တြယ္တာျမတ္ႏိုးတိတ္တခိုးႏွင့္၊တဖက္သတ္တန္ဘိုးထားစဲြလန္းလို႕
အသဲကြ်မ္းမွ်ခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္သီရိရယ္၊တကယ္ေတာ့က်ဳပ္ကေတာမွာေမြး.၊
အသဲကြ်မ္းမွ်ခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္သီရိရယ္၊တကယ္ေတာ့က်ဳပ္ကေတာမွာေမြး.၊
ေတာမွာၾကီး..ေတာမွာပဲေနေနတဲ့ေတာသားအစစ္၊ေရမေရာဘူးဗ်ာ။
ရာဇျဂိဳဟ္၊ေဝသာလီ၊သာဝတၳိ၊ဗာရာဏသီ…ဆိုတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးဆိုတာ
က်ဳပ္ၾကားရံုၾကားဖူးတာပါ။မေရာက္ဖူးလို႕ေရာက္ဖူးေအာင္ဆိုျပီးသြားဖို႕
လည္းက်ဳပ္ဘယ္တုန္းကမွအားမထုတ္ခဲ့ဘူး။လူတစ္ခ်ိဳ့ေျပာတာ
ၾကားဖူးပါရဲ့။ဘာတဲ့ဗ်ာ..ျမိဳ႕ၾကီးသူေတြဟာခႏၶာကိုယ္ပိန္ေသးေသး၊
ေဆးဆိုးပန္းရိုက္မ်က္ႏွာေတြနဲ့ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ေလးေတြကြတဲ့။
မယ္ေတာ္ပဲကဲသလား? ေမာ္ဒယ္ပဲဂဲလ္သလားေတာ့က်ဳပ္မသိပါဘူး။
သူတို႕ေျပာတာၾကားရေတာ့၊က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းျပံဳးမိေသးတယ္။
"အပ်ိဳပိန္ပိန္၊ေရမွာစိမ္ေတာ့အီၾကာေကြး၊အီၾကာေကြး"..လို႕
ကေလးေတြေအာ္သံကိုလဲၾကားမိလိုက္သလို၊အင္းပိန္ကပ္ကပ္ျပားခ်ပ္
ခ်ပ္ႏွင့္ဆိုေတာ့ဝါးျခမ္းျပားအဝတ္ပတ္ထားသလိုမ်ား
ျဖစ္ေနမလားေပါ့။ဒါေတြထားလိုက္ပါေလ…က်ဳပ္စိတ္မဝင္စားပါဘူး။
အလွအပႏွင့္အႏုအရြ၊သမုဒယဆိုတာေတြက
က်ဳပ္ဘဝႏွင့္မဆီေရးခ်မဆိုင္။
ေျပာဦးမယ္…က်ဳပ္အလုပ္ကနံနက္ေစာေစာထ၊ကိုယ္လက္သန္႕စင္၊
ျပီးတာႏွင့္တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့အရပ္မွာထိုင္ ႏွာသီးဝကထြက္ေလ
ဝင္ေလကိုမွတ္သား၊ျပီးေတာ့ရြာထဲဆြမ္းခံဝင္ေပါ့။ေျပာရင္ဆြမ္းခံ
ဝင္ေတာ့လည္းက်ဳပ္ကဟိုဟိုသည္သည္၊မၾကည့္ေလေတာ့
"ဘယ္သူ၊ဘယ္အခ်ိန္၊ဘယ္ေနရာမွာ၊ဘာလုပ္လုပ္လို႕၊ဘာေၾကာင့္၊
ဘာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့..ဘ.ေျခာက္လံုးကိုလည္းက်ဳပ္မသိခဲ့ပါဘူး"။
ေက်ာင္းျပန္ေရာက္လို႕ေန႕ဆြမ္းခ်ိန္ေစာေနေသးရင္၊ေက်ာင္းပတ္ဝန္း
က်င္တံျမက္လွဲမယ္။ေသာက္ေရသံုးေရေတြျဖည့္မယ္။
ေန႕ဆြမ္းစားျပီးရင္ေတာ့....
အင္း…ခဏေလာက္အနားယူတတ္တယ္ေပါ့။ျပီးရင္ေတာ့၊
တစ္ေန့လံုးစၾကၤံေလွ်ာက္လိုက္၊တရားမွတ္လိုက္၊တစ္ခါတစ္ခါစာ
အုပ္ေလးေတြၾကည့္လိုက္နဲ႕ေပါ့။အဲဒါက်ဳပ္ရဲ႕တစ္ေန႕တာလုပ္ငန္းပဲ။
က်ဳပ္ကတစ္ေယာက္ထဲေနသူဆိုေတာ့အေဖာ္မရွိ၊ေျပာစရာစကားလဲနတၳိ
၊ကဲ…က်ဳပ္ဘဝေလးဘယ္ေလာက္ေအးေဆးတည္ျငိမ္လိုက္ပါသလဲ။
က်ုပ္ဒီဘဝေလးမွာေပ်ာ္တယ္။က်ဳပ္ဒီဘဝေလးကိုျမတ္ႏိုးတယ္ဗ်ာ။
ေဟာ….ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဒီဇင္ဘာ(၉)ရက္ဆိုးခ်က္ကရင္နင့္စရာစရာလို႕
ေျပာရင္ေတာင္ရမယ္။ဟုတ္တယ္…အဲဒီေန႕ေပါ့။
က်ဳပ္ဘဝမွာေမ့ေပ်ာက္လို႕မရတဲ့ေန႕တစ္ေန႕၊က်ဳပ္အျဖစ္က
ဆန္းတယ္ေျပာမလားပဲ။ဆြမ္းခံရင္းငွက္သင့္တာမဟုတ္ဘူးဆရာ၊
ဆြမ္းခံျပန္မွာငွက္သင့္တာလို႕ဆိုရမလိုပါ။ခင္ဗ်ားသိပ္နားမရွင္းဘူးထင္ပါ့။
ဒီလိုဗ်ာ….ခါတိုင္းေန႕ေတြလိုပါပဲ၊ဆြမ္းခံရြာကအျပန္က်ဳပ္ရဲ့ရြာႏွင့္အ
ေဝးေတာေက်ာင္းေလးမွာအဂႏၱုကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးေရာက္ေနတယ္။
က်ဳပ္လည္းအာဝါသိကဝတၱရားအတိုင္းျပဳစုလို႕၊သာေၾကာင္းမာ
ေၾကာင္းႏုတ္ဆက္စကားဆိုၾကရင္း၊စကားေတြကစပ္မိစပ္ရာ
ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ေပါ့။ဟုတ္တယ္..စကားဆိုတဲ့သေဘာက?စ'မိရင္
ကားေရာပဲ။ဒါေၾကာင့္..စကားေခၚတာျဖစ္မွာ။အာဂႏၱုကိုယ္ေတာ္ၾကီးရဲ့
စကားေတြထဲမွာသာဝတၳိ၊ေဝသာလီ၊ဗာရာဏသီဆိုတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေတြဟာ
သိပ္ၾကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့အေၾကာင္း၊ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕ၾကီးကေတာ့ပို၍ပို၍
သာယာေၾကာင္း၊ဥယာဥ္ပန္းျခံေတြ၊ေခတ္မီမိုးပ်ံအေဆာက္အဦၾကီးေတြ
၊ေရွာ့ပင္းစင္တာၾကီးေတြႏွင့္နတ္ဘံုနတ္နန္းတမွ်ပါပဲတဲ့။
(ေတာ္ေတာ္သိတဲ့..ကိုယ္ေတာ္ၾကီး..ဒီလိုပဲေလွ်ာက္သြားေနသလား?
မသိပါဘူး)ျပီးေတာ့...အလွအပေတြေပါင္းစုလို႕၊လွခ်င္တိုင္းလွေနသူ
ကေတာ့ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ျပရဲ့အလွနတ္ဘုရားမေလးသီရိမာေကေလးပါပဲတဲ့။သူမရဲ႕အျပံုး၊သူမရဲ့အလွ
သူမရဲ့အျပဳစုအယုအယေတြေၾကာင့္အနယ္နယ္က.မင္း၊သူေဌး၊သူၾကြယ္၊
လူကံုထံကုန္သည္၊ပဲြစားေတြဟာသူမႏွင့္တစ္ညတာတစ္ခဏသာေပ်ာ္ပါး
ဖို႕အသျပာတစ္ေထာင္ကိုရက္ရက္ေရာေရာ၊ေရွာေရွာရွဴရွဴ၊ၾကည္ၾကည္
ျဖူျဖူေပးဝံံ့ၾကသတဲ့ေလ။ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ျပရဲ့ဂုဏ္သတင္းဟာလည္း
အလွနတ္သမီးေလးသီရိမာေၾကာင့္၊အိမ္နီးခ်င္းသာဝတၳိ၊ေဝသာလီ၊
ဗာရာဏသီ၊ေကာသမၻီႏွင့္မလႅာတိုင္းအစရွိတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေတြအထိ၊
အခ်င္းခ်င္းေမးလို႕သတင္းေမြးေနတယ္..ဆိုပါသေကာေမာင္...။
ဒါတင္ဘယ္ဟုတ္ေသးလို႕လဲ။သူကေလးကေန႕စဥ္သံဃာရွစ္ပါးကို
သူမအိမ္ပင့္ဖိတ္ျပီးကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ဆြမ္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းေသး
သတဲ့ဗ်။ရုပ္လွရုံမက၊စိတ္ေစတနာ၊သဒၶါတရားကလည္းသိပ္ျပီးျဖူစင္
လွပပါေပရဲ့......တဲ့။ဒီမွာ….က်ဳပ္အရမ္းစိတ္ဝင္စားသြားျပီ။
က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္သီရိေလးရဲ့အလွအပကိုခံစားၾကည့္ခ်င္လာတယ္။
သူေလးရဲ့အလွကိုစိတ္ကူးမွာပံုေဖာ္ေတြးၾကည့္မေနေတာ့ပဲ၊
ေျပးလို႕သာၾကည့္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
"ကိုယ္ေတာ္….ဒီေတာေက်ာင္းမွာေခတၱခဏေစာင့္ေရွာက္ေနေပးပါလား?
တပည့္ေတာ္ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ၾကီးကိုသြားခ်င္တယ္၊
သိပ္ၾကာခင္တပည့္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္"…လို႕ကတိေပးစကားမွာ
ၾကားရင္းေက်ာင္းကေလးကို၊အာဂႏၱဳကိုယ္ေတာ္ႏွင့္လဲြထားခဲ့လိုက္တယ္။
ျပင္ဆင္စရာအထူးမရွိေလေတာ့၊သပိတ္တစ္လံုးသကၤန္းသံုးထည္နဲ့ပဲ၊
ရာဇျဂိဳဟ္ေရႊျမိဳ့ေတာ္ၾကီးဆီ၊က်ဳပ္..ၾကြခ်ီလို႕လွမ္းခဲ့တယ္ေပါ့။
ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ၾကီးကေတာ့တိုက္ျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြ၊
ဘံုခုႏွစ္ဆင့္ျပႆာဒ္ၾကီးေတြႏွင့္ျမင္းရွစ္ေကာင္.ကတဲ့ရထား၊ျမင္း(၁၂)က
တဲ့ရထားေတြႏွင့္။အို…လူေတြလူေတြ၊မ်ားျပားစည္ကားလိုက္ပံုက၊
ပုရြက္ဆိတ္အံု...တုတ္ႏွင့္ထိုးထားတဲ့အတိုင္းပါကလား။
ေတာသားက်ဳပ္အတြက္ေတာ့အံ့ၾသစရာေတြခ်ည္း၊
အထူးအဆန္းေတြခ်ည္းျဖစ္လို႕ေပါ့။
(၂)
ဒီလိုႏွင့္ေဝဠုဝန္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုေရာက္ခဲ့ပါျပီ။
ဆြမ္းစားေက်ာင္းဘုန္းေတာ္ဆီသြားျပီ၊က်ဳပ္နာမည္ကို
စာရင္းေပးသြင္းခဲ့တယ္။အာဂႏၱုဦးစားေပးစနစ္မို႕ထင္ပါရဲ့။
ေနာက္တစ္ေန့အရုဏ္ဆြမ္းစားစာရင္းရွစ္ပါးမွာက်ဳပ္နာမည္ပါ
လာခဲ့တယ္။
"အို…ေပ်ာ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း၊မနက္လင္းရင္
ခ်က္ျခင္းဆိုသလို၊ပက္ပင္းၾကီးကိုသီရိေလးႏွင့္ေတြ႕ရေတာ့မွာမို႕
သက္ျပင္းေတြေတာင္အခါခါခ်မိပါရဲ့"......။
အဲဒီညက.....တစ္ညလံုးက်ဳပ္အိပ္လို႕မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။
က်ဳပ္ရဲ့အေတြးကမၻာမွာသီရိသာေနရာယူလို႕၊ဟိုလိမ့္သည္လူး၊
စိတ္ကူးနဲ႕ရူးခဲ့ရတဲ့ညေပါ့။အာရုံမတက္ခင္ကတည္းကႏိုးထေနတဲ့
က်ုပ္ရယ္ေလ။သပိတ္သကၤန္းယပ္ေတာင္ေတြကိုျပင္ဝတ္ရံုျပီးက်ဳပ္
ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ေခါင္းေဆာင္မေထရ္ၾကီးႏွင့္အတူ..က်ဳပ္အပါအဝင္
ရွစ္ပါး၊ဆြမ္းစားဖို႕သီရိေဂဟာကိုေရာက္ခဲ့ပါျပီ။အိမ္ၾကီးကခမ္းနားၾကီး
က်ယ္လိုက္ပါဘိေတာင္း….။အိမ္ေရွ႕ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြထဲမွာ
ျဖူနီဝါျပာ၊ေရာင္စံုပန္းကေလးေတြႏွင့္အတူ၊လိပ္ျပာငယ္ကေလးေတြ
ပ်ားပိတုန္းေလးေတြက၊ဟိုသည္ပ်ံဝဲလို႕ေလ။ဟင္…က်ဳပ္ရင္ေတြခုန္ေန
ပါလား၊ကဗ်ာဆရာၾကီးေတြကဖဲြ႕ဆိုၾကတယ္။ရင္ခုန္ရင္အခ်စ္ပဲတဲ့…။
ဒါဆို…က်ဳပ္ကသီရိကိုမျမင္မေတြ႕ခင္ကတည္းက၊ရင္ထဲကေနသံေယာ
ဇဥ္ရစ္ခ်ည္လို႕ျဖစ္တည္ေနခဲ့ျပီလား။အိမ္ၾကီးထဲေရာက္ေရာက္တယ္
ဆိုရင္ပဲ၊က်ဳပ္လဲမသိမသာ..ဟိုဟိုဒီဒီစူးစမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။
ဆြမ္းဆက္ကပ္ဖို႕ျပင္ဆင္ေနသူအားလံုးကေတာ့ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ
အမ်ိဳးသမီးေတြခ်ည္းပါပဲ။ဒီအထဲမွာသီရိမ်ားပါေလမလားလို႕ေပါ့။
အသားျဖူနွာတံေပၚေပၚ၊သြားတက္ေလးႏွင့္ဟာေလးကသီရိလား?...။
ဟိုဘက္ကမ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းျပံဳးလိုက္တိုင္း၊ပါးခ်ိဳင့္ေလးႏွင့္ဟာေလးက
သီရိမ်ားလား..?။အားလံုးကေတာ့သူ႕အလွသူအလွကိုယ္စီရွိၾကေလရဲ့။
ဒါေပမဲ့…သိတယ္မဟုတ္လား။သူတို႕အလွေလးေတြကက်ဳပ္ရင္ခုန္သံ
ကိုမျမန္ေစခဲ့ဘူး။ဒါဆိုေသခ်ာတယ္၊သီရိမဟုတ္ဘူးေပါ့။သီရိဘယ္မွာလဲ?.
သီရီဘယ္မွာလဲ?.ဆိုျပီးက်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ေမးခြန္းေတြထုတ္ရင္းအလုပ္ေတြ
ရွဳပ္လို႕။ဒီလိုႏွင့္ဆြမ္းဆက္ကပ္ျပီးလို႕၊သပိတ္ထဲမွာလဲေကာင္းမြန္တဲ့ဆြမ္း
ဟင္းလ်ာေတြအျပည့္ေလာင္းလွဴအျပီး၊ေခါင္းေဆာင္မေထရ္ၾကီးက
ဆြမ္းအႏုေမာဒနာတရားေဟာၾကားေတာ့မယ္။
အဲဒီအခ်ိန္အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္တဲြလို႕အိပ္ခန္းအျပင္ဘက္ထြက္
လာတဲ့၊အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ….
"ဟာ..အားပါး…သိပ္လွပါလား။ကပိုကရို၊မဖီးမလိမ္း၊မခ်ယ္မသဘဲ၊
သဘာဝပင္ကိုယ္ပကတိအလွေလးပါလား။မက်န္းမာပံုရေပမဲ့၊ေန
ေလာင္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ႏွယ္။က်ဳပ္ရင္ခုန္သံေတြဆူညံကုန္ျပီကြယ္။
မင္းေလးရဲ့အလွဟာ၊မခူးမဆြတ္ရေသးတဲ့၊ဖူးပြင့္အစံုႏွင္းဆီငံုေလးလိုပါပဲ
။မေသြးမေထာက္၊အကြက္မေဖာက္ရေသးတဲ့၊ေက်ာက္ျမက္ရတနာ
အရိုင္းတံုးေလးတစ္လိုပါပဲ။မေသာက္မသံုးရေသးတဲ့၊လန္းဆန္းသစ္သစ္
ပ်ားသကာစစ္လိုပါပဲလား။က်ုပ္အသဲကြ်မ္းမတတ္၊စဲြလမ္းရပါျပီေကာ
သီရိေလးရယ္….။က်ုပ္ရင္ခြင္မွာ၊ထာဝရေထြးပိုက္လို့၊နမ္းရွို္က္ခြင့္ရ
ပါရေစလား။က်ဳပ္အျဖစ္ကိုဘယ္သူျမင္ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ၊
တဖက္သတ္အျဖစ္ႏွင့္၊အသက္မကခ်စ္မိခဲ့သူကက်ဳပ္ရယ္ပါ။”
(၃)
ေခါင္းေဆာင္မေထရ္ၾကီးရဲ့ဆြမ္းအႏုေမာဒနာတရား ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။
အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္၊ဘာေတြေဟာေျပာသြားတယ္ဆိုတာ.....
က်ဳပ္မသိလိုက္ဘူး။က်ဳပ္...အေတြးအာရုံထဲမွာႏွစ္ေမ်ာေနခဲ့တယ္ေလ။
ဆြမ္းကိစၥျပီးလို႕ေက်ာင္းေတာ္ကိုျပန္ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့..က်ဳပ္နွလံုးသားနွင့္
အသိစိတ္ေတြကေတာ့..သီရိေလးႏွင့္အတူသီရိေဂဟာၾကီးမွာက်န္ရစ္လို့
ေနခဲ့ပါျပီ။က်ုပ္ဆြမ္းကိုစားလိုစိတ္မရွိေတာ့သလိုအခ်င္းခ်င္းလဲစကားေျပာ
လိုစိတ္မရွိေတာ့ဘူး။သပိတ္ကိုအိပ္ယာေဘးအသာခ်၊အေပၚရုံသကၤန္း
ကိုေခါင္းျမီးျခံုျပီး၊က်ဳပ္အာရံုက်ဳပ္အေတြးမွာသီရိေလးဟာက်ုပ္ရဲ့
ကမၻာပဲေပါ့။က်ုပ္စိတ္ကူးက်ုပ္အိပ္မက္မွာသီရိေလးဟာေရႊမင္းသမီးေလ။
အရာအားလံုးကိုက်ုပ္ေမ့ေနခဲ့တယ္။
(တကယ္..အဟုတ္ေျပာတာ၊ခင္ဗ်ားရီနဲ့ဗ်။)
"ကိုယ္ေတာ္ထ…ထ။ျမတ္ဗုဒၶကရဟန္းေတာ္အားလံုးသီရိေဂဟာ
ကိုၾကြရမယ္လို႕အမိန့္ရွိလိုက္တယ္"…ဆိုတဲ့အနီးကရဟန္းတစ္ပါးရဲ့
လွုပ္ႏိုးသံကိုၾကားေတာ့မွေလးငါးရက္အစာမစားပဲေနခဲ့တဲ့က်ဳပ္၊
အလိုလိုခြန္အားေတြျပည့္လို႕..၊သီရိဆိုတဲ့အသံၾကားရံုႏွင့္က်ုပ္စိတ္ႏွင့္
က်ဳပ္ႏွသားေတြအလိုလိုလန္းဆန္းတက္ၾကြလို႕ပါလား။
အခ်စ္ရဲ့စြမ္းအင္သတၱိေတြထင္ပါရဲ့။က်ုပ္လဲရဟန္းေတာ္ေတြႏွင့္
အတူသကၤန္းကိုသပၸါယ္လို႕သီရိေဂဟာဆီ၊ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ေနာက္ေတာ္ပါးက
လိုက္ခဲ့ရတယ္ေပါ့။ေဟ….လူအုပ္ၾကီးကမနည္းပါလား။
အင္း..ဒီမွာဘာပူဇာ၊ဘာပဲြေတာ္မ်ားရွိပါလိမ့္?လူေတြကမ်ားျပားလွ
ခ်ည့္လား..လို႕က်ုပ္ေတြးေနမိတယ္။"ကိုယ္ေတာ္ေရဒီေန့ရာဇျဂိုဟ္ျမို့
ၾကီးရဲ့အလွက်က္သေရေဆာင္သီရိမာကြယ္လြန္ဆံုးပါးသြားတာ(၇)
ရက္ေျမာက္ေန့ေပါ့။သီရိမာရဲ႕ရုပ္အေလာင္းကိုတစ္ျမို႕
လံုးတစ္အိမ္တစ္ေယာက္မလာမေနရ။လာေရာက္ၾကည့္ရွူရမယ္။
မလာေရာက္သူကို......ရွစ္အသျပာဒဏ္ရိုက္မယ္လို႕
မင္းျမတ္ဗိမၺိသာရကအမိန့္ထုတ္ထားတယ္ေလ။
ဒါေၾကာင့္လူေတြအရမ္းမ်ားေနတာေပါ့ဘုရား"…
လို့ရဟန္းတစ္ပါးရဲ့တိုးတိုးေျပာသံကိုၾကားလိုက္မိတယ္။
အဲဒီစကားသံကက်ုပ္နားထဲကိုသံရည္ပူအလား၊ပူေလာင္ျပင္းရွစြာစီး
ဝင္သြားခဲ့တယ္။အို….သီရိေလးဆံုးပါးသြားျပီဆိုပါလား။
တကယ္မဟုတ္ပါေစနဲ့။က်ုပ္နားၾကားလဲြတာပဲျဖစ္ပါေစ..
လို့စိတ္ထဲ၊အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းေနမိခဲ့တယ္။
က်ုပ္ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့ပါဘူး။သီရိေလးကေတာ့........တမလြန္
မွာျငိမ္းခ်မ္းစြာအိပ္စက္ေနရွာေပါ့။
"က်ုပ္ရဲ့... စိတ္ကူးယာဥ္ကမၻာေလးျပိုပ်က္ခဲ့ရပါျပီ…
က်ုပ္ရဲ့ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလးလြင့္ျပယ္ပ်က္သုဥ္းခဲ့ရပါျပီ…
က်ုပ္အိပ္မက္ေတြအရည္ေပ်ာ္ကုန္ျပီ..အရည္ေတြေပ်ာ္ကုန္ပါျပီဗ်ာ"…
…က်ုပ္ရင္ထဲမွာငိုေၾကြးေနတယ္။က်ုပ္မ်က္ဝန္းမွာေငြေရာင္ပုလဲတို႕
ခေနတယ္။ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးခ်ာခ်ာလည္ေနသလိုပဲ။
က်ုပ္ဦးေဏွာက္အသိဥာဏ္ေတြမွားယြင္းစြာ..မူးယစ္ရီေဝေနခဲ့ပါျပီ။
ျမတ္ဗုဒၶကဗိမၺိသာရမင္းၾကီးကိုေခၚေတာ္မူလိုက္ျပီး…
ျမတ္ေသာမင္းၾကီး..သီရိမာရဲ့ရုပ္အေလာင္းကိုပရိသတ္အေပါင္းျမင္ႏိုင္
ေစရန္အလို႕ငွါရွစ္ေပခန့္ျမင့္တဲ့ေနရာမွာထားပါေလာ့…
လို့မိန့္ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
ေစရန္အလို႕ငွါရွစ္ေပခန့္ျမင့္တဲ့ေနရာမွာထားပါေလာ့…
လို့မိန့္ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။
မင္းၾကီးလည္းျမတ္ဗုဒၶေစခိုင္းခ်က္အတိုင္း..အားလံုးစီစဥ္ျပင္ဆင္ထား
လိုက္ပါတယ္။သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး..အသံတစ္ခုကထြက္ေပၚေၾကျငာ
ေနပါျပီ။
"ၾကြေရာက္လာတဲ့ပရိသတ္ၾကီးခင္ဗ်ား…ေက်းဇူးျပု၍နားဆင္ပါ။
အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း..ယခုသီရိမာေလးဟာအသက္ရွင္စဥ္က
သူမႏွင့္တစ္ညတာေပ်ာ္ပါးေနထိုင္ဖို႕အသျပာတစ္ေထာင္ေပးၾက
ရပါတယ္။ယခုအခါ..ေဟာဒီကသီရိမာနွင့္အျမဲတမ္းမခဲြတမ္း၊
ရာသက္ပန္ထာဝရအတူတကြေနထိုင္ဖို႕ရန္အတြက္မည္သူမဆို
အသျပာတစ္ေထာင္ေပးဝယ္၍..အျပီးအပိုင္လာေရာက္
ယူႏိုင္ပါျပီခင္ဗ်ား"
တဲ့။ပရိသတ္ၾကီးကေတာ့တုပ္တုပ္ပင္မလုပ္။
ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးေတြစီခ်ထားသလိုမလုပ္မယွက္ျငိမ္သက္လ်က္။
တိတ္ဆိတ္ျငိိမ္သက္ျခင္းကအပ္က်သံေတာင္ၾကားရမတတ္ပါပဲ။
ခဏအၾကာ..လူတစ္ခ်ိဳ့ကတီးတိုးတီးတိုးသဖန္းပိုးဆိုသလို…
ဒီလူအေသေကာင္၊မသာေကာင္၊အေလာင္းေကာင္အသုဘၾကီးကို
ဘာလုပ္ဖို႕အသျပာတစ္ေထာင္ႏွင့္ေရာင္းေနရတာလဲ။
ေသသြားမွေတာ့ေျမျမဳပ္လိုက္ေရာေပါ့၊မီးရွိဳ့လိုက္ေရာေပါ့၊
ဒါမွမဟုတ္လည္းျမစ္ထဲေမ်ာလိုက္ေရာ့ေပါ့…လို႕ဆိုသူကဆို
။ေလတစ္တစ္ခ်က္အေဝ့မွာေခြးေသေကာင္ပုတ္နံ႕လိုဆိုးဆိုးဝါးဝါး၊
ပုတ္အဲ့အဲ့၊စူးရွရွအနံတစ္ခု။တစ္ခ်ိဳ႕ကႏွာေခါင္းပိတ္သူပိတ္၊
ပ်ိဳ႕အန္သူေတြအန္လို႕…သီရိမာရဲ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚလြမ္းျခံဳထားတဲ့
ပိတ္ျဖဴၾကီးကိုခြါခ်လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ညိဳမဲဖူးေရာင္ပုတ္ပြေနတဲ့
အသုဘအေလာင္းေကာင္တစ္ခု။တစ္ခ်ိန္ကလိုခ်င္သူေတြဝိုင္းဝိုင္းလည္၊
ခ်စ္ခင္သူေတြမ်ားျပားခဲ့ဖူးသူသီရိမာေလး...
ခုေတာ့လဲ…အားလံုးကလွည့္လို႕ပင္မၾကည့္ခ်င္ၾကေတာ့ပါလား။
သီရိမာရဲ့ရုပ္အေလာင္းကိုအသျပာတစ္ေထာင္ေပးဝယ္လို
သူမရွိေတာ့အသျပာ(၅၀၀)၊အဲဒီေနာက္တစ္စတစ္စေလ်ာ့ခ်လာ
လိုက္တာအလကားအျပီးပိုင္ေပးပါမယ္ဆိုတဲ့အထိ။
လူခ်င္သူမရွိလက္ညိဳးေထာင္သူမရွိေတာ့။ပုတ္ပြနံေစာ္ျပီးမသထီစရာအနံံ႕
အဆင္းႏွင့္ပိုးေလာက္တို႕ကတစ္ဖြားဖြား၊လမ္းမေပၚကားတိုက္
ထားတဲ့ေခြးေသေကာင္ပုတ္တစ္ခုလိုတန္ဘိုးမဲ့ေနတဲ့သီရိမာရဲ့
ခႏၶာကိုယ္ၾကီးဘယ္သူကမ်ားႏွစ္သက္လိုခ်င္စဲြလမ္းေနေတာ့မွာတဲ့လဲ။
အလွအပဆိုတာထာဝရမဟုတ္၊ခဏတာတည္ျမဲျခင္းရယ္ပါလား။
ေၾသာ္….က်ဳပ္လား၊မေျပာပါနဲ့ေတာ့ဗ်ာ။ဒီေလာက္ပုပ္ပြနံေစာ္ေနတာၾကီး
က်ဳပ္လဲေဟာဒီကသီရိမာဆိုတာၾကီးကိုမလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
မရယူမပိုင္ဆိုင္ခ်င့္ေပါဘူးဗ်ာ။ဒီေတာ့ျမတ္ဗုဒၶက…
”ေဟာဒီက....သီရိမာေလးကိုၾကည့္ၾကကုန္ေလာ့...
ရွဳ႕ၾကကုန္ေလာ့၊အသက္ရွင္စဥ္တုန္းကရယူလိုခ်င္သူေတြသိပ္ေပါမ်ား
ခဲ့တယ္။ခုေတာ့..အလကားယူပါဆိုတာေတာင္လက္ညိဳးေထာင္
ေခါင္းညိတ္မဲ့သူမရွိေတာ့ဘူး။တကယ္ေတာ့ေဟာဒီကခႏၶာ
ကိုယ္အတၱေဘာၾကီးဟာငွက္ေျပာတံုး…လက္ပံတုံးၾကီးလိုပဲ၊
အကာအတိသာျဖစ္တယ္၊ျပင္ပကအလွအပေတြခ်ယ္သထားတဲ့
မစင္အိုးၾကီးတစ္လံုးႏွင့္သာတူေတာ့တယ္။ျပီးေတာ့....
"ဆံပင္၊ေမြးညွင္း၊ေျခသည္းလက္သည္း၊သြား၊အေရ၊အေၾကာ၊အရိုး
၊ျခင္ဆီ၊အညိွဳ႕၊ႏွလံုး၊အသည္း၊အေျမွး၊အဖ်ဥ္း၊အဆုပ္၊အူသိမ္၊အူမ၊
အစာသဏ္၊အစာေဟာင္း၊ဦးေဏွာက္၊သည္းေျခ၊သလိပ္၊ေခြ်း၊အဆီခဲ၊
မ်က္ရည္၊ဆီၾကည္၊တံေတြး၊ႏွပ္၊အေစး၊က်င္ငယ္…
လို႕ေခၚတဲ့ရြံရွာဖြယ္အရာေတြနွင့္ျပည့္နက္လို႕သာေနေတာ့တယ္။
ဒါေတြကိုျမင္ေအာင္ဥာဏ္မ်က္မ်က္စိႏွင့္ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရွဳ
ဆင္ျခင္ပြါးမ်ားၾကရမယ္၊ရုပ္နာမ္တို႕ရဲ့ပ်က္စီတတ္ျခင္းသေဘာ၊
မျမဲတဲ့သေဘာ..ကိုသိေအာင္အားထုတ္ၾကရမယ္။ျဖစ္ျပီးရင္ပ်က္စီးရမယ္
၊ေလာကမွာအျဖဴရွိရင္၊အမဲဆိုတာရွိမယယ္၊အလင္းရွိရင္၊အေမွာင္ဆို
တာရွိတယ္။ေသျခင္းရွိရင္၊မေသခ်င္းဆိုတာရွိတယ္။
အဲဒီမေသျခင္းကေတာ့၊အမတဆိုတဲ့နိဗၺာန္တရားပါပဲ…တဲ့။
မေသျခင္းဆိုတဲ့နိဗၺာန္ကိုကုသိုယ္တရားေတြအေပၚမွာ
မေမ့မေလ်ာ့တဲ့အပၸမာဒေခၚသတိတရားနွင့္သာေရာက္ႏိုင္၊
ရရွိႏိုင္တယ္”.......
စတဲ့တရားေတာ္ကိုေဟာၾကားလိုက္ပါတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕တရားစကားတိုင္းကေတာ့ပရိသတ္ၾကီးရဲ႕ႏွလံုးသား၊
အထူးအားျဖင့္က်ဳပ္ရဲ့ႏွလံုးသားတိုက္ရိုက္၊တည့္တည့္ၾကီးထိခဲ့ပါျပီေကာ။
ဟုတ္တယ္ဗ်…မသိမွဳအဝိဇၨာတရားေတြက၊က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လံုးဖံုးလြမ္း
ေနခဲ့တယ္ေလ။ခုေတာ့ဒါေတြကိုက်ဳပ္သိသြားျပီ။လိုခ်င္တဲ့တဏွာ၊
စဲြလမ္းတတ္တဲ့ဥပါဒါန္ေတြကို..က်ဳပ္အၾကြင္းမရွိလံုးဝ၊ျဖတ္ေတာက္ပစ္
လိုက္ျပီ၊မွားမွန္းသိခဲ့လို႕.....က်ဳပ္ပယ္ခြါစြန္႕ပစ္လိုက္ျပီ…
က်ဳပ္သီရိမာကိုမတြယ္တာေတာ့ဘူး၊မစဲြလမ္းေတာ့ဘူး၊
မျမတ္ႏိုးေတာ့ဘူး။ဒီအခ်ိန္မွာ....သီရိမာေလးကိုမွမဟုတ္ပါဘူး..
ဘယ္ပုဂၢိဳလ္..ဘယ္ေယာက်ာ္း…ဘယ္မိန္းမကိုမွမတြယ္တာ၊မျမတ္ႏိုး၊
မစဲြလမ္းေတာ့ပါဘူး။မုန္းသြားလို႕လား?…လို႕မေမးပါနဲ႕။
က်ဳပ္မွာ...ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းဆိုတာေတြ၊မရွိေတာ့ဘူးေလ။
အေျပာင္းအလဲြျမန္သူၾကီးရယ္..လို႕တမလြန္ကသီရိလး…
က်ဳပ္ကိုအျပစ္မတင္ပါႏွင့္ေတာ့။အရာအားလံုးရဲ့မျမဲတဲ့သေဘာ၊
ဆင္းရဲတဲ့သေဘာ၊အစိုးမရတဲ့သေဘာေတြကို
က်ဳပ္ရွင္းရွင္းလင္းလင္း၊ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ၾကီးကိုနားလည္
သိရွိခဲ့ျပီေလ။ဒါေတြ....က်ဳပ္မသိခင္ကလိုခ်င္တပ္မက္ခဲ့တယ္။ႏွစ္သက္
ျမတ္ႏိုးခဲ့ဘူးတယ္၊အခုေတာ့....
ျမတ္ဗုဒၶက…လမိုက္ညသန္းေခါင္ယာမ္မွာ၊မ်က္စိလည္လမ္းမွားလို႕
ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးထဲက်ေတာ့မဲ့..က်ဳပ္ကိုဓမၼအလင္းေရာင္ေပးျပီး၊
လမ္းမွန္ကိုညွြန္ျပခဲ့လို႕သာ၊က်ဳပ္ဘဝ..ဒုကၡႏွင့္နိဂုံးမခ်ဳပ္ခဲ့ရတာေပါ့။
က်ဳပ္ကိုလဲ..သံသရာဝဲဂယက္က၊ဆဲြထုတ္ကယ္တင္ခဲ့ျပီးျပီမဟုတ္လား။
သံသရာကိုဆဲြမဆန္႕ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ကဲ…ဒါပါပဲဗ်ာ၊က်ဳပ္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး၊က်ဳပ္သြားေတာ့မယ္။
ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ၾကီးႏွင့္ေဝးရာ၊သီရိေလးႏွင့္ေဝးရာ၊ျပီးေတာ့အားလံုးႏွင့္
ေဝးရာကိုေပါ့။အဲဒီေနရာကေတာ့၊က်ဳပ္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့၊
ျမိဳ႕ျပႏွင့္ေဝးေသာ ေက်းလက္က..ေတာရေက်ာင္းေလးဆီကိုသာပါ...
ေနရစ္ခဲ့ေတာ့.ရာဇျဂိဳဟ္ေရႊျမဳိ့ေတာ္ၾကီးေရ...
ေနရစ္ခဲ့ေပဦးေတာ့….
မွတ္ခ်က္။…။(M.M.W.A.I)အ႒မႏွစ္၊ႏွစ္ပတ္လည္စာေစာင္တြင္ေဖာ္ျပီးျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment
သင့္ရဲ့အျမင္နဲ့ သုံးသပ္ေပးပါဦး