာင္း၊


က်ေရာက္ျပီးဆင္းရဲဒုကၡမ်ားစြာေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရေပသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ဆရာဇီဝက၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ဆရာစစ္ဆရာမွန္၊ကိုးကြယ္ရာအမွန္၊


ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ေတြ႕ၾကံုဆံုဆည္းခြင့္၊တရားနာခြင့္ရခဲ့ေသာ္လည္း၊

"ကံတရား၌နာမ္စားမရွိေတာ့ျပီ။အနာသိေသာ္လည္းေဆးမရွိေတာ့။


အလာေကာင္းေသာ္လည္းအခါေႏွာင္းခဲ့ျပီ"

မဟုတ္ပါလား။အလားတူပင္အဟိသေခၚအဂၤုလိမာသည္၊ပင္ကိုယ္က


စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိသူေလးပင္ျဖစ္ပါ၏။ဒိသာပါေမာၡဆရာၾကီး၏


လွည့္ကြက္ေအာက္တြင္လူဆိုးလူမိုက္၊လူၾကမ္း၊ေတာပုန္းဓားျမၾကီးျဖစ္ခဲ့ရသည္။

လူမ်ားစြာကိုသတ္ျဖတ္လွ်က္မိမိ၏ေက်းဇူးရွင္ေမြးမိခငိကိုပင္သတ္ျဖတ္ဖို႕


ရန္အားထုတ္ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ျမတ္ဗုဒၶ၏အႏွိဳင္မဲ့ေမတၱာကရုဏာ

ေတာ္ေၾကာင့္သာ၊သူ၏ဘဝ၌ျပင္၍မရေတာ့မည့္အမွားကိုမက်ဴးလြန္


မိခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္ပါေတာ့၏။ဤသည္တို႕ကိုၾကည့္ေသာအားျဖင့္ကြ်န္ဳပ္တို႕၏.

.ဘဝတြင္ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္၊ဆရာစစ္ဆရာမွန္တို႕

ကိုေရြးခ်ယ္ရွာေဖြရေပရမည္။ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ရေပမည္။

ဆရာတိုင္းသည္ဆရာေကာင္း။ဆရာျမတ္မ်ားမျဖစ္ႏိုင္ၾကပါ။မိမိဘဝကိုေခ်ာက္ထဲတြန္း

ခ်သည့္အဂၤုလိမာ၏ဆရာမ်ိဳး၊

ဘဝသံသရာဝယ္အပါယ္ငရဲသို႕ပို႕ေဆာင္ေပးတတ္သည့္

အဇာတသတ္၏ဆရာအရွင္ေဒဝဒတ္တို႕လိုဆရာမ်ိဳးမ်ားလည္းမ်ားစြာရွိတတ္ေပသည္။

ဘဝတြင္ဆရာအတင္မွားၾကသူမ်ားလည္းရွိၾကပါလိမ့္မည္။

က်ြန္ုပ္တို႕၏ကိုးကြယ္ရာျမတ္ဗုဒၶသည္ပင္၊သစၥာေလးပါးကိုရွာေဖြစဥ္၊


အာဠာရႏွင့္ဥဒကရေသ့ၾကီးတို႕၏နည္းလမ္းအမွားလမ္းစဥ္အလဲြမ်ား


ကိုက်င့္သံုးလုပ္ေဆာင္ခဲ့ဖူးသည္။သမထလမ္းစဥ္ျဖင့္၊ကိေလသာ


မကုန္ခမ္းႏိုင္၊ဒုကၡအေပါင္းခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ၊နိဗၺာန္သို႕မေရာက္ႏိုင္ဟုသိသျဖင့္၊

ထိုဆရာၾကီးမ်ားထံမွအခ်ိန္မွီဖဲခြါခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္ေလာ။


အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႕သည္လည္း၊

သိဥၨည္းဆရာၾကီးထံမွဖဲခြါ၍၊

ဆရာစစ္ဆရာမွန္ျမတ္ဗုဒၶထံခ်ည္းကပ္ခဲ့ၾကေလသည္။

တရားထူးတရားျမတ္ကိုေတြ႕ရွိ

က်င့္ၾကံအားထုတ္ခဲ့သျဖင့္ဒုကၡခ်ဳပ္ျငိမ္းရာျဖစ္ေသာနိဗၺာန္သို႕

ပင္ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ကြ်ႏ္ုပ္တို႕သည္ဆရာသင္ၾကား၊

ဆိုဆံုးမသည့္အတတ္ပညာ၊အသိပညာတို႕ကိုမိမိတို႕၏


ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္ျဖင့္ဆင္ျခင္စဥ္းစားလွ်က္လုပ္ေဆာင္သင့္လွေပသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ပင္ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္

ကာလာမသုတၱန္၌မာသမေဏာဂရုဟူ၍၊ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။

ဆရာသည္လည္းပုထုဇဥ္လူသားေပမို႕အမွားႏွင့္မကင္းႏိုင္ၾကပါ။မိမိအားအသိပညာ၊

အတတ္ပညာမ်ားသင္ၾကားျပသေပးေသာဆရာသည္သပၸဳရိသူပနိႆယ

(စိတ္လည္းလွ၊ပညာလည္းျပည့္ဝသည့္)ဆရာဟုတ္မဟုတ္ကိုဆန္းစစ္ဖို႕

အလြန္အေရးၾကီးပါသည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႕သည္ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္ကိုရွာေဖြဆည္းကပ္ရာ၌၊ျမတ္ဗုဒၶ၏လမ္းညႊန္ခ်က္ကို


ဂရုျပဳသင့္ေပသည္။ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ၊သိဂၤါေလာဝါဒသုတ္၌


ဆရာဟူသည္မိမိတပည့္အား…

၁။အသိပညာ၊အတတ္ပညာမ်ားကိုသင္ၾကားပို႕ခ်ေပးရမည္။

၂။အျမဲဆံုးမသြန္သင္ေပးရေပမည္။

၃။မိမိ၏အတတ္ပညာ၊အသပညာမ်ားကိုအကုန္အစင္သင္ျပေပးရေပမည္။

၄။မိမိတပည့္အေပၚက်ေရာက္လာမည့္ေဘး၊အႏၱရာယ္မ်ားကိုတားဆည္း

ကာကြယ္ေပးရမည္။

၅။ပညာသင္ၾကားရန္သင့္ေတာ္ေလွ်ာက္ပတ္ေသာေနရာ႒ာနမ်ားသို႕

ေလြတ္အပ္ႏွံေပးရမည္။

အထက္ပါအခ်က္ငါးခ်က္ႏွင့္ျပည့္စံုသည့္ဆရာသည္ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္ဟု

မွတ္ယူရေပမည္။မိမိ၏ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ဘဝ၏လက္ေဆာင္ေကာင္းအျဖစ္

ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္မ်ားႏွင့္ေတြ႕ၾကံဳခြင့္ရခဲ့ေပသည္။

ဆရာေကာင္းကိုဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္သာလ်င္မိမိဘဝ

တသက္တာတြင္အိပ္မက္ပင္ျမင္မက္ခြင့္မရွိပါေသာႏိုင္ငံရပ္ျခား၊

တိုင္းတစ္ပါး၌ပညာသင္ၾကားခြင့္ကိုရခဲ့ေပသည္။


ဆရာသမားတို႕၏ကူညီေထာက္ပံ့၊ခ်ီးေျမာက္မွဳျဖင့္မေၾကာင့္မက်၊စိတ္ခ်မ္းသာ၊

ကိုယ္ခ်မ္းသာျဖင့္ေနႏိုင္ခြင့္ကိုလည္းရရွိခဲ့ေပသည္။အရွင္ေဒဝဒတ္လိုဆရာမ်ိဳး၊

အဂုၤလိမာလ၏ဆရာမ်ိဳးႏွင့္သာေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရပါမူ၊ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏ဘဝသည္

မေတြးဝံ့ေအာင္နစ္နာဆံုးရွဳံးမွဳမ်ား၊

ပ်က္စီးမွဳမ်ား၊ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားႏွင့္သာေတြ႕ၾကံဳဘြယ္ရွိေပသည္။ထို႕ေၾကာင့္ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏

ဘဝမွာဘဆရာအတင္မမွားရေလေအာင္ဆင္ျခင္တံုတရားလက္ကုိင္

ထားကာခ်ည္းကပ္၊ကိုးကြယ္သင့္ပါေၾကာင္းတင္ျပလိုက္ရေပေတာ့သည္။