ေလမတိုး...မိုးမခတဲ့အိမ္

"ေမာင္ရယ္....ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ပါေနာ္၊ေမာင္မရွိလို႕မျဖစ္ဘူး။
ေမာင္မရွိရင္မေနတတ္ဘူး၊ေမာင္ကိုလြမ္းလို့ေသမွာပဲ။ေနာ္..ေမာင္ေနာ္..
.ျမန္ျမန္သာျပန္ခဲ့ပါေနာ္"တဲ့။

ဆံႏြယ္ေလးေတြက၊ကပိုကရို၊မ်က္ဝန္းအိမ္မွာမ်က္ရည္စေတြကတဲြခိုေဝသီရစ္ဝဲလို႕၊ လြမ္းေမာဘြယ္အၾကည့္ေလးႏွင့္၊အေဆာင္ေတာ္ေလသာျပဴတင္းဝကေန၊ ကတိုက္ကရိုက္အမွာပါးလိုက္တဲ့ကလ်ာ့စကား၊က်ဳပ္အသဲၾကားမွာထုတ္
ခ်င္းေဖာက္စူးနစ္စိုက္ဝင္ေန တဲ့ျမားတစ္စင္းလိုပါပဲကြယ္။... "ကလ်ာရယ္...က်ဳပ္လည္းဘယ္သြားခ်င္မွာလဲ၊လက္ထဲကမဲမဲဟာၾကီး
ကိုပစ္ခ်ျပီး၊ခ်စ္ရတဲ့ကလ်ာ့ဆီကိုပဲလွည့္ေျပးခ်င္မိေတာ့တာပါ။

ခက္လိုက္တာကလ်ာရယ္.....
လြယ္လြယ္ေလးႏွင့္ခက္၊ရွင္းရွင္းေလးႏွင့္ရွဳပ္ေနတဲ့က်ဳပ္ရယ္ပါ။ အခုေတာ့..".လက္ထိပ္တန္းလန္းႏွင့္ပုလိပ္အဖမ္းခံထားရတဲ့၊
တရားခံတစ္ေယာက္လို"တိုးမလြယ္၊အဆုတ္ခက္"
က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲကိုမွသက္သက္ေရြးျပီးေခၚခဲ့တာေလ။
က်ဳပ္ကိုနားလည္ခြင့္လြတ္ေပးပါကလ်ာေလးရယ္ေနာ္. ဘယ္လိုမွျငင္းပယ္လြန္ဆန္လို႕မသင့္တာေၾကာင့္အားနာပါးနာ၊
က်ဳပ္လိုက္သြားရမွာပါ။
စိတ္ခ်ပါ၊ကလ်ာရယ္...ကိုယ့္ခ်စ္သူႏွင့္ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္၊တစ္ညေလးျဖစ္ျဖစ္ မခဲြခ်င္လို႕က်ဳပ္ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့မွာပါ။ေစာင့္လို႕သာေနရစ္ပါေတာ့ကလ်ာရယ္.
မဂၤလာဦးညမွာမွ.ရပ္ကြက္မီးကင္းေစာင့္က်တဲ့သူကိုက်ဳပ္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သြားျပီေလ။

(၂)
အဲဒီတုန္းကခဏတာခဲြခြါျခင္းရယ္လို႕က်ဳပ္ထင္ခဲ့ေသးတာေပါ့။
ဘယ္ေတာ့မွမဆံုႏိုင္တဲ့မ်ဥ္းျပိဳင္လမ္းကိုေလ်ာက္လွမ္းခဲ့မိမွန္း က်ဳပ္အမွန္တကယ္မသိခဲ့ခဲ့ဘူး။က်ဳပ္လဲကလ်ာႏွင့္ထပ္ထူထပ္မွ်၊
လြမ္းဆြတ္တမ္းတသတိရေနပါတယ္ကလ်ာရယ္။
မဖြယ္မရာအျဖစ္ကြယ္ရာမွာမ်က္ရည္က်သက္ေသျပေနတာ
မဟုတ္ရပါဘူးကလ်ာရယ္။"အကိုဘုရားကိုအပိုစကားလဲမေျပာဘူး။
အေသြးအသားကေလးစားျပီးသားမို႕ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသတာလဲပါတာေပါ့..
"ရဟန္းျပဳပါလား..ညီေတာ္? လို႕ေျပာတုန္းကလဲစိတ္ထဲကမပါေပမဲ့၊
မလဲြသာမရွာင္သာေခါင္းညိမ့္ခဲ့ရတာပါ။ နန္းေတာ္ၾကီးကေန ေက်ာင္းေတာ္ကို
ေရာက္သည္အထိ၊ေခါင္းမေဖာ္ငိုက္စိုက္ခ်၊ လိုက္ခဲ့ရတာမ်ားအကိုဘုရားမသိေလေရာ့
သလား။ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္၊က်ဳပ္အနားမွာကလ်ာရွိေနသလိုပါပဲ။
စားတဲ့အခါလဲကလ်ာ့ကိုသတိရတယ္.သြားတဲ့အခါလဲကလ်ာကိုေမ့မရဘူး။ ညဘက္ညဘက္အိပ္စက္တဲ့အခါမွာလဲ၊ကလ်ာ့ကိုပဲအိပ္မက္မွာ
ျမင္မက္မွာျမင္မက္ေနမိျပန္ေရာ။ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးထဲမွာရဟန္း
သံဃာေတာ္အားလံုးကဝိပႆနာကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းရွဳ႕မွတ္ေနသူေတြ။ စာက်က္စာအံေနသူေတြ၊အသီးသီးသူ႕အလုပ္,သူ႕တာဝန္ႏွင့္သူေလ။
က်ဳပ္မွာေတာ့အေဖာ္ကဲြတစ္ကိုယ္တည္းျဖစ္ေနတယ္။
ကမၼ႒ာန္းတရားရွဴမွတ္ပြားမ်ားခ်ိန္ေတြမွာဆိုရင္လည္း၊မ်က္စိမိတ္ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း၊ ကလ်ာ့အေၾကာင္းပဲေတြးေနလိုက္တာ။
မ်က္စိႏွစ္လံုးကိုပိတ္လိုက္တာႏွင့္တျပိဳင္နက္ခ်စ္ရတဲ့...
ကလ်ာ့ပံုရိပ္ကအာရံုမွာေဖ်ာက္ဖ်က္
မရေအာင္ေပၚလာတတ္ျပန္ေရာ။
ေဖ်ာက္ဖ်က္မရဆိုေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာကိုလဲ၊
က်ဳပ္ကမလိုလားခဲ့ဘူးေလ။
အဆိုးဆံုးကေတာ့၊ညဘက္က်ိန္းစက္ခ်ိန္ဆိုပါေတာ့။
အိပ္ေတာ့မယ္လုပ္တိုင္းကလ်ာ့အေၾကာင္းက
မစဥ္းစားပဲေရာက္လာတယ္။
ဟုတ္တယ္...က်ဳပ္ကေတာ့ကတံုးၾကီးႏွင့္ဘုန္းၾကီးဘဝ
ကိုစိတ္ကုန္တယ္ဗ်ာ။စားဖို႕အတြက္ႏုတ္ခမ္းတို
ႏွင့္ခြက္မဲမဲၾကီးပိုက္ျပီး၊အိမ္စဥ္လွည့္ေတာင္းရတဲ့အလုပ္ကို
စိတ္အပ်က္ဆံုးအရွက္ဆက္ဆံုးပါပဲ။
နန္းေတာ္ၾကီးထဲမွာေနခဲ့စဥ္ကေကာင္းေပ့,ညြန္႕ေပ့,
ဆိုတဲ့စာားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို၊
ပဲြေတာ္တည္ခဲ့သူေလ။အခုေတာ့ဗ်ာ...ျဖဴ,နီ,ေၾကာင္,ၾကား,အဆင္းရွိတဲ့၊
ထမင္းႏွင့္ပဲေနာက္ဟင္းကိုအေကာင္းလုပ္။ပဲျပဳတ္ကိုနတ္သုဒၶါလိုအမွတ္ျပဳျပီး
ေလြးေနရတယ္ဗ်ာ။

မစားခင္မွာလဲ"ဤသည့္စားဘြယ္၊အမယ္မယ္ကို၊ျမဴးရယ္မာန္ၾကြ၊
လွပေရဆင္း၊ျပည့္ျဖိုးျခင္းငါွ၊"ဘာညာဘာညာႏွင့္ရြတ္ဆိုဆင္ျခင္ေနရေသးတယ္ဗ်။
ဝတ္စရာကိုလဲေျပာရဦးမယ္...သုႆာန္,သခ်ိဳၤင္း,အမွိဳက္ပံု၊လူေသေကာင္ေတြ
ဆီကပုဆိုးေတြကိုသစ္ေခါက္ေတြႏွင့္ဆိုးျပီးခ်ဳပ္စပ္ထားတဲ့
ပိုသီပတ္သီအဝတ္ၾကီးကိုပတ္ထားရတာ၊ေပါ့ေပါ့ပါးပါး, သက္ေတာင့္,သက္သာမရွိတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။ဘုန္းၾကီးအလုပ္ဆိုတာ ခပ္လြယ္လြယ္၊ေပါ့ေပါ့,ေတာ့ေတာ့,ေလ်ာ့တြက္လို႕၊မရတာေတာ့အမွန္ပဲ။ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြကလဲမ်ားလြန္းလို႕
"ဆူးၾကားၾကီးရတဲ့..ဗူးခါးသီး..လိုပဲ"ၾကပ္တည္းလြန္းတယ္ဆိုတာထက္၊
ဟိုဘက္ကိုလြန္တယ္ဗ်။
အေနမတတ္လို႕ကေတာ့၊ေဒဝဒတ္ရဲ႕မိတ္ေဆြအစစ္ျဖစ္ျပီေပါ့။
ဆြမ္းစားျပီးတိုင္းစာက်က္ရတာမ်ားပါးစပ္က၊အျမဳပ္ထြက္မတတ္ပါပဲ။

ဒါေတာင္တစ္ခ်ိဳ႕က..
"အလုပ္ေၾကာက္လို႕အစားရဲအလကားပဲေနတဲ့ရဟန္းေတြလို႕"
အထင္ေသးအျမင္ေသးေျပာၾကေသးတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ရဟန္းေတာ္ေေလးရဲ့၊ရင္တြင္းျဖစ္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကိုေျပာျပခ်င္တယ္ဗ်ာ၊

ဘုန္းၾကီးအလုပ္ဟာလြယ္တယ္မမွတ္နဲ့

တကယ္ၾကပ္သကြဲ့ဒကာတို႕ေရ

အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ငါတို႕ျပည္(ေျပ)မွာ

ဝါလို႕ေနတာသံဃာမ်ား

အလုပ္ေၾကာက္အစားရဲ

အလကားပဲေနသည္

မတရားတလဲြထင္ကာ ျမင္ၾကေလဘိတကား...

ေတာင္းကာရမ္းကာ၊လမ္းတကာသြားရ

ဆြမ္းရွာစားရပဲႏွင့္ခ်ည္ေပါင္ရည္(ေရ)

မ,ဝ..တ,ဝ၊မွ်တေလသည္

ရရသမွ်ေတြသည္ေသာင္းေျပာင္းေရာလို႕

ေကာင္းမေကာင္းေသာဘာမွမက်န္ေပါင္

ပါသမွ်ပုဂံေတြေျပာင္

စားျပီးစာက်က္

ႏုတ္တက္ေဆာင္သည္

အျမဳပ္ထြက္ေအာင္

စာအံရေလဘိတကား...တဲ့

တကယ္ေတာ့ရဟန္းေတြဟာဂႏၳဓူရဆိုတဲ့စာေပ
က်မ္းဂန္ေတြကိုပို႕ခ်သင္ယူၾကရတယ္။

ဝိပႆနာဓူရဆိုတဲ့သမထဝိပႆနာကမၼ႒ာန္းတရားကိုေန႕
စဥ္ပြားမ်ားအားထုတ္ၾကရတယ္။

"ဓူရႏွစ္ခြင္၊အလုပ္တြင္၊ေန႕စဥ္ဝင္မွသမဏ"လို႕ဆိုတယ္မဟုတ္လား?....၊။
ရဟန္းဘိုတာသံသရာအတြက္ခရီးမွန္ေပမဲ့..အထီးက်န္တဲ့အျဖစ္မို႕
က်ဳပ္ကေတာ့မေပ်ာ္ဘူးကလ်ာရယ္...။

ကလ်ာ့ကိုလြမ္းတဲ့စိတ္က ဘာႏွင့္မွေျဖသိမ့္လို႕မွမရတာပဲေလ။

(၃)

ကလ်ာရယ္.........သတိရတိုင္း၊လြမ္းရတိုင္းသာ၊ရင္မွာပန္းပြင့္၊
တစ္ပြင့္စီပြင့္လ်င္ေျမျပင္အားလံုးပန္းတို႕

ျဖင့္ဖံုးလိမ့္မည္ကလ်ာ...တကယ္ပါကလ်ာရယ္..
.ကလ်ာႏွင့္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကဖို႕
ငွက္ကေလးေတြႏွင့္လည္း.....
ရက္ေရြးျပီး၊ႏွီးေႏွာတိုင္ပင္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ရြက္စိမ္းကေလးေတြႏွင့္

လည္း၊ရက္ခ်ိန္းေပးမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
ပင္လယ္ေပ်ာ္ေငြဇင္ေယာ္ေလးေတြလိုသာ၊ေတာင္ပံတစ္စံုရွိခဲ့ရင္

သိပ္ေကာင္းမွာပဲကြယ္။ဒါမွခ်စ္ရတဲ့ကလ်ာဆီမိုင္ေထာင္ခ်ီေဝးပါေစ၊
ပ်ံဝဲလို႕လာခဲ့ႏိုင္မယ္ေလ။

ဟုိတုန္းကလို.. မဂၤလာဥယ်ာဥ္ကန္ေတာ္ထဲက၊စမ္းေရေလးေတြၾကားမွာ၊
ပန္းေၾကြေလးေတြႏွင့္ကစားလို႕အလြမ္းေျပစကားေတြကိုပဲ၊
ႏွစ္ကိုယ္ထဲေျပာခ်င္ေနမိတယ္ကလ်ာရယ္။
ဒီဘဝမွာမေပ်ာ္လို႕မေပ်ာ္ဘူးေျပာမိကာမွ...
ဘယ္ပုဂၢိုလ္ဘယ္လိုလူကခ်ြန္တြန္းလုပ္ပို႕လိုက္တယ္မသိပါဘူး။
က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြ..အကိုဘုရားကအကုန္ၾကားသြားပါေရာ့လား။
ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ.တစ္မ်ိဳးေကာင္းတာပါပဲ။က်ဳပ္ေလ်ွာက္ၾကားဖို႕
မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။အကိုဘုရားက.
."ငါ့ညီ.....သာသနာမွာမေပ်ာ္ဘူးဆိုကဲြ႕၊ဟုတ္ရဲ့လား?"...တဲ့။
က်ဳပ္လဲႏုတ္ဆိတ္လို႕သာေနလိုက္ပါတယ္။
ဆိတ္ဆိတ္ေနဝန္ခံျခင္းေလ။ေန႕ရွိသ၍,ညရွိသမွ်,ေန႕ေန႕ညည၊
ေမ့လို႕မွမရႏိုင္တာပဲကလ်ာရယ္။
အျမဲလြမ္းရလြန္းလို႕...က်ဳပ္အသဲေတြႏြမ္းလ်ေနပါျပီကြယ္။
"ငါ့ညီ...စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္လမ္းေလ်ာက္ ထြက္ၾကရေအာင္ဆိုလို႕
ေတာလမ္းကေလးအတိုင္းလာခဲ့ၾကတယ္။
ဘာစကားမွလည္းမေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။
က်ဳပ္ကေတာ့လမ္းေဘးဝဲယာပတ္ဝန္းက်င္ေတာပန္းကေလးေတြ၊
လိပ္ျပာေလးေတြ၊ေက်းႈွက္ေလးေတြကိုေငးၾကည့္ရင္းႏွင့္ေပါ့။
မီးေလာင္ျပင္တစ္ေနရာအေရာက္.
.ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ကြင္းျပင္ၾကီးတစ္ခု။
မီးကြ်မ္းေလာင္ထားတဲ့သစ္ငုတ္တိုေပၚမွာအရာတစ္ခု။
အရိုးျပိုင္းျပိုင္း၊ခါးကိုင္းကိုင္း၊နဖူးကေမာက္၊ႏွာေယာင္ေကာက္ႏွင့္၊
အေမြးအျမင္ေတြကက်ိဳးတိုးၾကဲတဲ။
မ်က္လံုးႏွင့္ပါးစပ္ကျပဴးတူးျပဲတဲႏွင့္ဘီလူးသရဲ,အလားထင္ရေလာက္တယ္။
ျမင္ကြင္းကက်က္သေရကင္းမဲ႕
စြာ၊စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ ေမ်ာက္အိုမၾကီးတစ္ေကာင္ရယ္ပါ။
"ညီေလး....အဲဒီေမ်ာက္အိုမၾကီးႏွင့္ငါ့ညီေလး..တမ္းတစဲြမက္
ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးရပါတယ္ဆိုတဲ့..ခ်စ္ႏွမကလ်ာ၊ ဘယ္သူကသာလို႕, ဘယ္သူက၊ပိုိျပီးရွဳ႕မျငီးစရာလွပတင့္တယ္ပါသလဲ?"..တဲ့။
ေမးရက္လိုက္တာေနာင္ေတာ္ဘုရားရယ္...
ေနာင္ေတာ္ဘုရားမွာကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ နည္းနည္းေလးမွမရွိေတာ့ဘူးလား။
ရက္စက္တယ္..ရက္စက္တယ္..လို႕သာ၊ေအာ္ငိုပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
က်ဳပ္အျမတ္တႏိုးတန္ဘိုးထားခ်စ္ရတဲ့ကလ်ာေလးကိုမွ.
.ဒီေလာက္အက်ဥ္းတန္ရုပ္ဆိုးလြန္းတဲ့
ေမ်ာက္အိုမၾကီးႏွင့္ႏိွဳင္းရက္ေလတယ္။
က်ဳပ္အသဲႏုႏုေတြ၊ကဲြေၾကျပတ္လုပါျပီကလ်ာရယ္။
ေနာင္ေတာ္ဘုရား..မဟုတ္ပဲတစ္ျခားသူသာ
၊ဒီစကားေျပာလာရင္..ဒီေနရာမွာတင္...
က်ဳပ္ႏွင့္ေတာ့ပဲြၾကီးပဲြေကာင္းေပ့ါ။
ခုေတာ့က်ဳပ္မွာအရမ္းဝမ္းနည္းလို႕ေၾကကဲြစြာ၊
ငိုေၾကြးေနရံုကလဲလို႕ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။

က်ဳပ္ဘဝမွာေယာက်္ားတန္မဲ့မ်က္ရည္က်ခဲ့တာ
ဒီတစ္ၾကီမ္၊ပထမဆံုးျဖစ္မွာပါ။
ေနာင္ေတာ္ဘုရားကက်ဳပ္အျဖစ္ကိုၾကည့္ျပီး..
.ငါ့ညီေလး..အရမ္းစိတ္ထိခိုက္သြားလား?
သိပ္လဲဝမ္းနည္းပိုေဆြးငိုေၾကြးမေနပါနဲ႕ကြယ္။
ညီေလးစိတ္ကိုသိခ်င္လို႕ သက္သက္,ေနာက္ေျပာင္ၾကည္စယ္ရုံေမးတာပါပါကြ။
တဲ့..စဥ္းစားၾကည့္ေလ...ဒါေနာက္စရာလားလို႕။
ေနာင္ေတာ္ဘုရားက၊ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာေတာ့လဲ
၊စိတ္ထဲမၾကည္လင္ေပမဲ့စိတ္ေကာက္ေျပရျပန္တာေပါ့။
ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသေလးစားလြန္းလို႕သာ၊
အကိုဘုရားရဲ႕ေနာက္ေတာ္ကလိုက္ေနရတာ။
အကိုဘုရားကလဲေရွ႕ဆက္ဘယ္ကိုမ်ားသေဝထိုးဦးမလဲမသိပါဘူး၊
တစ္ေနရာအေရာက္ျမင္ကြင္းကအသက္ရွဴမွားေလာက္တယ္။
ေရာင္စံုပန္းေတြဖူးပြင့္ေဝေနတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးတစ္ခုထဲမွာလွပႏုရြ..
လံုးဝအမိုက္စားေတြခ်ည္း။
ခါးရင္လွ၊ငါးပဥၥေကာင္းျခင္း၊ေျခာက္ျပစ္ကင္းလို႕၊သဲလဲစင္...
ဆိုတာဒါမ်ိဳးေလးေတြမွအစစ္ဗ်ား။
ပ်ိဳျပစ္ႏုငယ္၊ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္၇ြယ္၊
မိန္းမငယ္ငယ္ေလးေတြမွအားၾကီးပဲ...
.က်ဳပ္ေလ မ်က္ေတာင္ခပ္ဖို႕ေဝးစြ။အသက္ရွဴဖို႕ေတာင္ေမ့ေနခဲ့တယ္။
ပိုလြန္းတယ္လို႕မေျပာနဲ့။
ဒီျမင္ကြင္းကိုျမင္ရင္၊ခင္ဗ်ားလဲက်ဳပ္လိုျဖစ္ေနမွာ..၊က်ဳပ္အတတ္ေျပာရဲတယ္။
ေနာင္ေတာ္အကိုဘုရားက..ေဒဝစၦရာနတ္ကညာေလးေလးေတြက၊
ရွဳခ်င္စဖြယ္လွပတင့္တယ္ပါရဲ့လား...ငါ့ညီ...တဲ့။
က်ဳပ္ေလရုတ္တရက္၊မင္သက္ေငးေမာေနလို႕
ကပ်ာကယာအေျပးအလြားေျဖလိုက္ရေသးတယ္။
သူတို႕အလွကိုေျပာျပဖို႕ေဝါဟာရေတာင္
ရွာမရႏိုင္ပါေနာင္ေတာ္အကိုဘုရား....လို႕ေလ။...
.ေနာင္ေတာ္အကိုဘုရားကအေရးထဲေမးခြန္းေတြထပ္ေမးေနျပန္တယ္။
ေဟာဒီက ေဒဝစၦရာနတ္ကညာေလးေတြႏွင့္
ငါ့ညီရဲ့ခ်စ္ႏွမကလ်ာ၊ဘယ္သူကသာလို႕ဘယ္သူကလွပါသလဲကြာ..တဲ့။
မွန္ရာကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္
"ေဒဝစၦရာနတ္သမီးကညာပ်ိဳေလးေတြရဲ့အလွႏွင့္ႏွိဳင္းယွဥ္လိုက္ရင္
ႏွမေတာ္ကလ်ာရဲ့အလွဟာမီးေလာင္ျပင္သစ္ငုတ္တိုေပၚကေမ်ာက္အိုမၾကီးနဲ့သာတူ
ပါေတာ့တယ္ေနာင္ေတာ္ဘုရား"......လို႕ေလွ်ာက္ထားလိုက္မိတယ္ေလ။

'ခြင့္လြတ္ေတာ့ကလ်ာရယ္...ငါးစိမ္းျမင္..ငါးကင္ျပစ္သူၾကီးလို႕
ဆိုခ်င္ဆို။တစ္ျခံုကြယ္လို႕တစ္မယ္ေမ့သူၾကီး

လို႕စြပ္စဲြခ်င္လဲစြပ္စဲြလိုက္ပါေတာ့ကကလ်ာရယ္။
ကလ်ာမေက်နပ္ရင္လည္းက်ဳပ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာေလ.

.ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။ '....

"ညီေလး...ေနာင္ေတာ့စကားကိုနားေထာင္၊ေရာ့ဒီဂါထာကိုအရက်က္။
အျမဲရြတ္ဆိုပြားလိုက္။
နတ္သမီးကညာပ်ိဳေလးေတြငါ့ညီေရွ႕ေမွာက္ဒူးေထာက္ေရာက္လာမယ္။ အဲဒီအခါ၊ၾကိဳက္ရာေခါင္းေခါက္၊ၾကိဳက္သေလာက္ယူလို႕ရျပီငါ့ညီတဲ့"..။

အစ္ကိုဘုရားေရ..အပိုစကားေတြေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
နတ္သမီးလာဂါေလးသာေပးပါေပးပါ...
လို႕ကေလးတစ္ေယာက္မုန္႕ေတာင္းသလို၊
က်ဳပ္ဟန္မေဆာင္ပဲေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းကိုျပန္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲနတ္သမီးလာတဲ့ဂါထာကို
အရက်က္ျပီးလုပ္ငန္းဂြင္စဝင္တယ္...ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
"ကိုယ္ေတာ္ေလးနႏၵကေတာ့အံ့ၾသစရာပဲေဟ့။
ဘုန္းၾကီးဝတ္ရမွာေၾကာက္တဲ့သူ၊ကလ်ာ့ကို
အ၇မ္းလြမ္းတယ္....အရမ္းလြမ္းတယ္....
.ႏွင့္တဖြဖြေျပာေနတဲ့သူ။အခုေတာ့လဲနတ္သမီးကိုလိုခ်င္လို႕ ဂါထာေတြရြတ္ေနသတဲ့။သာသနာကိုခုတံုးလုပ္ေနျပီေဟ့။
ရဟန္းတို႕တရားႏွင့္နတ္သမီးကို ဝယ္ဖို႕ၾကံေနသတဲ့..
အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္၊ၾကားလို့မွမေတာ္ ပါလားကြယ္ရို႕ ...ဟိုးဟိုိုး....ဟို့။"....
.တစ္ခ်ဳိ႕မိတ္ေဆြရဟန္းေတြကက်ဳပ္ၾကားေအာင္တမင္သက္သက္၊
အသံကိုျမင့္ေျပာေနၾကမွန္းက်ဳပ္သိတာေပါ့။ရွက္လိုက္တာ.. ဒီမ်က္ႏွာဘယ္ျပရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။က်ဳပ္ကလည္း
သူတို ့ေျပာသလိုဟုတ္ေနတာကိုေနာ့။ဒီေတာ့လည္း သူမ်ားမသိေအာင္ ေခ်ာင္က်က်တိတ္ဆိတ္တဲ့ေနရာတစ္ခုကိုေရြးျပီး၊အသည္းအသန္ေရာ၊ အျပင္းအထန္ပါ၊က်င့္ၾကံပြါးမ်ားရေတာ့တာေပါ့။ရြတ္ဖန္မ်ားေတာ့ဒီဂါထာရဲ့ ဆိုလိုရင္းအႏွစ္သာရကို၊က်ဳပ္အသိဥာဏ္မွာထင္ထင္ရွားရွားၾကီး သိျမင္ခဲ့ရပါျပီ။တကယ္ေတာ့......ေနာင္ေတာ္အကိုဘုရားက အရာအားလံုးရဲ့မျမဲတဲ့သေဘာ၊ဆင္းရဲတဲ႕သေဘာ၊အစိုးမရတဲ့
သေဘာေတြကိုတစ္ဘက္လွည့္ႏွင့္နတ္သမီးလာတဲ့ဂါထာဆိုျပီးေပးခဲ့တာေလ။
ဟုတ္ပါတယ္ေလ..မသိမွဳအဝိဇၨာတရားေတြေၾကာင့္လိုခ်င္မွဳ၊
တဏွာေလာဘေတြျဖစ္ၾကရတာမဟုတ္လား.."
.ေနာင္ေတာ္ဘုရား..တပည့္ေတာ္နတ္သမီးေတြကို
တကယ္ကိုမလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူးဘုရား..."
လို႕ေလွ်ာက္ထားလိုက္တယ္။
ဆစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ကိုယ္ေတာ္ေတြကက်ဳပ္စကားကိုမယံုၾကည္ၾကမယံုၾကည္ၾက
ဘူးထင္ပါရဲ့။ဒီကိုယ္ေတာ္ေလးနႏၵကေတာ့ေျပာေရာ႕မယ္။
အခုပဲလိုခ်င္လွခ်ည့္ရဲ့၊အခုပဲပဲမလို ခ်င္ျပန္ေတာ့ဘူးဆိုပဲ။ အခုစာကေလးေၾကာ္..အခုဆီထမင္းႏွင့္သူပဲတတ္ႏိုင္လြန္းတယ္ေဟ့..
လို႕ေျပာၾကေသးတာေပါ့။
ဒါကိုေနာင္ေတာ္အကိုဘုရားက ၾကားသိေတာ္မူလို႕.....
.".ဟုတ္တယ္ခ်စ္သားရဟန္းတို႕....ငါ့ညီနႏၵဟာ...
ဟိုအရင္ကအမိုးအကာမရွိတဲ့အိမ္အိုအိမ္ပ်က္ၾကီးလိုပဲ။
မိုးၾကိုးေတြပစ္...လွ်ပ္စီးေတြလက္၊ေလျပင္းမုန္တိုင္းေတြႏွင့္အတူ၊ ထစ္ခ်ဳန္းမိုးေတြ၊ရြာတဲ့အခါတိုင္း၊အဲဒီအိမ္အိုၾကီးထဲကို.
.မိုးေရမိုးေပါက္ေတြက..အတိုင္းအဆမရွိ..အတားအဆီးမရွိ ဒလေဟာက်ဆင္းစီးဝင္ေနဘိသကဲ့ျဖစ္တယ္။အခုဆိုရင္...
ငါ့ညီေလးနႏၵရဲ႕စိတ္ဟာအမိုးအကာျပည့္စံျုပီး လံုျခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့
၊မိုးလံုေလလံုခိုင္ခံ့တဲ့တိုက္အိမ္ၾကီးလိုပဲ။
ကိေလသာ,ကာမလို႕ေခၚတဲ့မိုးေရမိုးေပါက္ေတြကဘယ္လိုမွမက်ေရာက္ မတိုးဝင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...ခ်စ္သားရဟန္းတို႕"...လို႕ေျပာလိုက္ေတာ့မွ..
ရဟန္းေတာ္အားလံုးကသေဘာက်လက္ခံသြားၾကတယ္ေလ။
ကာမဂုဏ္အမိွဳက္..ကိေလသာအေမွာင္တိုက္ကေန လမ္းျပကယ္တင္ေပးခဲ့တဲ့..
ေက်းဇူးၾကီးလွတဲ့အကိုေနာင္ေတာ္ဘုရားကိုက်ဳပ္အသက္ႏွင့္ခႏၶာတည္ျမဲေနသမွ် ကာလပတ္လံုးအၾကိမ္ၾကိမ္ရွိခိုးကန္ေတာ့လွ်က္ပါေလ....
အၾကိမ္ၾကိမ္ရွိခိုးဦးခ်လွ်က္ပါ......




မွတ္ခ်က္။....။(M.M.W.A.I.နဝမႏွစ္၊ႏွစ္ပတ္လည္စာေစာင္တြင္၊ကိုေဇာ္လြင္(m.L)
ကေလာင္အမည္ျဖင့္ေရးခဲ့ေသာ ညီေတာ္နႏၵအေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။။..........