Wednesday, October 19, 2011

ဘဝမွာဆရာအတင္မမွားေစနဲ႕

“အရွင္ဘုရားတို႕..ဒီေနရာဟာလြန္ခဲ့တဲ့..A.D5ရာစုခန္႕ကကမၻာေက်ာ္


နာလႏၵာတကၠသိုလ္အေဟာင္းၾကီးရဲ့ေနရာေပါ့။မဟာယာနရဟန္းေတာ္


အရွင္နာဂအဇၨဳနဆိုတဲ့သူကတည္ေထာင္သြားခဲ့တာေလ။

ေဟာဒီဘက္ကရြာကေလးကေတာ့ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ့သာသနာမွာ



ပညာအရာမွာအေတာ္ဆံုး၊အသာဆံုး၊အျမတ္ဆံုး၊ဧတဒဂ္ရေတာ္မူတဲ့


အရွင္သာရိပုၾတာရဲ့ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမနာလရြာ(သို႕မဟုတ္)


နာလကရြာေလးေပါ့”…ဟုစသည္ျဖင့္နာလႏၵာတကၠသိုလ္မွရဟန္းေတာ္


တစ္ပါးကရွင္းလင္းေျပာျပေနပါသည္။စာေရးသူ၏စိတ္အစဥ္တြင္၊

အရွင္သာရိပုၾတာႏွင့္အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႕၏



ပံုရိပ္မ်ားကိုတစ္ျဖည္းျဖည္းျမင္ေယာင္လာမိပါေတာ့သည္။


မိမိ၏စိတ္အစဥ္သည္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း(၂၅၀၀)ေက်ာ္မွ

လက္ဝဲရံ၊လက်ာ္ရံအဂၢသာဝၾကီးမ်ားျဖစ္ေတာ္မူမည့္ဥပတိႆႏွင့္



ေကာလိတပုဏၰားလုလင္ငယ္ေလးတို႕၏အေၾကာင္းမ်ား၊သိဥၥည္းဆရာ


ၾကီးကိုဆရာအျဖစ္ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္နည္းခံေနပံုမ်ားအရွင္အႆဇိႏွင့္

ဆြမ္းခံရြာတြင္ေတြ႕ဆံုခိုက္…ေယဓမၼာေဟတုပၸဘဝါ..အစခ်ီေသာ

ဂါထာကိုေဟာျပရွင္းလင္းေနပံုမ်ား၊စသည္တို႕ကိုျမင္ေယာင္ရင္း

ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏ဘဝတစ္သက္တာတြင္၊ဆရာသည္အဓိကအခန္းက႑မွ

ပါဝင္လွ်က္ရွိေနေၾကာင္းေတြးေတာေနမိပါေတာ့သည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို့၏ဘဝတြင္လူတိုင္းလူတိုင္းမွာဆရာရွိခဲ့ၾကပါသည္။

"ဆရာကာျပန္၊အာေခါင္လွံစူး။ဆရာမ်ား
သားေသ။ဆရာမျပ၊နည္းမက်."

စသည္ျဖင့္ဆရာႏွင့္ပတ္သက္၍စကားပံုမ်ားစြာရွိခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။

လူသားတစ္ေယက္၏ဘဝတြင္ဆရာအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႕ၾကံဳရေပမည္။

သင္ဆရာ၊ျမင္ဆရာ၊ၾကားဆရာစသည္ျဖင့္မ်ားစြာေတြ႕ရွိခဲ့ေပမည္။

ဆရာမရွိေသာသူဟူ၍၊ေလာက၌ရွိမည္မဟုတ္ပါ။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္…



'လက္ဦးဆရာ၊မည္ထိုက္စြာ၊ပုဗၺာစရိယ၊မိႏွင့္ဘ.'.


ဟုဆိုရိုးရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါ၏။


ကြ်ႏု္ပ္တို႕အားလူ့ေလာကသို႕ေမြးဖြားေပးလိုက္ေသာမိဘႏွစ္ပါးသည္


ပင္လက္ဦးဆရာမ်ားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပါတည္း။

ဤေနရာတြင္လက္ဦးဆရာမည္ေသာမိဘႏွစ္ပါးအေၾကာင္းကိုမတင္ျပလိုပါ။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႕အားအသိပညာ၊အတတ္ပညာမ်ားကိုသင္ၾကားပို႕ခ်ေပး



ေသာဆရာမ်ားအေၾကာင္းကိုသာတင္ျပေရးသားလိုပါသည္။


ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏ဘဝတြင္ဆရာသည္အေရးၾကီးေသာအခန္းက႑မွ

ပါဝင္ေနပါ၏။ထို႕ေၾကာင့္ဆရာသည္အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးတြင္ပါ

ဝင္လ်က္ ဘုရားႏွင့္တစ္ဂိုဏ္းတည္းထားခဲ့ၾကသည္။

သို႕ရာတြင္ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏ဘဝတြင္ဆရာတင္မမွားမိၾကေစဖို႕

အလြန္အေရးၾကီးလွေပသည္။ဆရာစစ္ဆရာမွန္ကိုကိုးကြယ္



ဆည္းကပ္မိဖို႕အထူးလိုအပ္ပါသည္။ အဇာတသတ္မင္းသားငယ္ေလးကိုၾကည့္ပါ။


အရွင္ေဒဝဒတ္ကိုကိုးကြယ္ဆည္းကပ္မိေသာေၾကာင့္မိမိ၏ဖခင္

အရင္းေခါက္ေခါက္ဗိမၺိသာရမင္းၾကီးကို
ရက္ရက္စက္စက္၊ျပစ္မွားသတ္ျဖတ္ခဲ့ျပီး၊

ပိတုဃာတကကံၾကီးကိုပင္က်ဴးလြန္မိခ့ဲရေပသည္။

ယင္းအျပစ္အကုသိုလ္ကံ၏
အက်ိဳးဆက္အျဖစ္၊ေသလြန္ေသာအခါ

၊ေလာဟကုမၻီငရဲ၌ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ေသာင္း၊



က်ေရာက္ျပီးဆင္းရဲဒုကၡမ်ားစြာေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရေပသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ဆရာဇီဝက၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ဆရာစစ္ဆရာမွန္၊ကိုးကြယ္ရာအမွန္၊



ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ေတြ႕ၾကံုဆံုဆည္းခြင့္၊တရားနာခြင့္ရခဲ့ေသာ္လည္း၊


"ကံတရား၌နာမ္စားမရွိေတာ့ျပီ။အနာသိေသာ္လည္းေဆးမရွိေတာ့။


အလာေကာင္းေသာ္လည္းအခါေႏွာင္းခဲ့ျပီ"


မဟုတ္ပါလား။အလားတူပင္အဟိသေခၚအဂၤုလိမာသည္၊ပင္ကိုယ္က


စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိသူေလးပင္ျဖစ္ပါ၏။ဒိသာပါေမာၡဆရာၾကီး၏



လွည့္ကြက္ေအာက္တြင္လူဆိုးလူမိုက္၊လူၾကမ္း၊ေတာပုန္းဓားျမၾကီးျဖစ္ခဲ့ရသည္။

လူမ်ားစြာကိုသတ္ျဖတ္လွ်က္မိမိ၏ေက်းဇူးရွင္ေမြးမိခငိကိုပင္သတ္ျဖတ္ဖို႕



ရန္အားထုတ္ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ျမတ္ဗုဒၶ၏အႏွိဳင္မဲ့ေမတၱာကရုဏာ

ေတာ္ေၾကာင့္သာ၊သူ၏ဘဝ၌ျပင္၍မရေတာ့မည့္အမွားကိုမက်ဴးလြန္



မိခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္ပါေတာ့၏။ဤသည္တို႕ကိုၾကည့္ေသာအားျဖင့္ကြ်န္ဳပ္တို႕၏.
.ဘဝတြင္ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္၊ဆရာစစ္ဆရာမွန္တို႕
ကိုေရြးခ်ယ္ရွာေဖြရေပရမည္။ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ရေပမည္။

ဆရာတိုင္းသည္ဆရာေကာင္း။
ဆရာျမတ္မ်ားမျဖစ္ႏိုင္ၾကပါ။မိမိဘဝကိုေခ်ာက္ထဲတြန္း

ခ်သည့္အဂၤုလိမာ၏ဆရာမ်ိဳး၊


ဘဝသံသရာဝယ္အပါယ္ငရဲသို႕ပို႕ေဆာင္ေပးတတ္သည့္

အဇာတသတ္၏ဆရာအရွင္ေဒဝဒတ္တို႕လိုဆရာမ်ိဳးမ်ားလည္းမ်ားစြာရွိတတ္ေပသည္။
ဘဝတြင္ဆရာအတင္မွားၾကသူမ်ားလည္းရွိၾကပါလိမ့္မည္။
က်ြန္ုပ္တို႕၏ကိုးကြယ္ရာျမတ္ဗုဒၶသည္ပင္၊သစၥာေလးပါးကိုရွာေဖြစဥ္၊


အာဠာရႏွင့္ဥဒကရေသ့ၾကီးတို႕၏နည္းလမ္းအမွားလမ္းစဥ္အလဲြမ်ား


ကိုက်င့္သံုးလုပ္ေဆာင္ခဲ့ဖူးသည္။သမထလမ္းစဥ္ျဖင့္၊ကိေလသာ


မကုန္ခမ္းႏိုင္၊ဒုကၡအေပါင္းခ်ဳပ္ျငိမ္းရာ၊နိဗၺာန္သို႕မေရာက္ႏိုင္ဟုသိသျဖင့္၊

ထိုဆရာၾကီးမ်ားထံမွအခ်ိန္မွီဖဲခြါခဲ့ဖူးသည္မဟုတ္ေလာ။



အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႕သည္လည္း၊

သိဥၨည္းဆရာၾကီးထံမွဖဲခြါ၍၊
ဆရာစစ္ဆရာမွန္ျမတ္ဗုဒၶထံခ်ည္းကပ္ခဲ့ၾကေလသည္။

တရားထူးတရားျမတ္ကိုေတြ႕ရွိ


က်င့္ၾကံအားထုတ္ခဲ့သျဖင့္ဒုကၡခ်ဳပ္ျငိမ္းရာျဖစ္ေသာနိဗၺာန္သို႕

ပင္ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ကြ်ႏ္ုပ္တို႕သည္ဆရာသင္ၾကား၊

ဆိုဆံုးမသည့္အတတ္ပညာ၊အသိပညာတို႕ကိုမိမိတို႕၏



ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္ျဖင့္ဆင္ျခင္စဥ္းစားလွ်က္လုပ္ေဆာင္သင့္လွေပသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ပင္ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္
ေတာ္တိုင္

ကာလာမသုတၱန္၌မာသမေဏာဂရုဟူ၍၊ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။
ဆရာသည္လည္းပုထုဇဥ္လူသားေပမို႕အမွားႏွင့္မကင္းႏိုင္ၾကပါ။မိမိအားအသိပညာ၊
အတတ္ပညာမ်ားသင္ၾကားျပသေပးေသာဆရာသည္သပၸဳရိသူပနိႆယ
(စိတ္လည္းလွ၊ပညာလည္းျပည့္ဝသည့္)ဆရာဟုတ္မဟုတ္ကိုဆန္းစစ္ဖို႕

အလြန္အေရးၾကီးပါသည္။
ကြ်ႏ္ုပ္တို႕သည္ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္ကိုရွာေဖြဆည္းကပ္ရာ၌၊ျမတ္ဗုဒၶ၏လမ္းညႊန္ခ်က္ကို


ဂရုျပဳသင့္ေပသည္။ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ၊သိဂၤါေလာဝါဒသုတ္၌


ဆရာဟူသည္မိမိတပည့္အား…

၁။အသိပညာ၊အတတ္ပညာမ်ားကိုသင္ၾကားပို႕ခ်ေပးရမည္။

၂။အျမဲဆံုးမသြန္သင္ေပးရေပမည္။

၃။မိမိ၏အတတ္ပညာ၊အသပညာမ်ားကိုအကုန္အစင္သင္ျပေပးရေပမည္။

၄။မိမိတပည့္အေပၚက်ေရာက္လာမည့္ေဘး၊အႏၱရာယ္မ်ားကိုတားဆည္း

ကာကြယ္ေပးရမည္။

၅။ပညာသင္ၾကားရန္သင့္ေတာ္ေလွ်ာက္ပတ္ေသာေနရာ႒ာနမ်ားသို႕

ေလြတ္အပ္ႏွံေပးရမည္။

အထက္ပါအခ်က္ငါးခ်က္ႏွင့္ျပည့္စံုသည့္ဆရာသည္ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္ဟု

မွတ္ယူရေပမည္။မိမိ၏ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ဘဝ၏လက္ေဆာင္ေကာင္းအျဖစ္

ဆရာေကာင္းဆရာျမတ္မ်ားႏွင့္ေတြ႕ၾကံဳခြင့္ရခဲ့ေပသည္။

ဆရာေကာင္းကိုဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္သာလ်င္မိမိဘဝ


တသက္တာတြင္အိပ္မက္ပင္ျမင္မက္ခြင့္မရွိပါေသာႏိုင္ငံရပ္ျခား၊
တိုင္းတစ္ပါး၌ပညာသင္ၾကားခြင့္ကိုရခဲ့ေပသည္။


ဆရာသမားတို႕၏ကူညီေထာက္ပံ့၊ခ်ီးေျမာက္မွဳျဖင့္မေၾကာင့္မက်၊စိတ္ခ်မ္းသာ၊

ကိုယ္ခ်မ္းသာျဖင့္ေနႏိုင္ခြင့္ကိုလည္းရရွိခဲ့ေပသည္။အရွင္ေဒဝဒတ္လိုဆရာမ်ိဳး၊

အဂုၤလိမာလ၏ဆရာမ်ိဳးႏွင့္သာေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရပါမူ၊ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏ဘဝသည္

မေတြးဝံ့ေအာင္နစ္နာဆံုးရွဳံးမွဳမ်ား၊

ပ်က္စီးမွဳမ်ား၊
ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားႏွင့္သာေတြ႕ၾကံဳဘြယ္ရွိေပသည္။ထို႕ေၾကာင့္ကြ်ႏ္ုပ္တို႕၏

ဘဝမွာ
ဆရာအတင္မမွားရေလေအာင္ဆင္ျခင္တံုတရားလက္ကုိင္
ထားကာခ်ည္းကပ္၊ကိုးကြယ္သင့္ပါေၾကာင္းတင္ျပလိုက္ရေပေတာ့သည္။

Thursday, October 13, 2011

ဘေလာ့ဂ္ဂါသူငယ္ခ်င္းအတြက္

ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္အေနျဖင့္၊မိမိပိုစ့္ကိုအမ်ားသူငါဖတ္ဖို့ေရးမည္
ဆိုလ်င္ေအာက္ပါအခ်က္ငါးခ်က္ႏွင့္ျပည့္စံုရမယ္တဲ့။
(၁)ေခတ္အေျခအေန(situation)
(၂)စာေရးသူရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္၊ေစတနာ(intention)
(၃)အေၾကာင္းအရာ(matter)
(၄)ခ်ဥ္းကပ္နည္း၊သို႕မဟုတ္၊ေဇာင္းေပးျခင္း(approach)
(၅)အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ေရွ့ေနာက္ဆီေလွ်ာ္ျခင္း(consistency)
ဒါေတြႏွင့္ျပည့္စံုရမယ္တဲ့။စာဖတ္သူလဲ၊အဲဒီအခ်က္(၅)ခ်က္ကို
ရွာေဖြဖတ္ရွဳ့ရမယ္တဲ့။
အဲဒီငါးခ်က္ကေပၚေပၚလြင္လြင္၊ထင္ထင္ရွားရွားရွိမေနဘူး။
ေပၚေပၚလြင္လြင္ထင္ရွားရွားရွိေနျပန္လွ်င္လည္းေဒါသသင့္တယ္။
                                           (ဦးေရႊေအာင္)
အထက္ပါစာပိုဒ္ေလးကိုဘေလာ့ဂ္တစ္ခုတြင္ဖတ္လိုက္ရေတာ့
က်ဳပ္ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာပိုစ့္တင္ဖို့လက္တြန့္သြားတယ္ဗ်ာ။တကယ္ပါ။
ကိုယ္ဖန္တီးစိတ္ကူးထားတဲ့စာကိုလူအမ်ားေရွ့ခ်ျပဖို့က၊
အဆင့္အတန္းမိီွတဲ့ပိုစ့္ျဖစ္ဖို႕ေတာ့လိုတယ္။
က်ဳပ္လဲအဆင့္မွီခ်င္တယ္ဗ်ာ။စာေရးျခင္းအတတ္ပညာကို၊
က်ဳပ္မက်ြမ္းက်င္ဘူး။ေဘာလ္ပင္ကိုင္ျပီးစာေရး
စားလို႕ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ထမင္းငတ္ကိန္းပဲ..
ဆိုတာေဗဒင္ေမးဖို႕မလိုဘူးေလ။
၀ါသနာတစ္ခုတည္းကိုအရင္းတည္လို့ ကိုယ္ေရးတတ္သလိုေရးတင္လိုက္တယ္။မဂၢဇင္း၊ဂ်ာနယ္
ေတြဆီပို့လိုက္ရင္ အယ္ဒီတာၾကီးေတြရဲ့လက္ခ်က္နဲ့ က်ဳပ္စာေတြေျမာင္းထဲေရာက္ကုန္မွာေပါ့။
ဒီေတာ့လဲ…ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ေလးဖန္တီးလို့၊ေရာက္တတ္ရာရာ၊
စာေလးေတြတင္လိုက္၊ေရးလိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ေရးစရာမရွိတဲ့အခါ၊
သူမ်ားစာေတြေကာ္ပီကူးျပန္တင္လုပ္ရတာေပါ့။
ေခတ္ၾကီးကလဲ ေကာ္ပီေခတ္ေလ။သီခ်င္းေတြလဲေကာ္ပီေတြ၊
ကခပ္မ်ားမ်ား၊မဟုတ္လား။ဒီေတာ့လဲ..ေခတ္မွီခ်င္တဲ့၊ က်ဳပ္လဲ၊ေကာ္ပီရေတာ့တာေပါ့၊နားလည္ေပးပါ…ပရိတ္သတ္ၾကီးရယ္.
.ေနာ္

ဇရာႏွင့္ယွဥ္ေသာသံေဝဂ

သင့္ရဲ့အသက္ေတြၾကီးေနျပီ၊
ေလာဘေတြၾကီးေနတုန္းလား?
သင့္ရဲ့သြားေတြက်ိဳးကုန္ျပီ၊
ေဒါသ..မန္မာနေတြက်ိဳးျပီလား?
သင့္ရဲ့နားေတြေလးကုန္ျပီ၊
ေမာဟေတြေလးေနတုန္းလာ?
သင့္ရဲ့ဆံပင္ေတြျဖဴကုန္ျပီ၊
စိတ္ဓါတ္ေတြျဖဴစင္ရဲ့လား?
သင့္ရဲ့အသားအေရေတြတြန့္လာျပီ၊
မေကာင္းမွဳေတြလုပ္ရမွာတြန့္ရဲ့လား?
သင့္ရဲ့အားအင္ေတြယုတ္ေလ်ာ့လာျပီ၊
ရာဂစိတ္ေတြေလ်ာ့ရဲ့လား?
သင့္ရဲ့မ်က္စိေတြမွဳန္၀ါးေနျပီ၊
နိဗၺာန္လမ္းကိုေလွ်ာက္ဖို႕မွဳန္ဝါးေနဆဲလား?
                        မင္းျမတ္ႏိုး(ကဒံုကနိ)
အပၸမာဒ၊အတဲြ(၄)၊အမွတ္(ဂ)။မွတ္သားဖို႕ေကာင္းလို႕ပါ။
ဒါေၾကာင့္ေကာ္ပီကူးတင္လိုက္တာ။ေနရာတကာေကာ္ပီမို႕
လို႕ေခတ္မွီေအာင္ေကာ္ပီလုပ္လိုက္တာ။
ဟုတ္တယ္…စဥ္းစားဆင္ျခင္စရာတစ္ခုပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္မသိတာထက္စာရင္သိထားတာေကာင္းတာေပါ့။
အသိမွာသတိကပ္ႏိုင္ရင္မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္အထိေတာင္ေရာက္ႏိုင္တယ္ေလ။
ကဲ…ပို့လိုက္ျပီဗ်ာ။ဂိတ္ဆံုး။မဆင္းတာေတာ့…ခင္ဗ်ာတို႕ရဲ့တာဝန္ပဲ။
က်ဳပ္ႏွင့္မဆိုင္ဘူး။

Thursday, October 6, 2011

မသိျခင္းရဲ့အျခားမဲ့

တြယ္တာျမတ္ႏိုးတိတ္တခိုးႏွင့္၊တဖက္သတ္တန္ဘိုးထားစဲြလန္းလို႕

အသဲကြ်မ္းမွ်ခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္သီရိရယ္၊တကယ္ေတာ့က်ဳပ္ကေတာမွာေမြး.၊

ေတာမွာၾကီး..ေတာမွာပဲေနေနတဲ့ေတာသားအစစ္၊ေရမေရာဘူးဗ်ာ။

ရာဇျဂိဳဟ္၊ေဝသာလီ၊သာဝတၳိ၊ဗာရာဏသီ…ဆိုတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးဆိုတာ 

က်ဳပ္ၾကားရံုၾကားဖူးတာပါ။မေရာက္ဖူးလို႕ေရာက္ဖူးေအာင္ဆိုျပီးသြားဖို႕

လည္းက်ဳပ္ဘယ္တုန္းကမွအားမထုတ္ခဲ့ဘူး။လူတစ္ခ်ိဳ့ေျပာတာ

ၾကားဖူးပါရဲ့။ဘာတဲ့ဗ်ာ..ျမိဳ႕ၾကီးသူေတြဟာခႏၶာကိုယ္ပိန္ေသးေသး၊

ေဆးဆိုးပန္းရိုက္မ်က္ႏွာေတြနဲ့ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ေလးေတြကြတဲ့။

မယ္ေတာ္ပဲကဲသလား? ေမာ္ဒယ္ပဲဂဲလ္သလားေတာ့က်ဳပ္မသိပါဘူး။

သူတို႕ေျပာတာၾကားရေတာ့၊က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းျပံဳးမိေသးတယ္။

"အပ်ိဳပိန္ပိန္၊ေရမွာစိမ္ေတာ့အီၾကာေကြး၊အီၾကာေကြး"..လို႕

ကေလးေတြေအာ္သံကိုလဲၾကားမိလိုက္သလို၊အင္းပိန္ကပ္ကပ္ျပားခ်ပ္

ခ်ပ္ႏွင့္ဆိုေတာ့ဝါးျခမ္းျပားအဝတ္ပတ္ထားသလိုမ်ား

ျဖစ္ေနမလားေပါ့။ဒါေတြထားလိုက္ပါေလ…က်ဳပ္စိတ္မဝင္စားပါဘူး။

အလွအပႏွင့္အႏုအရြ၊သမုဒယဆိုတာေတြက 

က်ဳပ္ဘဝႏွင့္မဆီေရးခ်မဆိုင္။

ေျပာဦးမယ္…က်ဳပ္အလုပ္ကနံနက္ေစာေစာထ၊ကိုယ္လက္သန္႕စင္၊

ျပီးတာႏွင့္တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့အရပ္မွာထိုင္ ႏွာသီးဝကထြက္ေလ

ဝင္ေလကိုမွတ္သား၊ျပီးေတာ့ရြာထဲဆြမ္းခံဝင္ေပါ့။ေျပာရင္ဆြမ္းခံ 

ဝင္ေတာ့လည္းက်ဳပ္ကဟိုဟိုသည္သည္၊မၾကည့္ေလေတာ့ 

"ဘယ္သူ၊ဘယ္အခ်ိန္၊ဘယ္ေနရာမွာ၊ဘာလုပ္လုပ္လို႕၊ဘာေၾကာင့္၊

ဘာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့..ဘ.ေျခာက္လံုးကိုလည္းက်ဳပ္မသိခဲ့ပါဘူး"။

ေက်ာင္းျပန္ေရာက္လို႕ေန႕ဆြမ္းခ်ိန္ေစာေနေသးရင္၊ေက်ာင္းပတ္ဝန္း

က်င္တံျမက္လွဲမယ္။ေသာက္ေရသံုးေရေတြျဖည့္မယ္။

ေန႕ဆြမ္းစားျပီးရင္ေတာ့....





အင္း…ခဏေလာက္အနားယူတတ္တယ္ေပါ့။ျပီးရင္ေတာ့၊

တစ္ေန့လံုးစၾကၤံေလွ်ာက္လိုက္၊တရားမွတ္လိုက္၊တစ္ခါတစ္ခါစာ

အုပ္ေလးေတြၾကည့္လိုက္နဲ႕ေပါ့။အဲဒါက်ဳပ္ရဲ႕တစ္ေန႕တာလုပ္ငန္းပဲ။

က်ဳပ္ကတစ္ေယာက္ထဲေနသူဆိုေတာ့အေဖာ္မရွိ၊ေျပာစရာစကားလဲနတၳိ

၊ကဲ…က်ဳပ္ဘဝေလးဘယ္ေလာက္ေအးေဆးတည္ျငိမ္လိုက္ပါသလဲ။

က်ုပ္ဒီဘဝေလးမွာေပ်ာ္တယ္။က်ဳပ္ဒီဘဝေလးကိုျမတ္ႏိုးတယ္ဗ်ာ။

ေဟာ….ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဒီဇင္ဘာ(၉)ရက္ဆိုးခ်က္ကရင္နင့္စရာစရာလို႕

ေျပာရင္ေတာင္ရမယ္။ဟုတ္တယ္…အဲဒီေန႕ေပါ့။

က်ဳပ္ဘဝမွာေမ့ေပ်ာက္လို႕မရတဲ့ေန႕တစ္ေန႕၊က်ဳပ္အျဖစ္က

ဆန္းတယ္ေျပာမလားပဲ။ဆြမ္းခံရင္းငွက္သင့္တာမဟုတ္ဘူးဆရာ၊

ဆြမ္းခံျပန္မွာငွက္သင့္တာလို႕ဆိုရမလိုပါ။ခင္ဗ်ားသိပ္နားမရွင္းဘူးထင္ပါ့။

ဒီလိုဗ်ာ….ခါတိုင္းေန႕ေတြလိုပါပဲ၊ဆြမ္းခံရြာကအျပန္က်ဳပ္ရဲ့ရြာႏွင့္အ

ေဝးေတာေက်ာင္းေလးမွာအဂႏၱုကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးေရာက္ေနတယ္။

က်ဳပ္လည္းအာဝါသိကဝတၱရားအတိုင္းျပဳစုလို႕၊သာေၾကာင္းမာ

ေၾကာင္းႏုတ္ဆက္စကားဆိုၾကရင္း၊စကားေတြကစပ္မိစပ္ရာ

ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ေပါ့။ဟုတ္တယ္..စကားဆိုတဲ့သေဘာက?စ'မိရင္

ကားေရာပဲ။ဒါေၾကာင့္..စကားေခၚတာျဖစ္မွာ။အာဂႏၱုကိုယ္ေတာ္ၾကီးရဲ့

စကားေတြထဲမွာသာဝတၳိ၊ေဝသာလီ၊ဗာရာဏသီဆိုတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေတြဟာ

သိပ္ၾကီးက်ယ္ခန္းနားတဲ့အေၾကာင္း၊ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ႕ၾကီးကေတာ့ပို၍ပို၍

သာယာေၾကာင္း၊ဥယာဥ္ပန္းျခံေတြ၊ေခတ္မီမိုးပ်ံအေဆာက္အဦၾကီးေတြ

၊ေရွာ့ပင္းစင္တာၾကီးေတြႏွင့္နတ္ဘံုနတ္နန္းတမွ်ပါပဲတဲ့။

(ေတာ္ေတာ္သိတဲ့..ကိုယ္ေတာ္ၾကီး..ဒီလိုပဲေလွ်ာက္သြားေနသလား?

မသိပါဘူး)ျပီးေတာ့...အလွအပေတြေပါင္းစုလို႕၊လွခ်င္တိုင္းလွေနသူ

ကေတာ့ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ျပရဲ့အလွနတ္ဘုရားမေလးသီရိမာေကေလးပါပဲတဲ့။သူမရဲ႕အျပံုး၊သူမရဲ့အလွ 

သူမရဲ့အျပဳစုအယုအယေတြေၾကာင့္အနယ္နယ္က.မင္း၊သူေဌး၊သူၾကြယ္၊

လူကံုထံကုန္သည္၊ပဲြစားေတြဟာသူမႏွင့္တစ္ညတာတစ္ခဏသာေပ်ာ္ပါး

ဖို႕အသျပာတစ္ေထာင္ကိုရက္ရက္ေရာေရာ၊ေရွာေရွာရွဴရွဴ၊ၾကည္ၾကည္

ျဖူျဖူေပးဝံံ့ၾကသတဲ့ေလ။ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ျပရဲ့ဂုဏ္သတင္းဟာလည္း

အလွနတ္သမီးေလးသီရိမာေၾကာင့္၊အိမ္နီးခ်င္းသာဝတၳိ၊ေဝသာလီ၊

ဗာရာဏသီ၊ေကာသမၻီႏွင့္မလႅာတိုင္းအစရွိတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေတြအထိ၊

အခ်င္းခ်င္းေမးလို႕သတင္းေမြးေနတယ္..ဆိုပါသေကာေမာင္...။

ဒါတင္ဘယ္ဟုတ္ေသးလို႕လဲ။သူကေလးကေန႕စဥ္သံဃာရွစ္ပါးကို

သူမအိမ္ပင့္ဖိတ္ျပီးကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ဆြမ္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းေသး

သတဲ့ဗ်။ရုပ္လွရုံမက၊စိတ္ေစတနာ၊သဒၶါတရားကလည္းသိပ္ျပီးျဖူစင္

လွပပါေပရဲ့......တဲ့။ဒီမွာ….က်ဳပ္အရမ္းစိတ္ဝင္စားသြားျပီ။

က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္သီရိေလးရဲ့အလွအပကိုခံစားၾကည့္ခ်င္လာတယ္။

သူေလးရဲ့အလွကိုစိတ္ကူးမွာပံုေဖာ္ေတြးၾကည့္မေနေတာ့ပဲ၊

ေျပးလို႕သာၾကည့္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။

"ကိုယ္ေတာ္….ဒီေတာေက်ာင္းမွာေခတၱခဏေစာင့္ေရွာက္ေနေပးပါလား?

တပည့္ေတာ္ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ၾကီးကိုသြားခ်င္တယ္၊

သိပ္ၾကာခင္တပည့္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္"…လို႕ကတိေပးစကားမွာ

ၾကားရင္းေက်ာင္းကေလးကို၊အာဂႏၱဳကိုယ္ေတာ္ႏွင့္လဲြထားခဲ့လိုက္တယ္။

ျပင္ဆင္စရာအထူးမရွိေလေတာ့၊သပိတ္တစ္လံုးသကၤန္းသံုးထည္နဲ့ပဲ၊

ရာဇျဂိဳဟ္ေရႊျမိဳ့ေတာ္ၾကီးဆီ၊က်ဳပ္..ၾကြခ်ီလို႕လွမ္းခဲ့တယ္ေပါ့။

ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ၾကီးကေတာ့တိုက္ျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြ၊

ဘံုခုႏွစ္ဆင့္ျပႆာဒ္ၾကီးေတြႏွင့္ျမင္းရွစ္ေကာင္.ကတဲ့ရထား၊ျမင္း(၁၂)က

တဲ့ရထားေတြႏွင့္။အို…လူေတြလူေတြ၊မ်ားျပားစည္ကားလိုက္ပံုက၊

ပုရြက္ဆိတ္အံု...တုတ္ႏွင့္ထိုးထားတဲ့အတိုင္းပါကလား။

ေတာသားက်ဳပ္အတြက္ေတာ့အံ့ၾသစရာေတြခ်ည္း၊

အထူးအဆန္းေတြခ်ည္းျဖစ္လို႕ေပါ့။

                                                  

                                                (၂)


ဒီလိုႏွင့္ေဝဠုဝန္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုေရာက္ခဲ့ပါျပီ။

ဆြမ္းစားေက်ာင္းဘုန္းေတာ္ဆီသြားျပီ၊က်ဳပ္နာမည္ကို

စာရင္းေပးသြင္းခဲ့တယ္။အာဂႏၱုဦးစားေပးစနစ္မို႕ထင္ပါရဲ့။

ေနာက္တစ္ေန့အရုဏ္ဆြမ္းစားစာရင္းရွစ္ပါးမွာက်ဳပ္နာမည္ပါ

လာခဲ့တယ္။



"အို…ေပ်ာ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း၊မနက္လင္းရင္ 

ခ်က္ျခင္းဆိုသလို၊ပက္ပင္းၾကီးကိုသီရိေလးႏွင့္ေတြ႕ရေတာ့မွာမို႕

သက္ျပင္းေတြေတာင္အခါခါခ်မိပါရဲ့"......။



အဲဒီညက.....တစ္ညလံုးက်ဳပ္အိပ္လို႕မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။

က်ဳပ္ရဲ့အေတြးကမၻာမွာသီရိသာေနရာယူလို႕၊ဟိုလိမ့္သည္လူး၊

စိတ္ကူးနဲ႕ရူးခဲ့ရတဲ့ညေပါ့။အာရုံမတက္ခင္ကတည္းကႏိုးထေနတဲ့

က်ုပ္ရယ္ေလ။သပိတ္သကၤန္းယပ္ေတာင္ေတြကိုျပင္ဝတ္ရံုျပီးက်ဳပ္

ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ေခါင္းေဆာင္မေထရ္ၾကီးႏွင့္အတူ..က်ဳပ္အပါအဝင္

ရွစ္ပါး၊ဆြမ္းစားဖို႕သီရိေဂဟာကိုေရာက္ခဲ့ပါျပီ။အိမ္ၾကီးကခမ္းနားၾကီး

က်ယ္လိုက္ပါဘိေတာင္း….။အိမ္ေရွ႕ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြထဲမွာ

ျဖူနီဝါျပာ၊ေရာင္စံုပန္းကေလးေတြႏွင့္အတူ၊လိပ္ျပာငယ္ကေလးေတြ

ပ်ားပိတုန္းေလးေတြက၊ဟိုသည္ပ်ံဝဲလို႕ေလ။ဟင္…က်ဳပ္ရင္ေတြခုန္ေန

ပါလား၊ကဗ်ာဆရာၾကီးေတြကဖဲြ႕ဆိုၾကတယ္။ရင္ခုန္ရင္အခ်စ္ပဲတဲ့…။

ဒါဆို…က်ဳပ္ကသီရိကိုမျမင္မေတြ႕ခင္ကတည္းက၊ရင္ထဲကေနသံေယာ

ဇဥ္ရစ္ခ်ည္လို႕ျဖစ္တည္ေနခဲ့ျပီလား။အိမ္ၾကီးထဲေရာက္ေရာက္တယ္

ဆိုရင္ပဲ၊က်ဳပ္လဲမသိမသာ..ဟိုဟိုဒီဒီစူးစမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။

ဆြမ္းဆက္ကပ္ဖို႕ျပင္ဆင္ေနသူအားလံုးကေတာ့ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ 

အမ်ိဳးသမီးေတြခ်ည္းပါပဲ။ဒီအထဲမွာသီရိမ်ားပါေလမလားလို႕ေပါ့။

အသားျဖူနွာတံေပၚေပၚ၊သြားတက္ေလးႏွင့္ဟာေလးကသီရိလား?...။

ဟိုဘက္ကမ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းျပံဳးလိုက္တိုင္း၊ပါးခ်ိဳင့္ေလးႏွင့္ဟာေလးက

သီရိမ်ားလား..?။အားလံုးကေတာ့သူ႕အလွသူအလွကိုယ္စီရွိၾကေလရဲ့။

ဒါေပမဲ့…သိတယ္မဟုတ္လား။သူတို႕အလွေလးေတြကက်ဳပ္ရင္ခုန္သံ

ကိုမျမန္ေစခဲ့ဘူး။ဒါဆိုေသခ်ာတယ္၊သီရိမဟုတ္ဘူးေပါ့။သီရိဘယ္မွာလဲ?.

သီရီဘယ္မွာလဲ?.ဆိုျပီးက်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ေမးခြန္းေတြထုတ္ရင္းအလုပ္ေတြ

ရွဳပ္လို႕။ဒီလိုႏွင့္ဆြမ္းဆက္ကပ္ျပီးလို႕၊သပိတ္ထဲမွာလဲေကာင္းမြန္တဲ့ဆြမ္း

ဟင္းလ်ာေတြအျပည့္ေလာင္းလွဴအျပီး၊ေခါင္းေဆာင္မေထရ္ၾကီးက 

 ဆြမ္းအႏုေမာဒနာတရားေဟာၾကားေတာ့မယ္။

အဲဒီအခ်ိန္အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္တဲြလို႕အိပ္ခန္းအျပင္ဘက္ထြက္

လာတဲ့၊အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ….



"ဟာ..အားပါး…သိပ္လွပါလား။ကပိုကရို၊မဖီးမလိမ္း၊မခ်ယ္မသဘဲ၊

သဘာဝပင္ကိုယ္ပကတိအလွေလးပါလား။မက်န္းမာပံုရေပမဲ့၊ေန

ေလာင္ပန္းေလးတစ္ပြင့္ႏွယ္။က်ဳပ္ရင္ခုန္သံေတြဆူညံကုန္ျပီကြယ္။

မင္းေလးရဲ့အလွဟာ၊မခူးမဆြတ္ရေသးတဲ့၊ဖူးပြင့္အစံုႏွင္းဆီငံုေလးလိုပါပဲ

။မေသြးမေထာက္၊အကြက္မေဖာက္ရေသးတဲ့၊ေက်ာက္ျမက္ရတနာ

အရိုင္းတံုးေလးတစ္လိုပါပဲ။မေသာက္မသံုးရေသးတဲ့၊လန္းဆန္းသစ္သစ္

ပ်ားသကာစစ္လိုပါပဲလား။က်ုပ္အသဲကြ်မ္းမတတ္၊စဲြလမ္းရပါျပီေကာ 
သီရိေလးရယ္….။က်ုပ္ရင္ခြင္မွာ၊ထာဝရေထြးပိုက္လို့၊နမ္းရွို္က္ခြင့္ရ

ပါရေစလား။က်ဳပ္အျဖစ္ကိုဘယ္သူျမင္ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ၊

တဖက္သတ္အျဖစ္ႏွင့္၊အသက္မကခ်စ္မိခဲ့သူကက်ဳပ္ရယ္ပါ။”





                               (၃)

ေခါင္းေဆာင္မေထရ္ၾကီးရဲ့ဆြမ္းအႏုေမာဒနာတရား ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။

အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္၊ဘာေတြေဟာေျပာသြားတယ္ဆိုတာ.....

က်ဳပ္မသိလိုက္ဘူး။က်ဳပ္...အေတြးအာရုံထဲမွာႏွစ္ေမ်ာေနခဲ့တယ္ေလ။

ဆြမ္းကိစၥျပီးလို႕ေက်ာင္းေတာ္ကိုျပန္ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့..က်ဳပ္နွလံုးသားနွင့္

အသိစိတ္ေတြကေတာ့..သီရိေလးႏွင့္အတူသီရိေဂဟာၾကီးမွာက်န္ရစ္လို့

ေနခဲ့ပါျပီ။က်ုပ္ဆြမ္းကိုစားလိုစိတ္မရွိေတာ့သလိုအခ်င္းခ်င္းလဲစကားေျပာ 

လိုစိတ္မရွိေတာ့ဘူး။သပိတ္ကိုအိပ္ယာေဘးအသာခ်၊အေပၚရုံသကၤန္း

 ကိုေခါင္းျမီးျခံုျပီး၊က်ဳပ္အာရံုက်ဳပ္အေတြးမွာသီရိေလးဟာက်ုပ္ရဲ့ 

ကမၻာပဲေပါ့။က်ုပ္စိတ္ကူးက်ုပ္အိပ္မက္မွာသီရိေလးဟာေရႊမင္းသမီးေလ။ 

အရာအားလံုးကိုက်ုပ္ေမ့ေနခဲ့တယ္။

(တကယ္..အဟုတ္ေျပာတာ၊ခင္ဗ်ားရီနဲ့ဗ်။)

"ကိုယ္ေတာ္ထ…ထ။ျမတ္ဗုဒၶကရဟန္းေတာ္အားလံုးသီရိေဂဟာ 

ကိုၾကြရမယ္လို႕အမိန့္ရွိလိုက္တယ္"…ဆိုတဲ့အနီးကရဟန္းတစ္ပါးရဲ့

လွုပ္ႏိုးသံကိုၾကားေတာ့မွေလးငါးရက္အစာမစားပဲေနခဲ့တဲ့က်ဳပ္၊

အလိုလိုခြန္အားေတြျပည့္လို႕..၊သီရိဆိုတဲ့အသံၾကားရံုႏွင့္က်ုပ္စိတ္ႏွင့္ 

က်ဳပ္ႏွသားေတြအလိုလိုလန္းဆန္းတက္ၾကြလို႕ပါလား။ 

အခ်စ္ရဲ့စြမ္းအင္သတၱိေတြထင္ပါရဲ့။က်ုပ္လဲရဟန္းေတာ္ေတြႏွင့္

အတူသကၤန္းကိုသပၸါယ္လို႕သီရိေဂဟာဆီ၊ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ေနာက္ေတာ္ပါးက

လိုက္ခဲ့ရတယ္ေပါ့။ေဟ….လူအုပ္ၾကီးကမနည္းပါလား။ 

အင္း..ဒီမွာဘာပူဇာ၊ဘာပဲြေတာ္မ်ားရွိပါလိမ့္?လူေတြကမ်ားျပားလွ

ခ်ည့္လား..လို႕က်ုပ္ေတြးေနမိတယ္။"ကိုယ္ေတာ္ေရဒီေန့ရာဇျဂိုဟ္ျမို့

ၾကီးရဲ့အလွက်က္သေရေဆာင္သီရိမာကြယ္လြန္ဆံုးပါးသြားတာ(၇) 

ရက္ေျမာက္ေန့ေပါ့။သီရိမာရဲ႕ရုပ္အေလာင္းကိုတစ္ျမို႕

လံုးတစ္အိမ္တစ္ေယာက္မလာမေနရ။လာေရာက္ၾကည့္ရွူရမယ္။

မလာေရာက္သူကို......ရွစ္အသျပာဒဏ္ရိုက္မယ္လို႕ 

မင္းျမတ္ဗိမၺိသာရကအမိန့္ထုတ္ထားတယ္ေလ။ 

ဒါေၾကာင့္လူေတြအရမ္းမ်ားေနတာေပါ့ဘုရား"…

                   လို့ရဟန္းတစ္ပါးရဲ့တိုးတိုးေျပာသံကိုၾကားလိုက္မိတယ္။

အဲဒီစကားသံကက်ုပ္နားထဲကိုသံရည္ပူအလား၊ပူေလာင္ျပင္းရွစြာစီး

ဝင္သြားခဲ့တယ္။အို….သီရိေလးဆံုးပါးသြားျပီဆိုပါလား

တကယ္မဟုတ္ပါေစနဲ့။က်ုပ္နားၾကားလဲြတာပဲျဖစ္ပါေစ..

လို့စိတ္ထဲ၊အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းေနမိခဲ့တယ္။

က်ုပ္ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့ပါဘူး။သီရိေလးကေတာ့........တမလြန္ 

မွာျငိမ္းခ်မ္းစြာအိပ္စက္ေနရွာေပါ့။


"က်ုပ္ရဲ့... စိတ္ကူးယာဥ္ကမၻာေလးျပိုပ်က္ခဲ့ရပါျပီ…

က်ုပ္ရဲ့ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလးလြင့္ျပယ္ပ်က္သုဥ္းခဲ့ရပါျပီ…

က်ုပ္အိပ္မက္ေတြအရည္ေပ်ာ္ကုန္ျပီ..အရည္ေတြေပ်ာ္ကုန္ပါျပီဗ်ာ"…

…က်ုပ္ရင္ထဲမွာငိုေၾကြးေနတယ္။က်ုပ္မ်က္ဝန္းမွာေငြေရာင္ပုလဲတို႕

ခေနတယ္။ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးခ်ာခ်ာလည္ေနသလိုပဲ။

က်ုပ္ဦးေဏွာက္အသိဥာဏ္ေတြမွားယြင္းစြာ..မူးယစ္ရီေဝေနခဲ့ပါျပီ။

ျမတ္ဗုဒၶကဗိမၺိသာရမင္းၾကီးကိုေခၚေတာ္မူလိုက္ျပီး…


ျမတ္ေသာမင္းၾကီး..သီရိမာရဲ့ရုပ္အေလာင္းကိုပရိသတ္အေပါင္းျမင္ႏိုင္ 

ေစရန္အလို႕ငွါရွစ္ေပခန့္ျမင့္တဲ့ေနရာမွာထားပါေလာ့…  

လို့မိန့္ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။

မင္းၾကီးလည္းျမတ္ဗုဒၶေစခိုင္းခ်က္အတိုင္း..အားလံုးစီစဥ္ျပင္ဆင္ထား

လိုက္ပါတယ္။သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး..အသံတစ္ခုကထြက္ေပၚေၾကျငာ

ေနပါျပီ။

        "ၾကြေရာက္လာတဲ့ပရိသတ္ၾကီးခင္ဗ်ား…ေက်းဇူးျပု၍နားဆင္ပါ။

အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း..ယခုသီရိမာေလးဟာအသက္ရွင္စဥ္က

သူမႏွင့္တစ္ညတာေပ်ာ္ပါးေနထိုင္ဖို႕အသျပာတစ္ေထာင္ေပးၾက

ရပါတယ္။ယခုအခါ..ေဟာဒီကသီရိမာနွင့္အျမဲတမ္းမခဲြတမ္း၊

ရာသက္ပန္ထာဝရအတူတကြေနထိုင္ဖို႕ရန္အတြက္မည္သူမဆို

အသျပာတစ္ေထာင္ေပးဝယ္၍..အျပီးအပိုင္လာေရာက္ 

ယူႏိုင္ပါျပီခင္ဗ်ား"
                      တဲ့။ပရိသတ္ၾကီးကေတာ့တုပ္တုပ္ပင္မလုပ္။

ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးေတြစီခ်ထားသလိုမလုပ္မယွက္ျငိမ္သက္လ်က္။

တိတ္ဆိတ္ျငိိမ္သက္ျခင္းကအပ္က်သံေတာင္ၾကားရမတတ္ပါပဲ။

ခဏအၾကာ..လူတစ္ခ်ိဳ့ကတီးတိုးတီးတိုးသဖန္းပိုးဆိုသလို…

ဒီလူအေသေကာင္၊မသာေကာင္၊အေလာင္းေကာင္အသုဘၾကီးကို

ဘာလုပ္ဖို႕အသျပာတစ္ေထာင္ႏွင့္ေရာင္းေနရတာလဲ။

ေသသြားမွေတာ့ေျမျမဳပ္လိုက္ေရာေပါ့၊မီးရွိဳ့လိုက္ေရာေပါ့၊

ဒါမွမဟုတ္လည္းျမစ္ထဲေမ်ာလိုက္ေရာ့ေပါ့…လို႕ဆိုသူကဆို

။ေလတစ္တစ္ခ်က္အေဝ့မွာေခြးေသေကာင္ပုတ္နံ႕လိုဆိုးဆိုးဝါးဝါး၊

ပုတ္အဲ့အဲ့၊စူးရွရွအနံတစ္ခု။တစ္ခ်ိဳ႕ကႏွာေခါင္းပိတ္သူပိတ္၊

ပ်ိဳ႕အန္သူေတြအန္လို႕…သီရိမာရဲ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚလြမ္းျခံဳထားတဲ့

ပိတ္ျဖဴၾကီးကိုခြါခ်လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ညိဳမဲဖူးေရာင္ပုတ္ပြေနတဲ့

အသုဘအေလာင္းေကာင္တစ္ခု။တစ္ခ်ိန္ကလိုခ်င္သူေတြဝိုင္းဝိုင္းလည္၊

ခ်စ္ခင္သူေတြမ်ားျပားခဲ့ဖူးသူသီရိမာေလး...

ခုေတာ့လဲ…အားလံုးကလွည့္လို႕ပင္မၾကည့္ခ်င္ၾကေတာ့ပါလား။

သီရိမာရဲ့ရုပ္အေလာင္းကိုအသျပာတစ္ေထာင္ေပးဝယ္လို

သူမရွိေတာ့အသျပာ(၅၀၀)၊အဲဒီေနာက္တစ္စတစ္စေလ်ာ့ခ်လာ

လိုက္တာအလကားအျပီးပိုင္ေပးပါမယ္ဆိုတဲ့အထိ။

လူခ်င္သူမရွိလက္ညိဳးေထာင္သူမရွိေတာ့။ပုတ္ပြနံေစာ္ျပီးမသထီစရာအနံံ႕ 

အဆင္းႏွင့္ပိုးေလာက္တို႕ကတစ္ဖြားဖြား၊လမ္းမေပၚကားတိုက္

ထားတဲ့ေခြးေသေကာင္ပုတ္တစ္ခုလိုတန္ဘိုးမဲ့ေနတဲ့သီရိမာရဲ့

ခႏၶာကိုယ္ၾကီးဘယ္သူကမ်ားႏွစ္သက္လိုခ်င္စဲြလမ္းေနေတာ့မွာတဲ့လဲ။

အလွအပဆိုတာထာဝရမဟုတ္၊ခဏတာတည္ျမဲျခင္းရယ္ပါလား။


ေၾသာ္….က်ဳပ္လား၊မေျပာပါနဲ့ေတာ့ဗ်ာ။ဒီေလာက္ပုပ္ပြနံေစာ္ေနတာၾကီး

က်ဳပ္လဲေဟာဒီကသီရိမာဆိုတာၾကီးကိုမလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

မရယူမပိုင္ဆိုင္ခ်င့္ေပါဘူးဗ်ာ။ဒီေတာ့ျမတ္ဗုဒၶက…

       ”ေဟာဒီက....သီရိမာေလးကိုၾကည့္ၾကကုန္ေလာ့...

ရွဳ႕ၾကကုန္ေလာ့၊အသက္ရွင္စဥ္တုန္းကရယူလိုခ်င္သူေတြသိပ္ေပါမ်ား

ခဲ့တယ္။ခုေတာ့..အလကားယူပါဆိုတာေတာင္လက္ညိဳးေထာင္

ေခါင္းညိတ္မဲ့သူမရွိေတာ့ဘူး။တကယ္ေတာ့ေဟာဒီကခႏၶာ

ကိုယ္အတၱေဘာၾကီးဟာငွက္ေျပာတံုး…လက္ပံတုံးၾကီးလိုပဲ၊

အကာအတိသာျဖစ္တယ္၊ျပင္ပကအလွအပေတြခ်ယ္သထားတဲ့

မစင္အိုးၾကီးတစ္လံုးႏွင့္သာတူေတာ့တယ္။ျပီးေတာ့....




"ဆံပင္၊ေမြးညွင္း၊ေျခသည္းလက္သည္း၊သြား၊အေရ၊အေၾကာ၊အရိုး

၊ျခင္ဆီ၊အညိွဳ႕၊ႏွလံုး၊အသည္း၊အေျမွး၊အဖ်ဥ္း၊အဆုပ္၊အူသိမ္၊အူမ၊

အစာသဏ္၊အစာေဟာင္း၊ဦးေဏွာက္၊သည္းေျခ၊သလိပ္၊ေခြ်း၊အဆီခဲ၊

မ်က္ရည္၊ဆီၾကည္၊တံေတြး၊ႏွပ္၊အေစး၊က်င္ငယ္…

လို႕ေခၚတဲ့ရြံရွာဖြယ္အရာေတြနွင့္ျပည့္နက္လို႕သာေနေတာ့တယ္။

ဒါေတြကိုျမင္ေအာင္ဥာဏ္မ်က္မ်က္စိႏွင့္ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရွဳ

ဆင္ျခင္ပြါးမ်ားၾကရမယ္၊ရုပ္နာမ္တို႕ရဲ့ပ်က္စီတတ္ျခင္းသေဘာ၊

မျမဲတဲ့သေဘာ..ကိုသိေအာင္အားထုတ္ၾကရမယ္။ျဖစ္ျပီးရင္ပ်က္စီးရမယ္

၊ေလာကမွာအျဖဴရွိရင္၊အမဲဆိုတာရွိမယယ္၊အလင္းရွိရင္၊အေမွာင္ဆို

တာရွိတယ္။ေသျခင္းရွိရင္၊မေသခ်င္းဆိုတာရွိတယ္။

အဲဒီမေသျခင္းကေတာ့၊အမတဆိုတဲ့နိဗၺာန္တရားပါပဲ…တဲ့။

မေသျခင္းဆိုတဲ့နိဗၺာန္ကိုကုသိုယ္တရားေတြအေပၚမွာ 

မေမ့မေလ်ာ့တဲ့အပၸမာဒေခၚသတိတရားနွင့္သာေရာက္ႏိုင္၊

ရရွိႏိုင္တယ္”.......
           
              စတဲ့တရားေတာ္ကိုေဟာၾကားလိုက္ပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕တရားစကားတိုင္းကေတာ့ပရိသတ္ၾကီးရဲ႕ႏွလံုးသား၊

အထူးအားျဖင့္က်ဳပ္ရဲ့ႏွလံုးသားတိုက္ရိုက္၊တည့္တည့္ၾကီးထိခဲ့ပါျပီေကာ။

ဟုတ္တယ္ဗ်…မသိမွဳအဝိဇၨာတရားေတြက၊က်ဳပ္တစ္ကိုယ္လံုးဖံုးလြမ္း 

ေနခဲ့တယ္ေလ။ခုေတာ့ဒါေတြကိုက်ဳပ္သိသြားျပီ။လိုခ်င္တဲ့တဏွာ၊ 

စဲြလမ္းတတ္တဲ့ဥပါဒါန္ေတြကို..က်ဳပ္အၾကြင္းမရွိလံုးဝ၊ျဖတ္ေတာက္ပစ္

လိုက္ျပီ၊မွားမွန္းသိခဲ့လို႕.....က်ဳပ္ပယ္ခြါစြန္႕ပစ္လိုက္ျပီ…

က်ဳပ္သီရိမာကိုမတြယ္တာေတာ့ဘူး၊မစဲြလမ္းေတာ့ဘူး၊

မျမတ္ႏိုးေတာ့ဘူး။ဒီအခ်ိန္မွာ....သီရိမာေလးကိုမွမဟုတ္ပါဘူး..

ဘယ္ပုဂၢိဳလ္..ဘယ္ေယာက်ာ္း…ဘယ္မိန္းမကိုမွမတြယ္တာ၊မျမတ္ႏိုး၊

မစဲြလမ္းေတာ့ပါဘူး။မုန္းသြားလို႕လား?…လို႕မေမးပါနဲ႕။

က်ဳပ္မွာ...ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းဆိုတာေတြ၊မရွိေတာ့ဘူးေလ။

အေျပာင္းအလဲြျမန္သူၾကီးရယ္..လို႕တမလြန္ကသီရိလး…

က်ဳပ္ကိုအျပစ္မတင္ပါႏွင့္ေတာ့။အရာအားလံုးရဲ့မျမဲတဲ့သေဘာ၊

ဆင္းရဲတဲ့သေဘာ၊အစိုးမရတဲ့သေဘာေတြကို 

က်ဳပ္ရွင္းရွင္းလင္းလင္း၊ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ၾကီးကိုနားလည္

သိရွိခဲ့ျပီေလ။ဒါေတြ....က်ဳပ္မသိခင္ကလိုခ်င္တပ္မက္ခဲ့တယ္။ႏွစ္သက္

ျမတ္ႏိုးခဲ့ဘူးတယ္၊အခုေတာ့....


     ျမတ္ဗုဒၶက…လမိုက္ညသန္းေခါင္ယာမ္မွာ၊မ်က္စိလည္လမ္းမွားလို႕

ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးထဲက်ေတာ့မဲ့..က်ဳပ္ကိုဓမၼအလင္းေရာင္ေပးျပီး၊

လမ္းမွန္ကိုညွြန္ျပခဲ့လို႕သာ၊က်ဳပ္ဘဝ..ဒုကၡႏွင့္နိဂုံးမခ်ဳပ္ခဲ့ရတာေပါ့။

က်ဳပ္ကိုလဲ..သံသရာဝဲဂယက္က၊ဆဲြထုတ္ကယ္တင္ခဲ့ျပီးျပီမဟုတ္လား။

သံသရာကိုဆဲြမဆန္႕ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။


              ကဲ…ဒါပါပဲဗ်ာ၊က်ဳပ္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး၊က်ဳပ္သြားေတာ့မယ္။

ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႕ၾကီးႏွင့္ေဝးရာ၊သီရိေလးႏွင့္ေဝးရာ၊ျပီးေတာ့အားလံုးႏွင့္

ေဝးရာကိုေပါ့။အဲဒီေနရာကေတာ့၊က်ဳပ္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့၊

ျမိဳ႕ျပႏွင့္ေဝးေသာ ေက်းလက္က..ေတာရေက်ာင္းေလးဆီကိုသာပါ...

ေနရစ္ခဲ့ေတာ့.ရာဇျဂိဳဟ္ေရႊျမဳိ့ေတာ္ၾကီးေရ...

                                                     ေနရစ္ခဲ့ေပဦးေတာ့….








         မွတ္ခ်က္။…။(M.M.W.A.I)အ႒မႏွစ္၊ႏွစ္ပတ္လည္စာေစာင္တြင္ေဖာ္ျပီးျဖစ္ပါသည္။

Wednesday, October 5, 2011

ေလမတိုး...မိုးမခတဲ့အိမ္

"ေမာင္ရယ္....ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ပါေနာ္၊ေမာင္မရွိလို႕မျဖစ္ဘူး။
ေမာင္မရွိရင္မေနတတ္ဘူး၊
ေမာင္ကိုလြမ္းလို့ေသမွာပဲ။ေနာ္..ေမာင္ေနာ္..
.ျမန္ျမန္သာျပန္ခဲ့ပါေနာ္"
တဲ့။
ဆံႏြယ္ေလးေတြက၊ကပိုကရို၊မ်က္ဝန္းအိမ္မွာမ်က္ရည္စေတြကတဲြခိုေဝသီရစ္ဝဲလို႕၊ လြမ္းေမာဘြယ္အၾကည့္ေလးႏွင့္၊အေဆာင္ေတာ္ေလသာျပဴတင္းဝကေန၊ ကတိုက္ကရိုက္အမွာပါးလိုက္တဲ့ကလ်ာ့စကား၊က်ဳပ္အသဲၾကားမွာထုတ္
ခ်င္းေဖာက္စူးနစ္စိုက္ဝင္ေန တဲ့ျမားတစ္စင္းလိုပါပဲကြယ္။... "ကလ်ာရယ္...က်ဳပ္လည္းဘယ္သြားခ်င္မွာလဲ၊လက္ထဲကမဲမဲဟာၾကီး

ကိုပစ္ခ်ျပီး၊ခ်စ္ရတဲ့ကလ်ာ့ဆီကိုပဲလွည့္ေျပးခ်င္မိေတာ့တာပါ။

ခက္လိုက္တာကလ်ာရယ္.....

လြယ္လြယ္ေလးႏွင့္ခက္၊ရွင္းရွင္းေလးႏွင့္ရွဳပ္ေနတဲ့က်ဳပ္ရယ္ပါ။ အခုေတာ့..".လက္ထိပ္တန္းလန္းႏွင့္ပုလိပ္အဖမ္းခံထားရတဲ့၊
တရားခံတစ္ေယာက္လို"တိုးမလြယ္၊အဆုတ္ခက္"
က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲကိုမွသက္
သက္ေရြးျပီးေခၚခဲ့တာေလ။
က်ဳပ္ကိုနားလည္ခြင့္လြတ္ေပးပါကလ်ာေလး
ရယ္ေနာ္. ဘယ္လိုမွျငင္းပယ္လြန္ဆန္လို႕မသင့္တာေၾကာင့္အားနာပါးနာ၊
က်ဳပ္လိုက္သြားရမွာပါ။
စိတ္ခ်ပါ၊ကလ်ာရယ္...ကိုယ့္ခ်စ္သူႏွင့္ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္၊တစ္ညေလးျဖစ္ျဖစ္ မခဲြခ်င္လို႕က်ဳပ္ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့မွာပါ။ေစာင့္လို႕သာေနရစ္ပါေတာ့ကလ်ာရယ္.
မဂၤလာဦးညမွာမွ.ရပ္ကြက္မီးကင္းေစာင့္က်တဲ့သူကိုက်ဳပ္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သြားျပီေလ။


(၂)
အဲဒီတုန္းကခဏတာခဲြခြါျခင္းရယ္လို႕က်ဳပ္ထင္ခဲ့ေသးတာေပါ့။
ဘယ္ေတာ့မွမဆံုႏိုင္တဲ့မ်ဥ္းျပိဳင္လမ္းကိုေလ်ာက္လွမ္းခဲ့မိမွန္း က်ဳပ္အမွန္တကယ္မသိခဲ့ခဲ့ဘူး။က်ဳပ္လဲကလ်ာႏွင့္ထပ္ထူထပ္မွ်၊
လြမ္းဆြတ္တမ္းတသတိရေနပါတယ္ကလ်ာရယ္။
မဖြယ္မရာအျဖစ္ကြယ္ရာမွာမ်က္ရည္က်သက္ေသျပေနတာ

မဟုတ္ရပါဘူးကလ်ာရယ္။"အကိုဘုရားကိုအပိုစကားလဲမေျပာဘူး။
အေသြးအသားကေလးစားျပီးသားမို႕ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသတာလဲပါတာေပါ့..
"ရဟန္းျပဳပါလား..ညီေတာ္?
လို႕ေျပာတုန္းကလဲစိတ္ထဲကမပါေပမဲ့၊
မလဲြသာမရွာင္သာေခါင္းညိမ့္ခဲ့
ရတာပါ။ နန္းေတာ္ၾကီးကေန ေက်ာင္းေတာ္ကို
ေရာက္သည္အထိ၊
ေခါင္းမေဖာ္ငိုက္စိုက္ခ်၊ လိုက္ခဲ့ရတာမ်ားအကိုဘုရားမသိေလေရာ့
သလား။ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္၊က်ဳပ္အနားမွာကလ်ာရွိေနသလိုပါပဲ။
စားတဲ့အခါလဲကလ်ာ့ကိုသတိရတယ္.သြားတဲ့အခါလဲကလ်ာကိုေမ့မရဘူး။ ညဘက္ညဘက္အိပ္စက္တဲ့အခါမွာလဲ၊ကလ်ာ့ကိုပဲအိပ္မက္မွာ
ျမင္မက္မွာျမင္မက္ေနမိျပန္ေရာ။ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးထဲမွာရဟန္း
သံဃာေတာ္အားလံုးကဝိပႆနာကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္းရွဳ႕မွတ္ေနသူေတြ။ စာက်က္စာအံေနသူေတြ၊အသီးသီးသူ႕အလုပ္,သူ႕တာဝန္ႏွင့္သူေလ။
က်ဳပ္မွာေတာ့အေဖာ္ကဲြတစ္ကိုယ္တည္းျဖစ္ေနတယ္။
ကမၼ႒ာန္းတရားရွဴမွတ္ပြားမ်ားခ်ိန္ေတြမွာဆိုရင္လည္း၊မ်က္စိမိတ္ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း၊ ကလ်ာ့အေၾကာင္းပဲေတြးေနလိုက္တာ။
မ်က္စိႏွစ္လံုးကိုပိတ္လိုက္တာႏွင့္တျပိဳင္နက္ခ်စ္ရတဲ့...
ကလ်ာ့ပံုရိပ္ကအာရံုမွာေဖ်ာက္ဖ်က္

မရေအာင္ေပၚလာတတ္ျပန္ေရာ။
ေဖ်ာက္ဖ်က္မရဆိုေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာကိုလဲ၊
က်ဳပ္ကမလိုလားခဲ့ဘူးေလ။

အဆိုးဆံုးကေတာ့၊ညဘက္က်ိန္းစက္ခ်ိန္ဆိုပါေတာ့။
အိပ္ေတာ့မယ္လုပ္တိုင္းကလ်ာ့အေၾကာင္းက

မစဥ္းစားပဲေရာက္လာတယ္။
ဟုတ္တယ္...က်ဳပ္ကေတာ့ကတံုးၾကီးႏွင့္ဘုန္းၾကီးဘဝ
ကိုစိတ္ကုန္တယ္ဗ်ာ။စားဖို႕အတြက္ႏုတ္ခမ္းတို

ႏွင့္ခြက္မဲမဲၾကီးပိုက္ျပီး၊အိမ္စဥ္လွည့္ေတာင္းရတဲ့အလုပ္ကို
စိတ္အပ်က္ဆံုးအရွက္ဆက္ဆံုးပါပဲ။

နန္းေတာ္ၾကီးထဲမွာေနခဲ့စဥ္ကေကာင္းေပ့,ညြန္႕ေပ့,
ဆိုတဲ့စာားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို၊

ပဲြေတာ္တည္ခဲ့သူေလ။အခုေတာ့ဗ်ာ...ျဖဴ,နီ,ေၾကာင္,ၾကား,အဆင္းရွိတဲ့၊
ထမင္းႏွင့္
ပဲေနာက္ဟင္းကိုအေကာင္းလုပ္။ပဲျပဳတ္ကိုနတ္သုဒၶါလိုအမွတ္ျပဳျပီး
ေလြးေနရတယ္ဗ်ာ။


မစားခင္မွာလဲ"
ဤသည့္စားဘြယ္၊အမယ္မယ္ကို၊ျမဴးရယ္မာန္ၾကြ၊
လွပေရဆင္း၊ျပည့္ျဖိုးျခင္းငါွ၊"
ဘာညာဘာညာႏွင့္ရြတ္ဆိုဆင္ျခင္ေနရေသးတယ္ဗ်။
ဝတ္စရာကိုလဲေျပာရဦးမယ္...သုႆာန္,သခ်ိဳၤင္း,အမွိဳက္ပံု၊လူေသေကာင္ေတြ
ဆီကပုဆိုးေတြကို
သစ္ေခါက္ေတြႏွင့္ဆိုးျပီးခ်ဳပ္စပ္ထားတဲ့
ပိုသီပတ္သီအဝတ္ၾကီးကိုပတ္ထားရတာ၊ေပါ့ေပါ့ပါးပါး, သက္ေတာင့္,သက္သာမရွိတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။ဘုန္းၾကီးအလုပ္ဆိုတာ ခပ္လြယ္လြယ္၊ေပါ့ေပါ့,ေတာ့ေတာ့,ေလ်ာ့တြက္လို႕၊မရတာေတာ့အမွန္ပဲ။ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြကလဲမ်ားလြန္းလို႕

"ဆူးၾကားၾကီးရတဲ့..ဗူးခါးသီး..လိုပဲ"ၾကပ္တည္းလြန္းတယ္ဆိုတာထက္၊
ဟိုဘက္ကိုလြန္တယ္ဗ်။

အေနမတတ္လို႕ကေတာ့၊ေဒဝဒတ္ရဲ႕မိတ္ေဆြအစစ္ျဖစ္ျပီေပါ့။
ဆြမ္းစားျပီးတိုင္းစာက်က္ရတာမ်ားပါးစပ္က၊အျမဳပ္ထြက္မတတ္ပါပဲ။

ဒါေတာင္တစ္ခ်ိဳ႕က..

"အလုပ္ေၾကာက္လို႕အစားရဲအလကားပဲေနတဲ့ရဟန္းေတြလို႕"
အထင္ေသးအျမင္ေသးေျပာၾကေသး
တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ရဟန္းေတာ္ေေလးရဲ့၊ရင္တြင္းျဖစ္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကိုေျပာျပခ်င္တယ္ဗ်ာ၊

ဘုန္းၾကီးအလုပ္ဟာလြယ္တယ္မမွတ္နဲ့
တကယ္ၾကပ္သကြဲ့ဒကာတို႕ေရ
အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ငါတို႕ျပည္(ေျပ)မွာ
ဝါလို႕ေနတာသံဃာမ်ား
အလုပ္ေၾကာက္အစားရဲ
အလကားပဲေနသည္
မတရားတလဲြထင္ကာ ျမင္ၾကေလဘိတကား...
ေတာင္းကာရမ္းကာ၊လမ္းတကာသြားရ
ဆြမ္းရွာစားရပဲႏွင့္ခ်ည္ေပါင္ရည္(ေရ)
မ,ဝ..တ,ဝ၊မွ်တေလသည္
ရရသမွ်ေတြသည္ေသာင္းေျပာင္းေရာလို႕
ေကာင္းမေကာင္းေသာဘာမွမက်န္ေပါင္
ပါသမွ်ပုဂံေတြေျပာင္
စားျပီးစာက်က္
ႏုတ္တက္ေဆာင္သည္
အျမဳပ္ထြက္ေအာင္
စာအံရေလဘိတကား...တဲ့


တကယ္ေတာ့ရဟန္းေတြဟာဂႏၳဓူရဆိုတဲ့စာေပ
က်မ္းဂန္ေတြကိုပို႕ခ်သင္ယူၾကရတယ္။

ဝိပႆနာဓူရဆိုတဲ့သမထဝိပႆနာကမၼ႒ာန္းတရားကိုေန႕
စဥ္ပြားမ်ားအားထုတ္ၾကရတယ္။

"ဓူရႏွစ္ခြင္၊အလုပ္တြင္၊ေန႕စဥ္ဝင္မွသမဏ"လို႕ဆိုတယ္မဟုတ္လား?....၊။
ရဟန္းဘိုတာသံသရာအတြက္ခရီးမွန္ေပမဲ့..အထီးက်န္တဲ့အျဖစ္မို႕
က်ဳပ္ကေတာ့မေပ်ာ္ဘူးကလ်ာရယ္...။
ကလ်ာ့ကိုလြမ္းတဲ့စိတ္က ဘာႏွင့္မွေျဖသိမ့္လို႕မွမရတာပဲေလ။

(၃)
ကလ်ာရယ္.........သတိရတိုင္း၊လြမ္းရတိုင္းသာ၊ရင္မွာပန္းပြင့္၊
တစ္ပြင့္စီပြင့္လ်င္ေျမျပင္အားလံုးပန္းတို႕
ျဖင့္ဖံုးလိမ့္မည္ကလ်ာ...တကယ္ပါကလ်ာရယ္..
.ကလ်ာႏွင့္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကဖို႕

ငွက္ကေလးေတြႏွင့္လည္း.....
ရက္ေရြးျပီး၊ႏွီးေႏွာတိုင္ပင္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ရြက္စိမ္းကေလးေတြႏွင့္

လည္း၊ရက္ခ်ိန္းေပးမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
ပင္လယ္ေပ်ာ္ေငြဇင္ေယာ္ေလးေတြလိုသာ၊ေတာင္ပံတစ္စံုရွိခဲ့ရင္
သိပ္ေကာင္းမွာပဲကြယ္။ဒါမွခ်စ္ရတဲ့ကလ်ာဆီမိုင္ေထာင္ခ်ီေဝးပါေစ၊
ပ်ံဝဲလို႕လာခဲ့ႏိုင္မယ္ေလ။

ဟုိတုန္းကလို.. မဂၤလာဥယ်ာဥ္ကန္ေတာ္ထဲက၊စမ္းေရေလးေတြၾကားမွာ၊
ပန္းေၾကြေလးေတြႏွင့္ကစားလို႕
အလြမ္းေျပစကားေတြကိုပဲ၊
ႏွစ္ကိုယ္ထဲေျပာခ်င္ေနမိတယ္ကလ်ာရယ္။

ဒီဘဝမွာမေပ်ာ္လို႕မေပ်ာ္ဘူးေျပာမိကာမွ...
ဘယ္ပုဂၢိုလ္ဘယ္လိုလူကခ်ြန္တြန္းလုပ္ပို႕လိုက္တယ္မသိပါဘူး။

က်ဳပ္အေၾကာင္းေတြ..အကိုဘုရားကအကုန္ၾကားသြားပါေရာ့လား။
ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ.
တစ္မ်ိဳးေကာင္းတာပါပဲ။က်ဳပ္ေလ်ွာက္ၾကားဖို႕
မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။အကိုဘုရားက.

."ငါ့ညီ.....သာသနာမွာမေပ်ာ္ဘူးဆိုကဲြ႕၊ဟုတ္ရဲ့လား?"...တဲ့။
က်ဳပ္လဲႏုတ္ဆိတ္လို႕သာေနလိုက္ပါတယ္။

ဆိတ္ဆိတ္ေနဝန္ခံျခင္းေလ။ေန႕ရွိသ၍,ညရွိသမွ်,ေန႕ေန႕ညည၊
ေမ့လို႕မွမရႏိုင္တာပဲကလ်ာရယ္။

အျမဲလြမ္းရလြန္းလို႕...က်ဳပ္အသဲေတြႏြမ္းလ်ေနပါျပီကြယ္။
"ငါ့ညီ...စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္လမ္းေလ်ာက္ ထြက္ၾကရေအာင္ဆိုလို႕
ေတာလမ္းကေလးအတိုင္းလာခဲ့ၾကတယ္။

ဘာစကားမွလည္းမေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။
က်ဳပ္ကေတာ့လမ္းေဘးဝဲယာပတ္ဝန္းက်င္ေတာပန္းကေလးေတြ၊

လိပ္ျပာေလးေတြ၊ေက်းႈွက္ေလးေတြကိုေငးၾကည့္ရင္းႏွင့္ေပါ့။
မီးေလာင္ျပင္တစ္ေနရာအေရာက္.

.ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ကြင္းျပင္ၾကီးတစ္ခု။
မီးကြ်မ္းေလာင္ထားတဲ့သစ္ငုတ္တိုေပၚမွာအရာတစ္ခု။

အရိုးျပိုင္းျပိုင္း၊ခါးကိုင္းကိုင္း၊နဖူးကေမာက္၊ႏွာေယာင္ေကာက္ႏွင့္၊
အေမြးအျမင္ေတြကက်ိဳးတိုးၾကဲတဲ။

မ်က္လံုးႏွင့္ပါးစပ္ကျပဴးတူးျပဲတဲႏွင့္ဘီလူးသရဲ,အလားထင္ရေလာက္တယ္။
ျမင္ကြင္းကက်က္သေရကင္းမဲ႕

စြာ၊စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ ေမ်ာက္အိုမၾကီးတစ္ေကာင္ရယ္ပါ။
"ညီေလး....အဲဒီေမ်ာက္အိုမၾကီးႏွင့္ငါ့ညီေလး..တမ္းတစဲြမက္
ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးရပါတယ္ဆိုတဲ့..ခ်စ္ႏွမကလ်ာ၊ ဘယ္သူကသာလို႕, ဘယ္သူက၊ပိုိျပီးရွဳ႕မျငီးစရာလွပတင့္တယ္ပါသလဲ?"
..တဲ့။
ေမးရက္လိုက္တာေနာင္ေတာ္ဘုရားရယ္...
ေနာင္ေတာ္ဘုရားမွာကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ နည္းနည္းေလးမွမရွိေတာ့ဘူးလား။
ရက္စက္တယ္..ရက္စက္တယ္..လို႕သာ၊ေအာ္ငိုပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။

က်ဳပ္အျမတ္တႏိုးတန္ဘိုးထားခ်စ္ရတဲ့ကလ်ာေလးကိုမွ.
.ဒီေလာက္အက်ဥ္းတန္ရုပ္ဆိုးလြန္းတဲ့

ေမ်ာက္အိုမၾကီးႏွင့္ႏိွဳင္းရက္ေလတယ္။
က်ဳပ္အသဲႏုႏုေတြ၊ကဲြေၾကျပတ္လုပါျပီကလ်ာရယ္။

ေနာင္ေတာ္ဘုရား..မဟုတ္ပဲတစ္ျခားသူသာ
၊ဒီစကားေျပာလာရင္..ဒီေနရာမွာတင္...

က်ဳပ္ႏွင့္ေတာ့ပဲြၾကီးပဲြေကာင္းေပ့ါ။
ခုေတာ့က်ဳပ္မွာအရမ္းဝမ္းနည္းလို႕ေၾကကဲြစြာ၊
ငိုေၾကြးေနရံုကလဲလို႕ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။


က်ဳပ္ဘဝမွာေယာက်္ားတန္မဲ့မ်က္ရည္က်ခဲ့တာ
ဒီတစ္ၾကီမ္၊ပထမဆံုးျဖစ္မွာပါ။

ေနာင္ေတာ္ဘုရားကက်ဳပ္အျဖစ္ကိုၾကည့္ျပီး..
.ငါ့ညီေလး..အရမ္းစိတ္ထိခိုက္သြားလား?

သိပ္လဲဝမ္းနည္းပိုေဆြးငိုေၾကြးမေနပါနဲ႕ကြယ္။
ညီေလးစိတ္ကိုသိခ်င္လို႕ သက္သက္,ေနာက္ေျပာင္ၾကည္စယ္ရုံေမးတာပါပါကြ။
တဲ့..စဥ္းစားၾကည့္ေလ...ဒါေနာက္စရာလားလို႕။

ေနာင္ေတာ္ဘုရားက၊ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာေတာ့လဲ
၊စိတ္ထဲမၾကည္လင္ေပမဲ့စိတ္ေကာက္ေျပရျပန္တာေပါ့။

ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသေလးစားလြန္းလို႕သာ၊
အကိုဘုရားရဲ႕ေနာက္ေတာ္ကလိုက္ေနရတာ။

အကိုဘုရားကလဲေရွ႕ဆက္ဘယ္ကိုမ်ားသေဝထိုးဦးမလဲမသိပါဘူး၊
တစ္ေနရာအေရာက္ျမင္ကြင္းကအသက္ရွဴမွားေလာက္တယ္။
ေရာင္စံုပန္းေတြဖူးပြင့္ေဝေနတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးတစ္ခုထဲမွာလွပႏုရြ..
လံုးဝအမိုက္စားေတြခ်ည္း။

ခါးရင္လွ၊ငါးပဥၥေကာင္းျခင္း၊ေျခာက္ျပစ္ကင္းလို႕၊သဲလဲစင္...
ဆိုတာဒါမ်ိဳးေလးေတြမွအစစ္ဗ်ား။

ပ်ိဳျပစ္ႏုငယ္၊ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္၇ြယ္၊
မိန္းမငယ္ငယ္ေလးေတြမွအားၾကီးပဲ...
.က်ဳပ္ေလ မ်က္ေတာင္ခပ္ဖို႕ေဝးစြ။အသက္ရွဴဖို႕ေတာင္ေမ့ေနခဲ့တယ္။
ပိုလြန္းတယ္လို႕မေျပာနဲ့။

ဒီျမင္ကြင္းကိုျမင္ရင္၊ခင္ဗ်ားလဲက်ဳပ္လိုျဖစ္ေနမွာ..၊က်ဳပ္အတတ္ေျပာရဲတယ္။
ေနာင္ေတာ္အကိုဘုရားက..ေဒဝစၦရာနတ္ကညာေလးေလးေတြက၊
ရွဳခ်င္စဖြယ္လွပတင့္တယ္ပါရဲ့လား.
..ငါ့ညီ...တဲ့။
က်ဳပ္ေလရုတ္တရက္၊မင္သက္ေငးေမာေနလို႕
ကပ်ာကယာအေျပးအလြားေျဖလိုက္ရေသးတယ္။

သူတို႕အလွကိုေျပာျပဖို႕ေဝါဟာရေတာင္
ရွာမရႏိုင္ပါေနာင္ေတာ္အကိုဘုရား....လို႕ေလ။...

.ေနာင္ေတာ္အကိုဘုရားကအေရးထဲေမးခြန္းေတြထပ္ေမးေနျပန္တယ္။
ေဟာဒီက ေဒဝစၦရာနတ္ကညာေလးေတြႏွင့္
ငါ့ညီရဲ့ခ်စ္ႏွမကလ်ာ၊ဘယ္သူကသာလို႕ဘယ္သူကလွပါသလဲကြာ..တဲ့။

မွန္ရာကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္
"ေဒဝစၦရာနတ္သမီးကညာပ်ိဳေလးေတြရဲ့အလွႏွင့္ႏွိဳင္းယွဥ္လိုက္ရင္

ႏွမေတာ္ကလ်ာရဲ့အလွဟာမီးေလာင္ျပင္သစ္ငုတ္တိုေပၚကေမ်ာက္အိုမၾကီးနဲ့သာတူ
ပါေတာ့တယ္ေနာင္ေတာ္ဘုရား"......လို႕ေလွ်ာက္ထားလိုက္မိတယ္ေလ။

'ခြင့္လြတ္ေတာ့ကလ်ာရယ္...ငါးစိမ္းျမင္..ငါးကင္ျပစ္သူၾကီးလို႕
ဆိုခ်င္ဆို။တစ္ျခံုကြယ္လို႕တစ္မယ္ေမ့သူၾကီး
လို႕စြပ္စဲြခ်င္လဲစြပ္စဲြလိုက္ပါေတာ့ကကလ်ာရယ္။
ကလ်ာမေက်နပ္ရင္လည္းက်ဳပ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာေလ.
.ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။ '....
"ညီေလး...ေနာင္ေတာ့စကားကိုနားေထာင္၊ေရာ့ဒီဂါထာကိုအရက်က္။
အျမဲရြတ္ဆိုပြားလိုက္။

နတ္သမီးကညာပ်ိဳေလးေတြငါ့ညီေရွ႕ေမွာက္ဒူးေထာက္ေရာက္လာမယ္။ အဲဒီအခါ၊ၾကိဳက္ရာေခါင္းေခါက္၊ၾကိဳက္သေလာက္ယူလို႕ရျပီငါ့ညီတဲ့"..။

အစ္ကိုဘုရားေရ..အပိုစကားေတြေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
နတ္သမီးလာဂါေလးသာေပးပါေပးပါ...

လို႕ကေလးတစ္ေယာက္မုန္႕ေတာင္းသလို၊
က်ဳပ္ဟန္မေဆာင္ပဲေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။

ေက်ာင္းကိုျပန္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲနတ္သမီးလာတဲ့ဂါထာကို
အရက်က္ျပီးလုပ္ငန္းဂြင္စဝင္တယ္...
ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
"ကိုယ္ေတာ္ေလးနႏၵကေတာ့အံ့ၾသစရာပဲေဟ့။
ဘုန္းၾကီးဝတ္ရမွာေၾကာက္တဲ့သူ၊ကလ်ာ့ကို

အ၇မ္းလြမ္းတယ္....အရမ္းလြမ္းတယ္....
.ႏွင့္တဖြဖြေျပာေနတဲ့သူ။အခုေတာ့လဲနတ္သမီးကိုလိုခ်င္လို႕ ဂါထာေတြရြတ္ေနသတဲ့။သာသနာကိုခုတံုးလုပ္ေနျပီေဟ့။

ရဟန္းတို႕တရားႏွင့္နတ္သမီးကို ဝယ္ဖို႕ၾကံေနသတဲ့..
အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္၊ၾကားလို့မွမေတာ္ ပါလားကြယ္ရို႕ ...ဟိုးဟိုိုး....ဟို့။"
....
.တစ္ခ်ဳိ႕မိတ္ေဆြရဟန္းေတြကက်ဳပ္ၾကားေအာင္တမင္သက္သက္၊
အသံကိုျမင့္ေျပာေနၾကမွန္းက်ဳပ္သိတာေပါ့။ရွက္လိုက္တာ.. ဒီမ်က္ႏွာဘယ္ျပရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။က်ဳပ္ကလည္း
သူတို ့ေျပာသလိုဟုတ္ေနတာကိုေနာ့။ဒီေတာ့လည္း သူမ်ားမသိေအာင္ ေခ်ာင္က်က်တိတ္ဆိတ္တဲ့ေနရာတစ္ခုကိုေရြးျပီး၊အသည္းအသန္ေရာ၊ အျပင္းအထန္ပါ၊က်င့္ၾကံပြါးမ်ားရေတာ့တာေပါ့။ရြတ္ဖန္မ်ားေတာ့ဒီဂါထာရဲ့ ဆိုလိုရင္းအႏွစ္သာရကို၊က်ဳပ္အသိဥာဏ္မွာထင္ထင္ရွားရွားၾကီး သိျမင္ခဲ့ရပါျပီ။တကယ္ေတာ့......ေနာင္ေတာ္အကိုဘုရားက အရာအားလံုးရဲ့မျမဲတဲ့သေဘာ၊ဆင္းရဲတဲ႕သေဘာ၊အစိုးမရတဲ့

သေဘာေတြကိုတစ္ဘက္လွည့္ႏွင့္နတ္သမီးလာတဲ့ဂါထာဆိုျပီးေပးခဲ့တာေလ။
ဟုတ္ပါတယ္ေလ..မသိမွဳအဝိဇၨာတရားေတြေၾကာင့္လိုခ်င္မွဳ၊
တဏွာေလာဘေတြျဖစ္ၾကရတာမဟုတ္လား.."

.ေနာင္ေတာ္ဘုရား..တပည့္ေတာ္နတ္သမီးေတြကို
တကယ္ကိုမလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူးဘုရား..."

လို႕ေလွ်ာက္ထားလိုက္တယ္။
ဆစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ကိုယ္ေတာ္ေတြကက်ဳပ္စကားကိုမယံုၾကည္ၾကမယံုၾကည္ၾက

ဘူးထင္ပါရဲ့။ဒီကိုယ္ေတာ္ေလးနႏၵကေတာ့ေျပာေရာ႕မယ္။
အခုပဲလိုခ်င္လွခ်ည့္ရဲ့၊အခုပဲပဲမလို ခ်င္ျပန္ေတာ့ဘူးဆိုပဲ။ အခုစာကေလးေၾကာ္..အခုဆီထမင္းႏွင့္သူပဲတတ္ႏိုင္လြန္းတယ္ေဟ့..
လို႕ေျပာၾကေသး
တာေပါ့။
ဒါကိုေနာင္ေတာ္အကိုဘုရားက ၾကားသိေတာ္မူလို႕.....

.".ဟုတ္တယ္ခ်စ္သားရဟန္းတို႕....ငါ့ညီနႏၵဟာ...
ဟိုအရင္ကအမိုးအကာမရွိတဲ့အိမ္အိုအိမ္ပ်က္ၾကီးလိုပဲ။

မိုးၾကိုးေတြပစ္...လွ်ပ္စီးေတြလက္၊ေလျပင္းမုန္တိုင္းေတြႏွင့္အတူ၊ ထစ္ခ်ဳန္းမိုးေတြ၊ရြာတဲ့အခါတိုင္း၊အဲဒီအိမ္အိုၾကီးထဲကို.
.မိုးေရမိုးေပါက္ေတြက..အတိုင္းအဆမရွိ..အတားအဆီးမရွိ ဒလေဟာက်ဆင္းစီးဝင္ေနဘိသကဲ့ျဖစ္တယ္။အခုဆိုရင္...
ငါ့ညီေလးနႏၵရဲ႕စိတ္ဟာအမိုးအကာျပည့္စံျုပီး လံုျခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့
၊မိုးလံုေလလံုခိုင္ခံ့တဲ့တိုက္အိမ္ၾကီးလိုပဲ။
ကိေလသာ,ကာမလို႕ေခၚတဲ့မိုးေရမိုးေပါက္ေတြကဘယ္လိုမွမက်ေရာက္ မတိုးဝင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...ခ်စ္သားရဟန္းတို႕"...
လို႕ေျပာလိုက္ေတာ့မွ..
ရဟန္းေတာ္အားလံုးကသေဘာက်လက္ခံသြားၾကတယ္ေလ။
ကာမဂုဏ္အမိွဳက္..ကိေလသာအေမွာင္တိုက္ကေန လမ္းျပကယ္တင္ေပးခဲ့တဲ့..
ေက်းဇူးၾကီးလွတဲ့အကိုေနာင္ေတာ္ဘုရားကိုက်ဳပ္အသက္ႏွင့္ခႏၶာတည္ျမဲေနသမွ် ကာလပတ္လံုးအၾကိမ္ၾကိမ္ရွိခိုးကန္ေတာ့လွ်က္ပါေလ....

အၾကိမ္ၾကိမ္ရွိခိုးဦးခ်လွ်က္ပါ......




မွတ္ခ်က္။....။(M.M.W.A.I.နဝမႏွစ္၊ႏွစ္ပတ္လည္စာေစာင္တြင္၊ကိုေဇာ္လြင္(m.L)
ကေလာင္အမည္ျဖင့္ေရး
ခဲ့ေသာ ညီေတာ္နႏၵအေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။။..........









Wednesday, March 23, 2011

သူ႕ေၾကာင့္ပိုစ့္အသစ္ျဖစ္ေပၚသည္။

ဒီေန႕ရာဇျဂိဳဟ္ကိုသြားတယ္...နယ္ကေဘာ္ေဘာ္ၾကီး ဦးနာဂေရာက္လာတယ္ေလ။သူ႕ကိုဂ်ိန္းဘုရားေက်ာင္းလိုက္ပို႕
လိုက္တယ္။႕ဂ်ိန္းဘုရားမဟာ၀ီရေမြးခဲ့တဲ့ေနရာလို႕ေျပာၾကတဲ့ကု႑လ
ပူဆိုတဲ့ေနရာကိုေပါ့။ေရာက္တုန္းဓါတ္ပံုေတြဘာေတြရိုက္ေပါ့။
ေဘာ္ေဘာ္ၾကီးကိုလဲရီြးရေသးတယ္... အရွင္ကံေကာင္းလြန္းလို႕ဂ်ိန္းဘုရားကိုဖူးေတြ႕ရတာ..
.ဘုရားဖူးလာတဲ့သူေတြထဲမွ အရွင္တစ္ေယာက္သာဖူးခြင့္ရသည္မဟုတ္လား....ဆိုေတာ့ သူကလံုး၀သေဘာတူတဲ့အေနႏွင့္..ဟုတ္တယ္..ဟုတ္တယ္ဆိုျပီး
ေခါင္းေတြတဆတ္ဆတ္ညိတ္လို႕ေပါ့..... ဒါကိုေတာ့သူလဲ
မျငင္းႏိုင္တာအေသအခ်ာေပါ့။အတူလာတဲ့သူ၉၀ေက်ာ္ထဲကကိုယ့္
ေဘာ္ေဘာ္ၾကီးပဲ၈်ိန္းေက်ာင္းကိုေရာက္ရတာေလေနာ့။
ေပ်ာ္ဘြယ္ကဦး၀ိစိတၱဆိုတဲ့ဂု၇ုၾကီးလဲပါတာေပါ့။ရာဇျဂိဳဟ္ေရာက္
ေတာ့မိုးကခ်ဳပ္လုျပီ ကမန္းကတန္းအမွာစကားေတြေျပာရတယ္ေလ။ နယ္ကလူေတြကိုသတိရေၾကာင္းသာေၾကာင္းမွာေၾကာင္းေျပာရတယ္
ေလ။ကုလားျပည္မွာကလူၾကံဳရွိတုန္းေလးမွာရတာမလား။
အင္တာနက္ေခတ္ဆိုေပမဲ့ ရြာကလူေတြကဘယ္မွာအင္တာနက္ကိုဘယ္သိမွာလဲ။
အခုလိုၾကံဳတုန္းအမွာပါးရတာေပါ့။နယ္ကေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္
ေတြေတာင္ ၀ေအာင္မေျပာရပါဘူးဗ်ာ။သူတို႕ေတြလဲ တစ္ေနကုန္ေအာင္ မာရသြန္ဘုရားဖူးသြားထားၾကတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္လူကလဲေတာ္ေတာ္ပန္းေနျပီေလ။ဒါေၾကာင့္အလိုက္သိရတာေပါ့။
အလိုက္မသိအားမနာ...ဘုန္းၾကီးနံပါတ္တစ္လို႕...ေျပာၾကတဲ့အထဲ ကိုယ္ပါေရာေရာင္ျပီးမပါခ်င္ဘူးေလ။ေရာက္တုန္း ဆံုတုန္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီလိုက္တယ္ေလ။သူလဲကိုယ္အတြက္ ေကာ္ဖီ
မစ္ေတြအပင္ပန္းခံျပီးသယ္လာေပးတယ္။ဒီအတြက္လဲ ေက်းဇူးပါေနာ့။
ဒီမွာက အေမရိကန္ကလင္ကြန္းၾကီးကလဲေကာ္ဖီမစ္ကိုမသယ္ေပးႏိုင္သလို...
ဂရုၾကီးမစၥတာဂႏၶီကလဲမစြမ္းႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား...ဒီေတာ့လဲတကူးတက
သယ္လာေပးတဲ့သူကို ေက်းဇူးေတြလြတ္တင္ရတာေပါ့ဗ်ာ။စကား
ေတြအမ်ားၾကီးေျပာခ်င္တယ္ နယ္ကမိဘဆရာသမားသူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကိုလဲ ေမးခ်င္တယ္။
အခ်ိန္ကမရေတာ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္သိခ်င္တာေလးေတြ အေျပးအလြားေမးလိုက္ေျပာလိုက္ႏွင့္ပဲျပန္ခဲ့ရတယ္။ကိုယ့္လူကလဲ သူကုလားျပည္ေရာက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းနယ္ကလူေတြကိုၾကြားခ်င္တယ္ထင္ပါရ့ဲ ကုလားျပည္ေရာက္ကတည္းက ဟမ္းဖုန္းအေၾကာင္းဟမ္းဆက္အေၾကာင္းဆင္းကဒ္အေၾကာင္းေတြၾကီး တဒိုင္းဒိုင္းေျပာေနလို႕ သူ႕အတြက္လဲျဖစ္သလိုဖုန္းကဒ္ေလးရေအာင္စီစဥ္လိုက္ရေသးတယ္။
ေကာ္ဖီမစ္မ်က္ႏွာကရွိေသးတယ္မလား.....အဟဲ။
သူသာဒီပိုစ့္ကိုဖတ္မိလို႕ကေတာ့ဆဲေနမလားမသိဘူး။မတတ္ႏိုင္ဘူး ပိုစ့္မတင္ႏိုင္တာၾကာျပီေလ။သူေရာက္လာမွပိုစ့္အသစ္ေလးတစ္ခုရတယ္ေလ။အဲဒါေၾကာင့္ၾကံဖန္ျပီးေက်းဇူးတင္ရတာေပါ့။ စာေမးပဲြနီးေနလို႕ေနာက္မွအေကာင္းစားေလးေတြေရြးျပီးေရးေတာ့မယ္။
  ေလ်ာ့လို႕ေတာ့မရဘူး။ၾကက္မၾကီးဖင္ကဲြခ်င္ကဲြပါေစေပါ့ေနာ့။အဟီး.............

Friday, March 18, 2011

သားသံုးမ်ိဳးအဓိပၸါယ္

၀မ္းတြင္းပ်က္ေၾက၊ဖြြားဆဲေသႏွင့္
သက္ရွည္သားဆိုး၊ဤသံုးမ်ိဳးတြင္ 
ႏွစ္မ်ိဳးေရွ႕သား၊ေကာင္းျမတ္ျငား၏ 
ေနာက္သားမျမတ္၊ေရွ႕ႏွစ္ရပ္လည္း
ျပဳတတ္ဆင္းရဲ၊တစ္ၾကိမ္ထည္းတည့္။ 
မိုက္မဲသက္ေရွ(ရွည္)၊သားလူေပကား 
ဖ၀ါးထပ္ေျခထပ္၊ညွဥ္းဆဲတတ္၏ 

သားျမတ္ဂုဏ္ရွင္၊တစ္ေယာက္ပင္လဲ 
မိုးတြင္လႏွယ္၊မိုက္ေမွာင္ပယ္၍ 
တင့္တယ္ဖိုးထိုက္၊

သားဆိုးမိုက္တို႕၊မိုး၌ၾကယ္လား
ရာေထာင္မ်ားလည္း၊အလကားပင္
က်ိဳးမထင္သည္၊မစင္မိဘ ညစ္ေၾကးတည္း...........(မဃေဒ၀)





Friday, December 17, 2010

ပုထုဇဥ္ကၼ်ႏ္ုပ္......

ပို႕စ္အသစ္တင္မယ္စိတ္ကူးတယ္။ေရးစရာေတြကအမ်ားၾကီးပါ။ဒါေပမဲ့ ေရးလို႕ေကာင္းမေကာင္း၊
ကိုယ့္ရဲ့စာေၾကာင့္တဘက္သားထိခိုက္ေစမဲ့
 စာေတြျဖစ္ေနမလား။တျခားသူအတြက္ ဗဟုသုေတြရေစမဲ့စာလား။
ဘာလားညာလားႏွင့္ေတြေ၀ေနရင္း တေန႕ျပီးတစ္ေန႕အခ်ိန္ေတြကို
ကုန္လြန္ေစခဲ့တယ္။ေရးရင္ေတာ့ ငါ့အေၾကာင္းငါေရးမယ္။
မင္းအေၾကာင္းလဲပါမယ္။အဲ........ျပီးေတာ့ သူတို႕အေၾကာင္းလဲပါမယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီေတာ့ သူတို႕အေၾကာင္းေရးရင္ သူတို႕ခြင့္ျပဳခ်က္မရေတာ့ ဘယ္သူမွ မၾကိဳက္ခ်င္ဘူးေလ။
အဲဒီေတာ့.ခက္တာေပါ့။ဒီလိုဆိုေတာ့...က်ဳပ္အေၾကာင္းပဲက်ဳပ္ေရးမယ္ဗ်ာ။က်ဳပ္ကဘာမွမယ္မယ္ရရ
သိတာမရွိဘူး။စကားေျပာလဲ မတတ္ဘူး။ အရိပ္အကဲနားမလည္ဘူး။သူမ်ားကေျမွာက္ပင့္ေနမွန္း
သိသိၾကီးႏွင့္လဲ သာယာေနတတ္တယ္။တစ္ခါတစ္ခါ အတၱဆန္ဆန္ေနတတ္ေျပာတတ္တယ္။ ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တဲ့အရာကို မွန္တယ္ထင္တာကို ဇြတ္အတင္းလက္ကိုင္ထားတတ္ျပန္တယ္။တရြာလံုးႏွင့္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွန္းသိေသာ္လဲ
"ဤဟာ ဤ၊က်ြဲဟာက်ြဲ" ဟူ၍ သေဘာထားတတ္သျဖင့္ အမ်ားႏွင့္ မၾကာခဏဆန္႕က်င္ဘက္
အျဖစ္သို႕ေရာက္ခဲ့ရေပါင္းလဲမနည္းပါ။လြတ္လပ္စြာသေဘာထားကဲြပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ေလ။ခက္တာက
က်ဳပ္ရဲ့စိတ္ပါ။ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ထားတတ္ေသာ္လဲ ပင္ကိုအတိုင္းျပန္မလည္တတ္ပဲ
အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ရွိမွ နဂိုမူရင္းသို႕ျပန္ေရာက္တတ္တာ။ဒါကေတာ့ အရိုးခံမို႕ျပင္ခ်င္ေသာ္လဲ ျပင္ဖို႕ခက္ေန
တတ္ျပန္တယ္ေလ။မဟုတ္တာ မမွန္တာေတြ သဘာ၀မက်တာေတြကို ေတြ႕လာျပန္ေတာ့ ပင္ကိုစိတ္က
မေနျပန္။က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ စင္းလံုးေခ်ာလို႕ ဆိုတာမဟုတ္။လူမွန္ရင္ အမွားႏွင့္မကင္း၊အားနည္းခ်က္ႏွင့္မလြတ္
မွန္းေတာ့သိသေပါ့။ တဘက္သတ္အေတြး၊တဘက္သတ္လုပ္ရပ္ကိုေတာ့လက္မခံ။အရာရာမွာ သူ႕ဘက္ ကိုယ္ဘက္ မွ်တေအာင္ေတြးၾက ေျပာၾကလွ်င္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ေလာကမွာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးက အခ်င္းခ်င္းယံုၾကည္မွဳကင္းမဲ့ျခင္းႏွင့္၊သံသယေတြပဲလို႕ က်ဳပ္ယူဆတယ္။
မွားခ်င္လဲမွားမယ္။ဒါ က်ဳပ္ထင္ျမင္ခ်က္ပဲ။အဆိုးဆံုးကေတာ့ သံသယကအစပဲ။ပြင့္လင္းဖို႕လိုသလို ညိွႏိွဳင္းဖို႕
လဲလိုတာပဲ။အဲဒီအခါ အတၱေတြ မာနေတြကို အသာခ်ထားရမွာေပါ့။ဒါေပမဲ့........အဲဒါကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္
လိုက္နာႏိုင္ေအာင္ အေတာ္ၾကိဳးစားရဦးမယ္။က်ဳပ္အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ က်ဳပ္လဲေလ ေလာကီသား(သို႕မဟုတ္) သာမန္ပုထုဇဥ္လူသားစစ္စစ္ျဖစ္ေသာ က်ဳပ္ရယ္ပါ.....လို႕။

Wednesday, December 15, 2010

ဆင္ေျခမ်ား.........


မေရာက္တာလဲၾကာျပီဆိုေတာ့..အားလံုးကလဲေမ့ေနၾကေရာ့ေပါ့။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္မိတ္ဆက္ျပီး၊ဖုန္တက္ေနတဲ့ေက်းဇူးရွင္ၾကီးကိုသန္႕ရွင္းရင္း မိွဳတက္ေနတဲ့ဦးေဏွာက္ကိုလဲေဆးေၾကာေနရတယ္ေလဗ်ာ။
ခရီးလြန္ေနတာလဲပါသလိုျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ
ေက်းဇူးရွင္ပါ၀ါဆပလိုင္းေဒါင္းေနလို႕လွဲလိုက္ရေသးတယ္။
ျပီးေတာ့လူကလဲ မ်က္စိနာတယ္။အနာေတြေပါက္တယ္။
ကိုယ္လက္မအီမသာျဖစ္တယ္။
ခုေခတ္စကားႏွင့္ဆိုရင္ေတာ့ မလန္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ပိုစ့္အသစ္ေတြမေရးႏိုင္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းဘေလာ့ဂါၾကီးေတြရဲ့
ၾကြားလံုးေတြကိုလဲလိမ့္ေနေအာင္ခံရသဗ်။ေအးေလ...
.ကိုယ္မွမေရးတတ္တာပဲခံရမွာေပါ့ေနာ့။မနာလိုမျဖစ္ပါဘူး။
အခုလိုဘေလာ့ဂ္ဂါၾကီးေတြေပၚထြက္လာတာကိုပဲ လိွဳက္လွိဳက္လွဲလွဲၾကိဳဆိုပါတယ္ဗ်ာ။သူတို႕စာေတြဖတ္ရင္းသူတို႕
ကိုအားက်အတုယူရတာေပါ့။ဗဟုသုတေတြလဲတိုးတာေပါ့။
ခက္ေနတာကက်ဳပ္ပါ။ပိုစ့္အသစ္မတင္ႏိုင္ေတာ့ဟိုအေၾကာင္းျပ
ဒီအေၾကာင္းရွာႏွင့္၊ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူးေလ။
မကတတ္သူဟာဖ်ာကိုအျပစ္ေျပာတယ္လို႕ဆိုတယ္မဟုတ္လား။
အဲဒါက်ဳပ္ရဲ့ဆင္ေျခပဲ။တကယ္ေတာ့က်ဳပ္အပ်င္းၾကီးေနတာပါ။
အဲဒီအတြက္ေဆးေတာ့မရွိဘူးဆိုတာသိသိၾကီးႏွင့္ေလ။
ဒါေၾကာင့္ေရွးလူၾကီးေတြကဆံုးမခဲ့ၾကတာေပါ့။

"အပ်င္းေရာဂါ၊စြဲကပ္လာ၊ျမန္စြာကုဖို႕ပင္။မကုစားပဲ၊အပ်င္းစဲြ၊ငမဲြငႏံုပင္"။
ဆိုတာေလ...က်ဳပ္တို႕လဲအပ်င္းေရာဂါမစဲြေအာင္ေတာ့ၾကည့္ေရွာင္ၾကေလာ့။
ပိုစ့္အသစ္မတင္ေတာ့ဘူးလားဆိုလို႕ပါ။ေရာက္တတ္ရာရာေပါ့။
ေနာက္ေန႕ေတြလဲတင္ႏိုင္ေအာင္လုပ္မယ္ေလ။