ပရိယတၱိစာေပတို႕ကိုသင္ယူရန္အတြက္ စာခ်ဆရာေတာ္ျဖစ္ေသာ ဘုန္းၾကီးဦးသုန္မွ
ရွင္မုနိႏၵ၊ရွင္ေရ၀တ၊ရွင္ဇနကတို႕ႏွင့္အတူေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာသို႕ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ကမာရြက္ျမိဳ႕နယ္၊ရွိေအာင္ေျမသာစည္ေက်ာင္းတိုက္သို႕ေရာက္ရွိျပီး။ထိုမွ
ဦးဥာဏ၀ံသ၊ရွင္ဇ၀န၊ရွင္ပုညာနႏၵ၊တို႕ႏွင့္အတူၾကခတ္သိုင္းသို႕သြားေရာက္ေနထိုင္ခြင့္
ေလွ်ာက္ထားခဲ့ၾကပါသည္။ေဗာဓိပစၦိမာရုံေက်ာင္းေဆာင္၌ေနခြင့္ရပါသည္။
ေက်ာင္းတိုက္ေရာက္ျပီးမၾကခင္မွာပင္ ေမာ္လူးဆရာေတာ္ထံမွစာတစ္ေစာင္ေရာက္လာပါေတာ့သည္။
မိမိတသက္တြင္ ပထမဆံုးဆရာသမားထံမွလက္ခံရရွိေသာစာတစ္ေဆာင္ျဖစ္ပါသည္။ဆရာ့စာတြင္
သို႕/
ရွင္ဇနက၊ရွင္မုနိႏၵ၊ရွင္ေရ၀တ
ဘုန္းၾကီးစာေရးလိုက္သည္။
တပည့္တို႕ၾကခတ္၀ိုင္းစာသင္တိုက္ၾကီးကိုေရာက္ေနၾကျပီဟုသိရသည္။
ေနရပ္ကိုမလြမ္းခဲ့နဲ႕.......အေနေခ်ာင္ရင္အေသၾကပ္မယ္ဆိုတဲ့စကားကို
သတိရပါ။ဒုကၡႏွင့္ရင္းမွ သုခဆိုတာရမယ္။ဘယ္မွာေနေန။
ဘာနဲ႕စားရစားရမေသႏိုင္ပါဘူး၊စာၾကိဳးစား၊ဆရာသမားစကားနားေထာင္၊
ေက်ာင္းတိုက္စည္းကမ္းလိုက္နာ၊ရြာကဒကာ၊ဒကာေတြအားလံုးေနေကာင္းၾကတယ္၊
ဒါပဲ.........
ဘုန္းၾကီး.......
ဟူ၍ျဖစ္သည္။ေအာက္တြင္ ဆိုင္းထိုးထားသည္။
ထိုစာေလးကို မိမိတသက္တြင္ေမ့ေဖ်ာက္မရႏိုင္ေအာင္ အသဲတြင္သံမိွဳစဲြ
သကဲ့သို့ ယေန႕တိုင္မေမ့ႏိုင္ေအာင္ရွိလွသည္။
ေန႕စဥ္ညတိုင္းလည္း ဆရာအရွင္၏ ဂုဏ္ေတာ္တို႕ကိုရွိခိုးဦးခ်ေနပါသည္။
ထိုစာကေလးသည္ မိမိဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးလမ္းျပၾကယ္သဖြယ္ျဖစ္၍ေနပါေတာ့သည္။
ဆရာအရွင္၏ရုပ္ပံုလွြာကိုျမင္ေယာင္တမ္းတလ်က္။ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႕ကိုအမွတ္ရလ်က္ရွိပါေတာ့သည္။
ယခုလို ေရျခားေျမျခားတိုင္းတပါးေရာက္ေနေသာအခါမ်ိဳးတြင္ ထိုဆရာအရွင္၏စာေလးသည္
မိမိအတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ရျပန္ပါသည္။
အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳရေသာအခါမ်ားတြင္..ဆရာအရွင္ကိုယ္တိုင္
မိမိကိုေျပာဆို အားေပးေနသကဲ့သို့ ခံစားရျပန္သည္။ စိတ္ညစ္စိတ္ပ်က္စရာမ်ားႏွင့္ၾကံဳေတြ႕
ရေသာအခါမ်ားတြင္ တြန္းအားမ်ားျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္။
ထိုစာတိုေလးေရးလိုက္ေသာ ငယ္ဆရာ၊ဘုန္းၾကီးဦး၀ါယာမကိုလည္းဤ ဘေလာ့ဂ္မွ
မွတ္တမ္းတင္ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္လိုက္ရပါေတာ့သည္။
