ျပဴတင္းေပါက္တံခါးကိုဖြင့္လိုက္သည္။AdmissionOfficeႏွင့္
SilbharaAramaHostelအၾကားျမက္ခင္းျပင္တြင္ကုလားမၾကီးသံုးေလး
ေယာက္ႏွင့္မူလတန္းအရြယ္၊ရွစ္ႏွစ္၊ကိုးႏွစ္ခန္႕ကေလးမေလး
ေလးေယာက္တို႕ႏြားစာအတြက္ျမက္ရိတ္ေနၾကသည္။
သူတို႕၏တံဇဥ္မွာဗမာတံဇဥ္လိုမဟုတ္၊လက္ကိုင္ေအာက္တြင္
တလက္မခန္႕နိမ္ျပီးျပဳလုပ္ထားၾကသျဖင့္၊ျမက္ရိပ္လွ်င္ေျမၾကီး
အထိကပ္၍ရိတ္ႏိုင္သည္။ရိတ္သူလက္ကိုမထိခိုက္၊မရွႏိုင္။
ကုလားျပည္တြင္အလကားလြင့္ပစ္လိုက္ရသည့္အရာကမရွိ
သေလာက္ရွားသည္။ေႏြရာသီတြင္ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕လြန္း
သျဖင့္သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားေၾကြခ်ိန္တြင္၊ဗမာျပည္ကဲ့သို႕
သန္႕ရွင္းေရးအလုပ္သမားမ်ား၊စည္ပင္သာယာဝန္ထမ္းမ်ား
အထူးမလိုအပ္ပါ၊ေၾကြေနေသာသစ္ရြက္မ်ား၊သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ား
ကိုေလာင္စာအတြက္အားလံုးေျပာင္သလင္းခါသြားေအာင္၊
ကုလားမၾကီးငယ္တို႕ကသိမ္းဆည္းသြားၾကသည္သာ။
ဌာနကတရားဝင္ခန္႕ထားေသာဝန္ထမ္းမ်ားကအနည္းငယ္
ၾကည့္ေကာင္းေအာင္လုပ္လိုက္ရံုသာ။ႏြားစာအတြက္ျမက္ရိတ္
ေနသူမ်ားကိုေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ေတြ႕ႏိုင္သည္။
စပါးခင္း၊ေျပာင္းခင္းႏွင့္ဂ်ံဳခင္းမ်ားကိုရိတ္သိမ္းၾက
လ်င္လည္းဗမာျပည္ကဲ့သို႕ရိုးျပတ္ေတာသည္က်န္သည္မရွိ။
ေျမၾကီးမွကပ္၍ရိတ္သိမ္းၾကသည္။ေကာက္ရိုး၊ေျပာင္းရိုး၊
ဂ်ံဳရိုးတို႕ကိုျဖတ္ေတာက္လွီးျဖတ္ခုတ္စဥ္း၍၊ဖဲြႏုတို႕ျဖင့္
ေရာသမေမႊကာႏြားစာ၊ျမင္းစာအျဖစ္အသံုးျပဳၾကသည္။
အိႏၵိယတြင္ႏြားမ်ားကိုတယုတယေမြးျမဴၾကသည္။
လယ္ယာလုပ္ငန္းႏွင့္ဝန္တင္ေဆာင္ရန္အတြက္၊
အဓိကထားျခင္းေတာ့မဟုတ္။ႏြားႏို႕အတြက္အဓိကထားေမြး
ျမဴၾကသည္ကမ်ားသည္။ႏြားေမြးျခင္းသည္အိႏၵိယ၏
လူမွဳေရးဇာတ္စနစ္ႏွင့္လည္းဆက္ႏြယ္ေနပါေသးသည္။
အိႏၵိယ၏မ်ားျပားလွေသာဇာတ္စနစ္ထဲတြင္နာမည္၏ေနာက္၌
(ပရာဆတ္၊ယာေတာ္)စသည္ျဖင့္မွည့္ေခၚထား
ေသာဇာတ္တစ္ခုရွိသည္။ထိုအႏြယ္ဝင္လူတို႕သည္
ႏိုင္ငံေတာ္သမတၾကီး၊ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ၾကီးပင္ျဖစ္လင့္ကစား။
အနည္းဆံုးႏြား တစ္ေကာင္ေတာ့ေမြးထားၾကရသည္ဟုၾကားဖူးသည္။
SilbharaAramaHostelအၾကားျမက္ခင္းျပင္တြင္ကုလားမၾကီးသံုးေလး
ေယာက္ႏွင့္မူလတန္းအရြယ္၊ရွစ္ႏွစ္၊ကိုးႏွစ္ခန္႕ကေလးမေလး
ေလးေယာက္တို႕ႏြားစာအတြက္ျမက္ရိတ္ေနၾကသည္။
သူတို႕၏တံဇဥ္မွာဗမာတံဇဥ္လိုမဟုတ္၊လက္ကိုင္ေအာက္တြင္
တလက္မခန္႕နိမ္ျပီးျပဳလုပ္ထားၾကသျဖင့္၊ျမက္ရိပ္လွ်င္ေျမၾကီး
အထိကပ္၍ရိတ္ႏိုင္သည္။ရိတ္သူလက္ကိုမထိခိုက္၊မရွႏိုင္။
ကုလားျပည္တြင္အလကားလြင့္ပစ္လိုက္ရသည့္အရာကမရွိ
သေလာက္ရွားသည္။ေႏြရာသီတြင္ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕လြန္း
သျဖင့္သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားေၾကြခ်ိန္တြင္၊ဗမာျပည္ကဲ့သို႕
သန္႕ရွင္းေရးအလုပ္သမားမ်ား၊စည္ပင္သာယာဝန္ထမ္းမ်ား
အထူးမလိုအပ္ပါ၊ေၾကြေနေသာသစ္ရြက္မ်ား၊သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ား
ကိုေလာင္စာအတြက္အားလံုးေျပာင္သလင္းခါသြားေအာင္၊
ကုလားမၾကီးငယ္တို႕ကသိမ္းဆည္းသြားၾကသည္သာ။
ဌာနကတရားဝင္ခန္႕ထားေသာဝန္ထမ္းမ်ားကအနည္းငယ္
ၾကည့္ေကာင္းေအာင္လုပ္လိုက္ရံုသာ။ႏြားစာအတြက္ျမက္ရိတ္
ေနသူမ်ားကိုေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ေတြ႕ႏိုင္သည္။
စပါးခင္း၊ေျပာင္းခင္းႏွင့္ဂ်ံဳခင္းမ်ားကိုရိတ္သိမ္းၾက
လ်င္လည္းဗမာျပည္ကဲ့သို႕ရိုးျပတ္ေတာသည္က်န္သည္မရွိ။
ေျမၾကီးမွကပ္၍ရိတ္သိမ္းၾကသည္။ေကာက္ရိုး၊ေျပာင္းရိုး၊
ဂ်ံဳရိုးတို႕ကိုျဖတ္ေတာက္လွီးျဖတ္ခုတ္စဥ္း၍၊ဖဲြႏုတို႕ျဖင့္
ေရာသမေမႊကာႏြားစာ၊ျမင္းစာအျဖစ္အသံုးျပဳၾကသည္။
အိႏၵိယတြင္ႏြားမ်ားကိုတယုတယေမြးျမဴၾကသည္။
လယ္ယာလုပ္ငန္းႏွင့္ဝန္တင္ေဆာင္ရန္အတြက္၊
အဓိကထားျခင္းေတာ့မဟုတ္။ႏြားႏို႕အတြက္အဓိကထားေမြး
ျမဴၾကသည္ကမ်ားသည္။ႏြားေမြးျခင္းသည္အိႏၵိယ၏
လူမွဳေရးဇာတ္စနစ္ႏွင့္လည္းဆက္ႏြယ္ေနပါေသးသည္။
အိႏၵိယ၏မ်ားျပားလွေသာဇာတ္စနစ္ထဲတြင္နာမည္၏ေနာက္၌
(ပရာဆတ္၊ယာေတာ္)စသည္ျဖင့္မွည့္ေခၚထား
ေသာဇာတ္တစ္ခုရွိသည္။ထိုအႏြယ္ဝင္လူတို႕သည္
ႏိုင္ငံေတာ္သမတၾကီး၊ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ၾကီးပင္ျဖစ္လင့္ကစား။
အနည္းဆံုးႏြား တစ္ေကာင္ေတာ့ေမြးထားၾကရသည္ဟုၾကားဖူးသည္။
အိႏၵိယႏိုင္ငံသည္အလြန္ၾကီးမားက်ယ္ဝန္းျပီး၊လူဦးေရထူထပ္မ်ား
ျပားသည္။သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ဘာရတ(မဟာဘာရတ္)
ႏိုင္ငံသားမ်ားအျဖစ္ဂုဏ္ယူတတ္ၾကသည္။
ဒီမိုကေရစနစ္အျပည့္အဝအထြန္းကားဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္သည္။
လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ဘာသာေပါင္းစံု၊ကိုးကြယ္မွဳေပါင္းစံုႏွင့္
ဇာတ္စနစ္ေပါင္းစံုေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။ျမိဳ႕ျပႏွင့္
ေက်းလက္သည္ကြာဟမွဳၾကီးၾကီးမားမားမေတြ႕ရတတ္ေပ။
ျပည္တြင္းေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ား၊ဟိုက္ေဝးလမ္းမ
ၾကီးမ်ား၊မီးရထားမ်ားျဖင့္မိမိသြားလိုရာတႏိုင္ငံလံုးရွိျမိဳ႕ရြာေက်း
လက္ဇနပုဒ္အထိလြယ္ကူစြာသြားလာႏိုင္သည္။ဆက္သြယ္ေရး
စနစ္ေကာင္းမြန္သျဖင့္တယ္လီဖုန္းမ်ား၊မိုဘိုင္းမ်ား၊အင္တာနက္စနစ္
မ်ား၊ေကဗယ္စနစ္မ်ား၊ဝါယာလက္စနစ္မ်ားကိုလွည္းေန၊
ေလွေအာင္းျမင္းေဇာင္းမက်န္လူတိုင္းထိေတြ႕သိရွိႏိုင္
ျပဳလုပ္ထားသည္မွာအံ့ဘြယ္ပါေပ။ေနရာတိုင္းေသာက္ေရသံုးေရ၊
စိုက္ပ်ိဳးေရမ်ားရရွိေအာင္အစိုးရကျပဳလုပ္ေပးထားသျဖင့္၊
ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ၊ရာသီေပၚသီးႏွံမ်ားစိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ၾကသည္။
လယ္ေျမကြက္မ်ားသည္အျမဲတမ္းစိမ္းလန္းလ်က္၊သီးႏွံစိုက္ခင္း
မ်ားအျဖစ္ေတြ႕ျမင္ရသည္။မိုးရာသီမွစတင္၍စပါး၊စပါးျပီးလ်င္ဂ်ံဳ၊
ဂ်ံဳျပီးလ်င္အာလူး..ကုလားပဲ၊ခရမ္းခ်ဥ္.မံုလာဥစသည္စသည္ျဖင့္
တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးစိုက္ပ်ိဳးၾကသည္။စိုက္ပ်ိုးသေလာက္လဲအထြက္ႏွဳန္း
ေတြတိုးၾကသည္။ေခတ္မွီနည္းပညာမ်ား၊ဓါတ္ေျမၾသဇာမ်ား၊
သဘာဝဓါတ္ေျမၾသဇာ(လူခ်ီး)မ်ား၏အေထာက္အကူေၾကာင့္
လဲျဖစ္မည္ထင္သည္။ေက်းရြာမ်ားရွိလယ္ယာအခင္း၊ကံသင္း၊
လမ္းမမ်ားသည္သူတို႕၏အေပါ့အေလး၊အခင္းၾကီးအခင္းေလး၊
ေနာက္ေဖးေရွးေဖး၊သြားရာေနရာမ်ားျဖစ္၍ဗမာျပည္လိုေတာထိုင္
ျခင္းမဟုတ္၊လူျမင္ကြင္းတြင္ထိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ကြင္းထိုင္
ဟုပင္ေဝါဟာရကိုေျပာင္းရမလိုျဖစ္ေနသည္။
"ရွက္ျခင္းသည္မ်က္ႏွာကရွက္သည္။ဖင္ကမရွက္"ဟုေရွးအင္းဝေခတ္က
အရဲြ႕တိုက္တတ္ေသာဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ၾကီး၊ငယ္စဥ္ကိုရင္ဘဝက
ဆြမ္းခံသြားရင္းကုဋီတက္ခ်င္လာသျဖင့္၊လမ္းေဘးသပိတ္ေခါင္းစြပ္ျပီး
ကုဋီတက္ရင္းေအာ္ေျပာလိုက္ေသာစကားသည္မမွန္ေတာ့။
"ကုလားျပည္တြင္မွားခဲ့ျပီေကာဆရာေတာ္"..လို႕သာေလ်ွာက္ထားလိုက္
ခ်င္သည္။ယိုသူမရွက္ျမင္သူရွက္ဆိုေသာျမန္မာစကားပံုေတာ့
ကုလားတို႕တိုင္းျပည္တြင္ယေန႕အထိေသြးထြက္ေအာင္မွန္ကန္
ေနဆဲပါပဲေလ။ေနာင္လဲဆက္လက္မွန္ကန္ေနဦးမည္ထင္ရဲ့။
ဤလက္နက္သည္ကားကုလားတို႕၏လက္လြပ္ေရးတိုက္ပြဲတြင္၊
အစြမ္းထက္လွေသာလက္နက္ဆန္းၾကီးတစ္ခုအျဖစ္ပါဝင္ခဲ့သည္
ဟုဆိုသည္မဟုတ္လား။
